Τους Αμερικάνους Cloak τους γνώρισα πριν δύο χρόνια με το ντεμπούτο τους, το οποίο μου άφησε μια θετική εντύπωση με το μπλέξιμο του southern rock και του black/death metal. Φέτος, εξελίσσοντας τον ήχο τους και όντας πιο επαγγελματίες, πάλι μέσω της Season Of Mist, φέρνουν τον διάδοχο τους, "The Burning Dawn". To δεύτερο τους άλμπουμ, τονίζει την δραματικότητα και το συναίσθημα με τις μουσικές του κατευθύνσεις και την ομιχλώδη του υπόσταση.
Η ελαφριά, γεμάτη μυστήριο και ατμόσφαιρα εισαγωγή, με το "March Of The Adversary'', βγάζει προς τα έξω ένα ρετρό ροκ ηχόχρωμα παντρεμένο με το σύγχρονο ακραίο metal, ενώ το "The Cleansing Fire" έρχεται πιο αγριεμένο, με πολλές death πινελιές κυρίως στη φωνή, θυμίζοντας λίγο τους Σουηδούς Tribulation.
To "Α Voice In The Night" δημιουργεί μια απόκοσμη και γκρίζα ζωηράδα με τους κιθαριστικούς του ρυθμούς, όσο στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και το "Tempter's Call" που ακολουθεί. Από εκεί και πέρα τα πράγματα αλλάζουν λίγο, με το "Ιnto The Storm" να φέρνει ένα βίαιο και γρήγορο ξέσπασμα πιο κοντά στις μαυρομεταλλικές κλασικές δομές, ενώ το "Lifeless Silence" μετά την πιάνο εισαγωγή έχει μια doomy αισθητική και ένα ελαφρύ πέρασμα από το "De Mysteriis Dom Sathanas".
Bαρύ, groovy και σκοτεινό θα έρθει το instrumental "The Fire, The Faith, The Void", που τον όγκο του σπάνε οι αέρινες ακουστικές κιθάρες και οι μελωδίες που γεμίζουν τα σημεία του, δίνοντας πάσα στο "On Poisoned Ground", που αποτελεί μεγάλο highlight του δίσκου με την αμεσότητα του, το μπρίο και την ένταση που χαρίζουν τα riffs του. Ο επίλογος με το οχτάλεπτο "Where The Horrors Thrive" βγάζει έναν σκοτιενό ρομαντισμό αντίστοιχο του "Wild Hunt" των Watain ή του "Reinkaos" των Dissection, αλλά με τις δικές τους φόρμες και το νότιο black n roll τους.
Αυτή η αγάπη για την ένωση του παρελθόντος με το παρόν, πολλές φορές γίνεται αποτυχημένη, μιας και σιγά σιγά, πλησιάζοντας στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, με τόση πληροφορία όλα λίγο-πολύ έχουν ακουστεί. Παρόλα αυτά, όπως και ο πρώτος δίσκος, έτσι και ο διάδοχος των Cloak, έχει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, ανάλογη των συγκροτημάτων που προανέφερα. Με τον δικό του τρόπο, το "The Burning Dawn" κάνει την ίδια την μπάντα να αποκτά ταυτότητα αν και το μοντέλο τους δεν είναι τόσο πρωτότυπο.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Η ελαφριά, γεμάτη μυστήριο και ατμόσφαιρα εισαγωγή, με το "March Of The Adversary'', βγάζει προς τα έξω ένα ρετρό ροκ ηχόχρωμα παντρεμένο με το σύγχρονο ακραίο metal, ενώ το "The Cleansing Fire" έρχεται πιο αγριεμένο, με πολλές death πινελιές κυρίως στη φωνή, θυμίζοντας λίγο τους Σουηδούς Tribulation.
To "Α Voice In The Night" δημιουργεί μια απόκοσμη και γκρίζα ζωηράδα με τους κιθαριστικούς του ρυθμούς, όσο στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και το "Tempter's Call" που ακολουθεί. Από εκεί και πέρα τα πράγματα αλλάζουν λίγο, με το "Ιnto The Storm" να φέρνει ένα βίαιο και γρήγορο ξέσπασμα πιο κοντά στις μαυρομεταλλικές κλασικές δομές, ενώ το "Lifeless Silence" μετά την πιάνο εισαγωγή έχει μια doomy αισθητική και ένα ελαφρύ πέρασμα από το "De Mysteriis Dom Sathanas".
Bαρύ, groovy και σκοτεινό θα έρθει το instrumental "The Fire, The Faith, The Void", που τον όγκο του σπάνε οι αέρινες ακουστικές κιθάρες και οι μελωδίες που γεμίζουν τα σημεία του, δίνοντας πάσα στο "On Poisoned Ground", που αποτελεί μεγάλο highlight του δίσκου με την αμεσότητα του, το μπρίο και την ένταση που χαρίζουν τα riffs του. Ο επίλογος με το οχτάλεπτο "Where The Horrors Thrive" βγάζει έναν σκοτιενό ρομαντισμό αντίστοιχο του "Wild Hunt" των Watain ή του "Reinkaos" των Dissection, αλλά με τις δικές τους φόρμες και το νότιο black n roll τους.
Αυτή η αγάπη για την ένωση του παρελθόντος με το παρόν, πολλές φορές γίνεται αποτυχημένη, μιας και σιγά σιγά, πλησιάζοντας στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, με τόση πληροφορία όλα λίγο-πολύ έχουν ακουστεί. Παρόλα αυτά, όπως και ο πρώτος δίσκος, έτσι και ο διάδοχος των Cloak, έχει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, ανάλογη των συγκροτημάτων που προανέφερα. Με τον δικό του τρόπο, το "The Burning Dawn" κάνει την ίδια την μπάντα να αποκτά ταυτότητα αν και το μοντέλο τους δεν είναι τόσο πρωτότυπο.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου