Για δεύτερη μέρα και από αρκετά νωρίς, βρεθήκαμε στο live που με αγωνία, περιέργεια και ενθουσιασμό περιμέναμε από τη στιγμή της ανακοίνωσης του. Θα ήθελα να φανταστώ πόσο όμορφο θα ήταν το πακέτο αν ακούγαμε και από τους Moonspell τα "Wolfheart" και "Irreligious", αλλά τα πράγματα ήρθαν αλλιώς. Όπως και να'χει όμως, από την αρχή μέχρι το τέλος, ταξιδέψαμε στο παρελθόν, και στις ωραιότερες ίσως εποχές του extreme metal, με όλες τις μπάντες να δίνουν το 100% του εαυτού και της καφρίλας τους.
Δεύτερη φορά που έρχομαι σε επαφή με τη μουσική των Cursed Blood και ακόμα αναρωτιέμαι πόσος ντόρος θα γινόταν αν ο-βγαλμένος από το βαθύτερο υπόγειο-ήχος του demo τους, έβγαινε στην επιφάνεια πριν καμιά τριανταριά χρόνια. Όπως και να'χει, στο μισάωρο σετ τους, ο ήδη υπάρχων κόσμος, απόλαυσε αγνό death metal παλαιάς κοπής, γεμάτο τσαντίλα και οργή. Αυτό που μoυ έκανε επίσης εντύπωση, ήταν η άνεση τους σε ένα μεγάλο stage που δεν τους ''πλάκωσε", ενώ το "χύμα" στυλ τους, έδεσε αρμονικά με την ατμόσφαιρα της βραδιάς. Όσον αφορά μια ποδοσφαιρική πτώση του τραγουδιστή λίγο πριν το τέλος, αποδόθηκε με χιούμορ και χειροκροτήματα κατά την υπόκλιση της θεαματικής και γεμάτης κοκκινίλα, εμφάνισής τους.
Στο ίδιο παλιομοδίτικο μοτίβο, με τους γνώριμους και αγαπημένους στο Αθηναϊκό κοινό, Abyssus, επόταν η συνέχεια. H μπάντα που ξέρει καλά τα βήματα της, έχοντας τον ήχο με το μέρος της, συνέχισε το σκοτεινό και ανίερο έργο, όπως ακριβώς έπρεπε με το ορθόδοξο death metal, τις Αμερικάνικες επιρροές και την υποβόσκουσα thrash-ίλα, παίζοντας κυρίως υλικό από το ντεμπούτο της, το περσινό ΕΡ αλλά και ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι από το επερχόμενο άλμπουμ, με τον φανερά συμβολικό τίτλο, "Metal Of Death". Το στιβαρό rhythm section, έπεφτε σαν ογκόλιθος σε κάθε κομμάτι χτίζοντας το 30λεπτό των Ελλήνων metallers, ενώ οι κιθάρες στόλιζαν με τις ξυραφιασμένες riff-ολογίες τους, το κάθε τι μέχρι το φινάλε.
Ευθύς αμέσως, και χωρίς πολλά πολλά, ήρθε η σειρά για τους παλιούς φίλους και συνοδοιπόρους των Rotting Christ στα 90s, του Πατρινούς...ή όπως είπε ο μπροστάρης τους, "Πορτογάλους", Death Courier. Η τριάδα που λίγο πολύ παρέπεμπε στους Sodom, προετοίμασε με τον πλέον κατάλληλο τρόπο τον ερχομό του "σάπιου μεσσία", παίζοντας προφανώς old school death metal, με πολλές thrash αλλά και grindcore επιρροές. Μπορεί τα μικροπροβλήματα στον ήχο να μη βοήθησαν πολύ, αλλά η καλή διάθεση ήταν σύμμαχος στο δισκογραφικό πέρασμα που έκαναν, αλλά και στα δύο νέα τους κομμάτια, λίγο πριν το κλείσιμο τους.
Το ρολόι δείχνει δέκα λεπτά πριν τις 22:00, οι σταυροί της περασμένης νύχτας έπεσαν και μια μεγάλη γκραβούρα στο πίσω μέρος της σκηνής μας επιφυλάσσει τη συνέχεια, που παίρνει σάρκα και οστά με το "Feast Of A Grand Whore". Oι Rotting Christ, με περίσσια ενέργεια, για δεύτερη μέρα αποφασίζουν να ισοπεδώσουν ότι έμεινε όρθιο, με ένα αφιέρωμα στις εποχές που τους εδραίωσαν στο underground, από το 1989 μέχρι το 1996. Την τιμητική του με διαφορά είχε το μεγάλο και ιστορικό "Thy Mighty Contract", απ'όπου κι ακούσαμε τα "Sign Of Evil Existence", "Exiled Archangels", "Trasnfrom All Suffering Into Plagues" και το "Fourth Night Of Revelation". Από εκεί και πέρα φυσικά έγινε ένα πέρασμα από τα "Passage To Arcturo", "Triarchy Of The Lost Lovers", το "Satanas Tedeum", ενώ ακούσαμε και το "Visions Of The Dead Lovers" από το "Apokathilosis". Θετικό το γεγονός, πως εκτός του κόσμου που βίωσε και μεγάλωσε με αυτούς τους δίσκους, υπήρχαν και πιτσιρικάδες που γούσταραν και τραγουδούσαν στίχους από τα κομμάτια, ενώ φυσικά δεν έλειψε το ξύλο, κυρίως στη δεδομένη πλέον διασκευή του "Societas Satanas" από τους Thou Art Lord. Κατά τη διάρκεια του ειδικού και νοσταλγικού τους σετ, ακούστηκαν και τα "Among Two Storms" και "After Dark I Feel", που κυκλοφόρησαν στο μεταίχμιο της αλλαγής των θρυλικών black metallers. Επί μιάμιση ώρα, το αίσθημα της συγκίνησης μεταξύ άλλων ήταν έντονο σε ένα κλίμα άκρως θερμό, φτάνοντας έτσι στο τέλος, με το ''Fifth Illusion" και το "Non Serviam" από το ομώνυμο άλμπουμ, ενώ στο background οι ατμοσφαιρικοί ήχοι έκαναν όλο και πιο απόκοσμο το σκηνικό. Χωρίς αντίρρηση, ότι και να κάνουν οι Έλληνες πρωτοπόροι δύσκολα θα περάσει απαρατήρητο, αλλά η πρώτη δισκογραφική τους τριάδα, μαζί με τα demos και τα ΕΡs τους, χάρισαν μια ειδική θέση στη μουσική μας ιστορία αλλά και στον παγκόσμιο ακραίο ήχο.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεύτερη φορά που έρχομαι σε επαφή με τη μουσική των Cursed Blood και ακόμα αναρωτιέμαι πόσος ντόρος θα γινόταν αν ο-βγαλμένος από το βαθύτερο υπόγειο-ήχος του demo τους, έβγαινε στην επιφάνεια πριν καμιά τριανταριά χρόνια. Όπως και να'χει, στο μισάωρο σετ τους, ο ήδη υπάρχων κόσμος, απόλαυσε αγνό death metal παλαιάς κοπής, γεμάτο τσαντίλα και οργή. Αυτό που μoυ έκανε επίσης εντύπωση, ήταν η άνεση τους σε ένα μεγάλο stage που δεν τους ''πλάκωσε", ενώ το "χύμα" στυλ τους, έδεσε αρμονικά με την ατμόσφαιρα της βραδιάς. Όσον αφορά μια ποδοσφαιρική πτώση του τραγουδιστή λίγο πριν το τέλος, αποδόθηκε με χιούμορ και χειροκροτήματα κατά την υπόκλιση της θεαματικής και γεμάτης κοκκινίλα, εμφάνισής τους.
Στο ίδιο παλιομοδίτικο μοτίβο, με τους γνώριμους και αγαπημένους στο Αθηναϊκό κοινό, Abyssus, επόταν η συνέχεια. H μπάντα που ξέρει καλά τα βήματα της, έχοντας τον ήχο με το μέρος της, συνέχισε το σκοτεινό και ανίερο έργο, όπως ακριβώς έπρεπε με το ορθόδοξο death metal, τις Αμερικάνικες επιρροές και την υποβόσκουσα thrash-ίλα, παίζοντας κυρίως υλικό από το ντεμπούτο της, το περσινό ΕΡ αλλά και ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι από το επερχόμενο άλμπουμ, με τον φανερά συμβολικό τίτλο, "Metal Of Death". Το στιβαρό rhythm section, έπεφτε σαν ογκόλιθος σε κάθε κομμάτι χτίζοντας το 30λεπτό των Ελλήνων metallers, ενώ οι κιθάρες στόλιζαν με τις ξυραφιασμένες riff-ολογίες τους, το κάθε τι μέχρι το φινάλε.
Ευθύς αμέσως, και χωρίς πολλά πολλά, ήρθε η σειρά για τους παλιούς φίλους και συνοδοιπόρους των Rotting Christ στα 90s, του Πατρινούς...ή όπως είπε ο μπροστάρης τους, "Πορτογάλους", Death Courier. Η τριάδα που λίγο πολύ παρέπεμπε στους Sodom, προετοίμασε με τον πλέον κατάλληλο τρόπο τον ερχομό του "σάπιου μεσσία", παίζοντας προφανώς old school death metal, με πολλές thrash αλλά και grindcore επιρροές. Μπορεί τα μικροπροβλήματα στον ήχο να μη βοήθησαν πολύ, αλλά η καλή διάθεση ήταν σύμμαχος στο δισκογραφικό πέρασμα που έκαναν, αλλά και στα δύο νέα τους κομμάτια, λίγο πριν το κλείσιμο τους.
Το ρολόι δείχνει δέκα λεπτά πριν τις 22:00, οι σταυροί της περασμένης νύχτας έπεσαν και μια μεγάλη γκραβούρα στο πίσω μέρος της σκηνής μας επιφυλάσσει τη συνέχεια, που παίρνει σάρκα και οστά με το "Feast Of A Grand Whore". Oι Rotting Christ, με περίσσια ενέργεια, για δεύτερη μέρα αποφασίζουν να ισοπεδώσουν ότι έμεινε όρθιο, με ένα αφιέρωμα στις εποχές που τους εδραίωσαν στο underground, από το 1989 μέχρι το 1996. Την τιμητική του με διαφορά είχε το μεγάλο και ιστορικό "Thy Mighty Contract", απ'όπου κι ακούσαμε τα "Sign Of Evil Existence", "Exiled Archangels", "Trasnfrom All Suffering Into Plagues" και το "Fourth Night Of Revelation". Από εκεί και πέρα φυσικά έγινε ένα πέρασμα από τα "Passage To Arcturo", "Triarchy Of The Lost Lovers", το "Satanas Tedeum", ενώ ακούσαμε και το "Visions Of The Dead Lovers" από το "Apokathilosis". Θετικό το γεγονός, πως εκτός του κόσμου που βίωσε και μεγάλωσε με αυτούς τους δίσκους, υπήρχαν και πιτσιρικάδες που γούσταραν και τραγουδούσαν στίχους από τα κομμάτια, ενώ φυσικά δεν έλειψε το ξύλο, κυρίως στη δεδομένη πλέον διασκευή του "Societas Satanas" από τους Thou Art Lord. Κατά τη διάρκεια του ειδικού και νοσταλγικού τους σετ, ακούστηκαν και τα "Among Two Storms" και "After Dark I Feel", που κυκλοφόρησαν στο μεταίχμιο της αλλαγής των θρυλικών black metallers. Επί μιάμιση ώρα, το αίσθημα της συγκίνησης μεταξύ άλλων ήταν έντονο σε ένα κλίμα άκρως θερμό, φτάνοντας έτσι στο τέλος, με το ''Fifth Illusion" και το "Non Serviam" από το ομώνυμο άλμπουμ, ενώ στο background οι ατμοσφαιρικοί ήχοι έκαναν όλο και πιο απόκοσμο το σκηνικό. Χωρίς αντίρρηση, ότι και να κάνουν οι Έλληνες πρωτοπόροι δύσκολα θα περάσει απαρατήρητο, αλλά η πρώτη δισκογραφική τους τριάδα, μαζί με τα demos και τα ΕΡs τους, χάρισαν μια ειδική θέση στη μουσική μας ιστορία αλλά και στον παγκόσμιο ακραίο ήχο.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου