Μαύρος, βαρύς και γυαλιστερός, όπως ο Οψιδιανός, φαίνεται να είναι και ο ολοκαίνουριος δίσκος των Paradise Lost. Οι άρχοντες του Σκότους από το Χάλιφαξ, επέστρεψαν έπειτα από μια τριετία, εν μέσω μεγάλων αλλαγών και περίεργων συνθηκών. Tριάντα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, έχοντας φτάσει αισίως στο 16ο άλμπουμ, βλέπουμε ένα φάσμα της καριέρας τους, συνεπτυγμένο σε εννέα κομμάτια.
Με ακουστικούς, συμφωνικούς και ποικιλότροπους, σκοτεινούς ήχους, υποδεχόμαστε το εναρκτήριο "Darker Thoughts" που κατά την έκρηξη του μετά το δεύτερο λεπτό, θα ξεπροβάλλει η κρυφή μελαγχολική πτυχή του doom/death χαρακτήρα τους, που δε φάνηκε ποτέ στα δύο προηγούμενα άλμπουμ. Πιο κοντά στα μοτίβα του "Medusa", το ήδη γνωστό "Fall From Grace", αρκετά cheesy δε φέρνει κάτι νέο, σε αντίθεση με το "Ghosts" που καταφέρνει να κάνει μια εκπληκτική γεφύρωση μεταξύ του κλασικού στυλ των Βρετανών και του gothic rock των Sisters Of Mercy, με τις μπασογραμμές να βαρούν στο κόκαλο και τα leads του Mackintosh για ακόμα μια φορά να βγάζουν φωνή.
Με αρκετά στοιχεία των mid 90s, και αυτό το πλέον γνώριμο φωνητικό υφάκι της τελευταίας πενταετίας, θα ακολουθήσει το "The Devil Embraced" που πάει σε πιο heavy κατευθύνσεις, ενώ το "Forsaken" ως ένα από τα μεγάλα highlights του δίσκου κάνει πιο μαύρη και βαριά την ατμοσφαιρική προσέγγιση του δίσκου με την αμεσότητα των riffs του. Το "Ending Days" αρκετά συναισθηματικό σε κάνει να δακρύσεις με τις μελωδίες του, αν και αμέσως προηγουμένως το "Serenity" επικό και επιθετικό θυμίζει σε αρκετά σημεία το σχετικά πρόσφατο "Τhe Plague Within" αλλά με κλεφτές ματιές στο "Draconian Times". Σε αυτό το ορχηστρικό, προ 25ετίας μονοπάτι θα ακολουθήσει και το "Hope Dies Young", συννεφιασμένο και αρκετά γνώριμο. Κλείνοντας, το "Ravenghast" αρκετά ωμό για τα δεδομένα των Paradise Lost όπως τους έχουμε συνηθίσει, μας αφήνει σε ένα αμιγώς doom/death κλίμα με μερικά πλήκτρα και ένα εκφραστικό σόλο να σπάνε τη μουντίλα.
Χωρίς δραστικές αλλαγές στο σύνολο, το αποτέλεσμα του δίσκου, για να χαρακτηριστεί φρέσκο, κρίνεται στις λεπτομέρειες. Ουσιαστικά μιλάμε για το πιο κιθαριστικό και εκφραστικό άλμπουμ των Άγγλων θρύλων γεμάτο ποικίλα riffs και έντονα solos, όπου μέσα στο όλο βάρος χαρίζεται περίσσια ατμόσφαιρα, αντάξια του Βικτοριανού σκοτεινού ρομαντισμού. Τα μοτίβα που ξέρουμε με τις τελευταίες δουλειές τους όπως φαίνεται καλά κρατούν, αν και εδώ, τέλος, τη σκατοψυχίλα του "Medusa" διαδέχεται το συναίσθημα και ο αγνός πόνος μιας δύσκολης εποχής με το σκοτάδι να μας αγκαλιάζει αντί να μας πνίγει.
(7,5/10)
Παρακάτω μπορείτε να βρείτε τη συνέντευξη που έδωσαν πρώτοι οι Paradise Lost στο Metal View: https://metal-view.blogspot.com/2020/05/paradise-lost-metal-view.html
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με ακουστικούς, συμφωνικούς και ποικιλότροπους, σκοτεινούς ήχους, υποδεχόμαστε το εναρκτήριο "Darker Thoughts" που κατά την έκρηξη του μετά το δεύτερο λεπτό, θα ξεπροβάλλει η κρυφή μελαγχολική πτυχή του doom/death χαρακτήρα τους, που δε φάνηκε ποτέ στα δύο προηγούμενα άλμπουμ. Πιο κοντά στα μοτίβα του "Medusa", το ήδη γνωστό "Fall From Grace", αρκετά cheesy δε φέρνει κάτι νέο, σε αντίθεση με το "Ghosts" που καταφέρνει να κάνει μια εκπληκτική γεφύρωση μεταξύ του κλασικού στυλ των Βρετανών και του gothic rock των Sisters Of Mercy, με τις μπασογραμμές να βαρούν στο κόκαλο και τα leads του Mackintosh για ακόμα μια φορά να βγάζουν φωνή.
Με αρκετά στοιχεία των mid 90s, και αυτό το πλέον γνώριμο φωνητικό υφάκι της τελευταίας πενταετίας, θα ακολουθήσει το "The Devil Embraced" που πάει σε πιο heavy κατευθύνσεις, ενώ το "Forsaken" ως ένα από τα μεγάλα highlights του δίσκου κάνει πιο μαύρη και βαριά την ατμοσφαιρική προσέγγιση του δίσκου με την αμεσότητα των riffs του. Το "Ending Days" αρκετά συναισθηματικό σε κάνει να δακρύσεις με τις μελωδίες του, αν και αμέσως προηγουμένως το "Serenity" επικό και επιθετικό θυμίζει σε αρκετά σημεία το σχετικά πρόσφατο "Τhe Plague Within" αλλά με κλεφτές ματιές στο "Draconian Times". Σε αυτό το ορχηστρικό, προ 25ετίας μονοπάτι θα ακολουθήσει και το "Hope Dies Young", συννεφιασμένο και αρκετά γνώριμο. Κλείνοντας, το "Ravenghast" αρκετά ωμό για τα δεδομένα των Paradise Lost όπως τους έχουμε συνηθίσει, μας αφήνει σε ένα αμιγώς doom/death κλίμα με μερικά πλήκτρα και ένα εκφραστικό σόλο να σπάνε τη μουντίλα.
Χωρίς δραστικές αλλαγές στο σύνολο, το αποτέλεσμα του δίσκου, για να χαρακτηριστεί φρέσκο, κρίνεται στις λεπτομέρειες. Ουσιαστικά μιλάμε για το πιο κιθαριστικό και εκφραστικό άλμπουμ των Άγγλων θρύλων γεμάτο ποικίλα riffs και έντονα solos, όπου μέσα στο όλο βάρος χαρίζεται περίσσια ατμόσφαιρα, αντάξια του Βικτοριανού σκοτεινού ρομαντισμού. Τα μοτίβα που ξέρουμε με τις τελευταίες δουλειές τους όπως φαίνεται καλά κρατούν, αν και εδώ, τέλος, τη σκατοψυχίλα του "Medusa" διαδέχεται το συναίσθημα και ο αγνός πόνος μιας δύσκολης εποχής με το σκοτάδι να μας αγκαλιάζει αντί να μας πνίγει.
(7,5/10)
Παρακάτω μπορείτε να βρείτε τη συνέντευξη που έδωσαν πρώτοι οι Paradise Lost στο Metal View: https://metal-view.blogspot.com/2020/05/paradise-lost-metal-view.html
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου