Δύο χρόνια μετά το "Magic", οι Γερμανοί (κατά κύριο λόγο) Serious Black, έρχονται με το τέταρτο τους άλμπουμ. Το "Suite 226" είναι το πρώτο έργο αυτού του supergroup χωρίς τον "δικό" μας Bob Katsionis, συνεχίζοντας όμως πιστά το στυλ τους.
Μ'έναν κινηματογραφικό, επικό και σκοτεινό τρόπο, το "Let It Go" μας εισάγει στον κόσμο του νέου πονήματος των Serious Black, χωρίς τα κλασικά στοιχεία τους και όλα τα trademarks του "δικού" τους power να λείπουν. Σε πιο up tempo στιγμές θα συναντήσουμε το "When The Stars Are Right", με το κολλητικό του ρεφρέν, το οποίο μέσα στην όλη μαγεία μας φέρνει και μερικά prog στοιχεία στο προσκήνιο.
Αυτό που ίσως κερδίζει περισσότερο τον κόσμο των Γερμανών όμως, είναι η θεατρικότητα και το δράμα που βγαίνει από τα κομμάτια τους, και στο καταιγιστικό από riffs "Solitude Etude", αυτά τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα. Το "Fate Of All Humanity" από την άλλη κοιτά με μοντέρνο τρόπο το μελωδικό rock των 80s, όπως και το "Castiel" παντρεύει στην εισαγωγή, τα blues του Gary Moore, με την europower ατμόσφαιρα των Gamma Ray και των Helloween που κυριαρχεί στη συνέχεια.
Με τον ίδιο ζωηρό άλλα γκρίζο τρόπο, θα συνεχίσει και το "Heaven Shall Burn", όσο το "Way Back Home" ξαναφέρνει το φως με τις μελωδίες του. Το "We Still Stand Tall" όντας πιο μοντέρνο, κρατά μόνο τα βασικά συστατικά της συνταγής που ξέρει το συγκρότημα για να γίνει ένα κομμάτι catchy, με το "Coming Home" που θα έρθει λίγο πριν το τέλος να ρίχνει τους παλμούς με την ηρεμία του. Τέλος, το ομώνυμο του δίσκου, "Suite 226" μας αποχαιρετά με ιδιαίτερο τρόπο, και με ανατολίτικες νότες στους καθόλα μέτριους, πλην ζωντανούς, ρυθμούς του.
Αν το δούμε με μια ρηχή ματιά, το νέο πόνημα των Serious Black, δε μας δίνει κάτι νέο ηχητικά από τις υπόλοιπες τους δουλειές, αλλά παράλληλα έχει το κλασικό μοτίβο του power metal της τελευταίας δεκαετίας. Από εκεί και πέρα, οι δυνατές κιθάρες, οι έντονες και εκφραστικές μελωδίες αλλά και η δραματικότητα του δίσκου, μας κερδίζει και κυρίως δεν απογοητεύει τους φίλους του εν λόγω ιδιώματος. Κλείνοντας μπορεί να μην είναι ότι καλύτερο κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι και μια στεγνή αντιγραφή των παλιών ημερών.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μ'έναν κινηματογραφικό, επικό και σκοτεινό τρόπο, το "Let It Go" μας εισάγει στον κόσμο του νέου πονήματος των Serious Black, χωρίς τα κλασικά στοιχεία τους και όλα τα trademarks του "δικού" τους power να λείπουν. Σε πιο up tempo στιγμές θα συναντήσουμε το "When The Stars Are Right", με το κολλητικό του ρεφρέν, το οποίο μέσα στην όλη μαγεία μας φέρνει και μερικά prog στοιχεία στο προσκήνιο.
Αυτό που ίσως κερδίζει περισσότερο τον κόσμο των Γερμανών όμως, είναι η θεατρικότητα και το δράμα που βγαίνει από τα κομμάτια τους, και στο καταιγιστικό από riffs "Solitude Etude", αυτά τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα. Το "Fate Of All Humanity" από την άλλη κοιτά με μοντέρνο τρόπο το μελωδικό rock των 80s, όπως και το "Castiel" παντρεύει στην εισαγωγή, τα blues του Gary Moore, με την europower ατμόσφαιρα των Gamma Ray και των Helloween που κυριαρχεί στη συνέχεια.
Με τον ίδιο ζωηρό άλλα γκρίζο τρόπο, θα συνεχίσει και το "Heaven Shall Burn", όσο το "Way Back Home" ξαναφέρνει το φως με τις μελωδίες του. Το "We Still Stand Tall" όντας πιο μοντέρνο, κρατά μόνο τα βασικά συστατικά της συνταγής που ξέρει το συγκρότημα για να γίνει ένα κομμάτι catchy, με το "Coming Home" που θα έρθει λίγο πριν το τέλος να ρίχνει τους παλμούς με την ηρεμία του. Τέλος, το ομώνυμο του δίσκου, "Suite 226" μας αποχαιρετά με ιδιαίτερο τρόπο, και με ανατολίτικες νότες στους καθόλα μέτριους, πλην ζωντανούς, ρυθμούς του.
Αν το δούμε με μια ρηχή ματιά, το νέο πόνημα των Serious Black, δε μας δίνει κάτι νέο ηχητικά από τις υπόλοιπες τους δουλειές, αλλά παράλληλα έχει το κλασικό μοτίβο του power metal της τελευταίας δεκαετίας. Από εκεί και πέρα, οι δυνατές κιθάρες, οι έντονες και εκφραστικές μελωδίες αλλά και η δραματικότητα του δίσκου, μας κερδίζει και κυρίως δεν απογοητεύει τους φίλους του εν λόγω ιδιώματος. Κλείνοντας μπορεί να μην είναι ότι καλύτερο κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι και μια στεγνή αντιγραφή των παλιών ημερών.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου