Τέσσερα χρόνια κοντεύουν από τότε που ο Lemmy, μετέβη σε άλλο μέρος. Από τότε ο κιθαρίστας των Motorhead, ξεκίνησε ένα project με τους γιους του, όπου πέρσι κυκλοφόρησαν και το ντεμπούτο τους, ενώ τώρα ακόμα πιο αλλαγμένος θα επιστρέψει με το πρώτο του solo album. Εδώ μάλιστα, σε συνδυασμό με εκλεκτούς φίλους-καλεσμένους, δείχνει πως όντως τα γέρικα λιοντάρια ακόμα βρυχώνται δίχως κανένα έλεος.
Από εκεί που περιμένεις με την παρθενική σόλο δουλειά του Phil Campbell κάτι βαρύ και δυναμικό για αρχή, έρχεται το ατμοσφαιρικό και bluesy "Rocking Chair", με την όμορφη και ταιριαστή φωνή του Leon Stanford και τις country λεπτομέριες, που προμηνύουν βέβαια την "αμερικανική" συνέχεια. Η ενέργεια που ήθελα στην έναρξη του άλμπουμ, θα φανεί στο "Straight Up" το οποίο είναι ευθύ και heavy, δίνοντας τη μοναδική του φωνή ο Metal God, Rob Halford και τα εκρηκτικά του, αργά ξεσπάσματα, όπου θα εκδηλωθεί και το μεγαλείο που όλοι θέλουμε σε μια τέτοια συνεργασία.
Groove- άτο, με ωραίους ρυθμούςκαι μια "χορευτική" hard rock διάθεση, έρχεται το "Faith In Fire", με τη φωνή του να χαρίζει ο Βen Ward των Orange Goblin, ο οποίος είναι και ένας δηλωμένος Motorhead-ας. Από την άλλη το "Swing It" και τη συμμετοχή του Alice Cooper, είναι ένα κομμάτι που εκτός της κιθαριστικής του αντίληψης, καταφέρνει να συνδυάσει το στυλ του αγαπημένου shock rocker, με αυτό που μας έχει συνηθίσει ο Ουαλός guitar hero, ενώ τα backing vocals στο τέλος μου έβγαλαν μια Lemmy αύρα.
Σε αυτό το απαλό bluesy ύφος, θα μας επιστρέψει, με περισσότετο συναίσθημα το "Left For Dead", ενώ και το "Dead Roses", θα ακολουθήσει αυτά τα μονοπάτια, αν και για πρώτη φορά τον Phil Campbell θα τον ακούσουμε να εκτελεί και χρέη πιανίστα σε μια smoothy μπαλάντα.
To "Τhese Old Boots", που ήταν και το πρώτο δείγμα από αυτό το άλμπουμ, με τον Dee Snider στο μικρόφωνο, είναι από τα πιο ζωηρά και αντιπροσωπευτικά κομμάτι σε αυτή την ποικίλη δουλειά. Το "Dancing Dogs" με τη βρώμικη βαριά rock n roll υπόσταση του, εντυπωσιάζει κυρίως στα κατακόρυφα κοψίματα που δίνουν θέση για τα leads όπως και το τσαμπουκαλεμένο και εξ ολοκλήρου metal "Walk The Talk". Για το τέλος, το "Tear From A Glass Eye", μας αφήνει με ένα τέλειο κιθαριστικό δίδυμο που δε θα φανταζόμουν να ακούσω, καθώς ο Campbell ένωσε τις δυνάμεις του με τον Joe Satriani, σε ένα instrumental που σε ταξιδεύει.
Ο Phil Campbell, μετά το τέλος των Motorhead, μέσα από τη στεναχώρια για το χαμό του κολλητού του, έχει έρθει και με τους Bastard Sons, αλλά και τώρα με το προσωπικό του πόνημα, να εκδηλώσει περισσότερες ανησυχίες αλλά και πειραματισμούς. Το "Old Lions Still Roar", έχει τόσα νέα στοιχεία, για τον ίδιον τον θρυλικό κιθαρίστα, αλλά και για κάθε εκλεκτό καλεσμένο, που δείχνει το μεράκι και την παρεϊστικη διάθεση του studio, και στα ίδια τα αυτιά του κάθε ακροατή σε μια συλλογή ταλέντων.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Από εκεί που περιμένεις με την παρθενική σόλο δουλειά του Phil Campbell κάτι βαρύ και δυναμικό για αρχή, έρχεται το ατμοσφαιρικό και bluesy "Rocking Chair", με την όμορφη και ταιριαστή φωνή του Leon Stanford και τις country λεπτομέριες, που προμηνύουν βέβαια την "αμερικανική" συνέχεια. Η ενέργεια που ήθελα στην έναρξη του άλμπουμ, θα φανεί στο "Straight Up" το οποίο είναι ευθύ και heavy, δίνοντας τη μοναδική του φωνή ο Metal God, Rob Halford και τα εκρηκτικά του, αργά ξεσπάσματα, όπου θα εκδηλωθεί και το μεγαλείο που όλοι θέλουμε σε μια τέτοια συνεργασία.
Groove- άτο, με ωραίους ρυθμούςκαι μια "χορευτική" hard rock διάθεση, έρχεται το "Faith In Fire", με τη φωνή του να χαρίζει ο Βen Ward των Orange Goblin, ο οποίος είναι και ένας δηλωμένος Motorhead-ας. Από την άλλη το "Swing It" και τη συμμετοχή του Alice Cooper, είναι ένα κομμάτι που εκτός της κιθαριστικής του αντίληψης, καταφέρνει να συνδυάσει το στυλ του αγαπημένου shock rocker, με αυτό που μας έχει συνηθίσει ο Ουαλός guitar hero, ενώ τα backing vocals στο τέλος μου έβγαλαν μια Lemmy αύρα.
Σε αυτό το απαλό bluesy ύφος, θα μας επιστρέψει, με περισσότετο συναίσθημα το "Left For Dead", ενώ και το "Dead Roses", θα ακολουθήσει αυτά τα μονοπάτια, αν και για πρώτη φορά τον Phil Campbell θα τον ακούσουμε να εκτελεί και χρέη πιανίστα σε μια smoothy μπαλάντα.
To "Τhese Old Boots", που ήταν και το πρώτο δείγμα από αυτό το άλμπουμ, με τον Dee Snider στο μικρόφωνο, είναι από τα πιο ζωηρά και αντιπροσωπευτικά κομμάτι σε αυτή την ποικίλη δουλειά. Το "Dancing Dogs" με τη βρώμικη βαριά rock n roll υπόσταση του, εντυπωσιάζει κυρίως στα κατακόρυφα κοψίματα που δίνουν θέση για τα leads όπως και το τσαμπουκαλεμένο και εξ ολοκλήρου metal "Walk The Talk". Για το τέλος, το "Tear From A Glass Eye", μας αφήνει με ένα τέλειο κιθαριστικό δίδυμο που δε θα φανταζόμουν να ακούσω, καθώς ο Campbell ένωσε τις δυνάμεις του με τον Joe Satriani, σε ένα instrumental που σε ταξιδεύει.
Ο Phil Campbell, μετά το τέλος των Motorhead, μέσα από τη στεναχώρια για το χαμό του κολλητού του, έχει έρθει και με τους Bastard Sons, αλλά και τώρα με το προσωπικό του πόνημα, να εκδηλώσει περισσότερες ανησυχίες αλλά και πειραματισμούς. Το "Old Lions Still Roar", έχει τόσα νέα στοιχεία, για τον ίδιον τον θρυλικό κιθαρίστα, αλλά και για κάθε εκλεκτό καλεσμένο, που δείχνει το μεράκι και την παρεϊστικη διάθεση του studio, και στα ίδια τα αυτιά του κάθε ακροατή σε μια συλλογή ταλέντων.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου