Οι Arallu μας έρχονται από την Ανατολή του μυστηρίου, και του ενδιαφέροντος έχοντας πάρει το όνομα τους από τη Μεσοποταμιακή θεότητα του Κάτω Κόσμου. Το Ισραήλ, αν και δε φημίζεται για τη σκηνή του, δεν έχει έλλειψη συγκροτημάτων, ενώ με το πέρας του χρόνου, βλέπουμε πολλές μεγάλες μπάντες του χώρου να το επισκέπτονται, και σχεδόν πάντα το παρών δίνει και το εν λόγω σχήμα στις εμφανίσεις τους, το οποίο φέτος έρχεται να μας δώσει το έβδομο άλμπουμ τους, "En Olam".
Το "The Center Of The Unknown" που ανοίγει ατμοσφαιρικά με τα ανατολίτικα φινιρίσματα του, συνεχίζει ανελέητα σε black thrash μονοπάτια, με κάποια παραδοσιακά κρουστά που κρατούν το το ενδιαφέρον μέσα στο μεταλλικό ύφος, ενώ έτσι συνεχίζει και το ομώνυμο "En Olam" με το tremolo picking να παίρνει μια περίεργη θέση και στα ethnic σημεία του δίσκου, συνδυάζοντας το με πολλά ακραία μοτίβα.
Το "Devil's Child" που ακολουθεί, εκτός του δαιμονικού του χαρακτήρα, έχει κάποιες κλασικές metal, ακουστικές πινελιές, ενώ τα folk μέρη παίρνουν ακόμα περισσότερη θέση μέσα στην παραμόρφωση δίνοντας μια ιδιαίτερη μελωδία, και θυμίζοντας μου ένα άλμπουμ των εν λόγω metallers, το "Desert Battles" αλλά με περισσότερη ωριμότητα. Με το "Guard Of She'ol" θα έρθουμε αντιμέτωποι με κλασικές black metal φόρμες, που βλέπουν πάλι με παραδοσιακό Μεσανατολικό πρίσμα, όπως βέβαια και το "Prophet's Path", που γεφυρώνει η "ντόπια" απαγγελία του "Achrit Ha'Yamin", σε αντίθεση όμως με τη σκοτεινή και συννεφιασμένη αύρα του "Vortex Of Emotions".
Το τελικό τρίπτυχο που ξεκινά με το ωμό "Unholy Stone" βγάζει προς τα έξω μια ψύχρα, όχι και τόσο ανάλογη με το υπόλοιπο σύνολο, ενώ το "Trial By Slaves" είναι πιο groove-άτο με αρκετή έμφαση στο rhythm section, και κυρίως στα τύμπανα. Το "Spells" θα κλείσει το δίσκο με μια μεσογειακή προσέγγιση, που εκτός όσων έχω προαναφέρει, υπάρχουν στοιχεία που θυμίζουν πρώιμους Rotting Christ ή Melechesh, βρισκόμενοι και οι ίδιοι στην κατάλληλη γεωγραφική περιοχή για να εκφράσουν αυτό τον ήχο.
Oι Arallu, δίσκο με δίσκο, δείχνουν πόσο παλεύουν για τη μουσική τους, και μάλιστα σε μία τόσο δύσκολη κοινωνικά περιοχή όπως αυτή του Ισραήλ και της Μέσης Ανατολής. Από εκεί και πέρα, ο ήχος τους για ακόμα μια φορά έχει ένα κλασικό πατρόν, αλλά σίγουρα το παραδοσιακό στοιχείο μαζί με τις ζεστές μελωδίες του, δίνουν και προς την Ευρώπη, ένα δείγμα της κουλτούρας τους, που δεν είναι τοσο διαδεδομένο. Τέλος, το "En Olam" είναι δίσκος που όποιος ψάχνεται με διάφορους πολιτισμούς αξίζει να ακούσει, αφού δίνουν μια ενδιαφέρουσα, ξεχωριστή ταυτότητα στο extreme μεταλλικό ιδίωμα.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το "The Center Of The Unknown" που ανοίγει ατμοσφαιρικά με τα ανατολίτικα φινιρίσματα του, συνεχίζει ανελέητα σε black thrash μονοπάτια, με κάποια παραδοσιακά κρουστά που κρατούν το το ενδιαφέρον μέσα στο μεταλλικό ύφος, ενώ έτσι συνεχίζει και το ομώνυμο "En Olam" με το tremolo picking να παίρνει μια περίεργη θέση και στα ethnic σημεία του δίσκου, συνδυάζοντας το με πολλά ακραία μοτίβα.
Το "Devil's Child" που ακολουθεί, εκτός του δαιμονικού του χαρακτήρα, έχει κάποιες κλασικές metal, ακουστικές πινελιές, ενώ τα folk μέρη παίρνουν ακόμα περισσότερη θέση μέσα στην παραμόρφωση δίνοντας μια ιδιαίτερη μελωδία, και θυμίζοντας μου ένα άλμπουμ των εν λόγω metallers, το "Desert Battles" αλλά με περισσότερη ωριμότητα. Με το "Guard Of She'ol" θα έρθουμε αντιμέτωποι με κλασικές black metal φόρμες, που βλέπουν πάλι με παραδοσιακό Μεσανατολικό πρίσμα, όπως βέβαια και το "Prophet's Path", που γεφυρώνει η "ντόπια" απαγγελία του "Achrit Ha'Yamin", σε αντίθεση όμως με τη σκοτεινή και συννεφιασμένη αύρα του "Vortex Of Emotions".
Το τελικό τρίπτυχο που ξεκινά με το ωμό "Unholy Stone" βγάζει προς τα έξω μια ψύχρα, όχι και τόσο ανάλογη με το υπόλοιπο σύνολο, ενώ το "Trial By Slaves" είναι πιο groove-άτο με αρκετή έμφαση στο rhythm section, και κυρίως στα τύμπανα. Το "Spells" θα κλείσει το δίσκο με μια μεσογειακή προσέγγιση, που εκτός όσων έχω προαναφέρει, υπάρχουν στοιχεία που θυμίζουν πρώιμους Rotting Christ ή Melechesh, βρισκόμενοι και οι ίδιοι στην κατάλληλη γεωγραφική περιοχή για να εκφράσουν αυτό τον ήχο.
Oι Arallu, δίσκο με δίσκο, δείχνουν πόσο παλεύουν για τη μουσική τους, και μάλιστα σε μία τόσο δύσκολη κοινωνικά περιοχή όπως αυτή του Ισραήλ και της Μέσης Ανατολής. Από εκεί και πέρα, ο ήχος τους για ακόμα μια φορά έχει ένα κλασικό πατρόν, αλλά σίγουρα το παραδοσιακό στοιχείο μαζί με τις ζεστές μελωδίες του, δίνουν και προς την Ευρώπη, ένα δείγμα της κουλτούρας τους, που δεν είναι τοσο διαδεδομένο. Τέλος, το "En Olam" είναι δίσκος που όποιος ψάχνεται με διάφορους πολιτισμούς αξίζει να ακούσει, αφού δίνουν μια ενδιαφέρουσα, ξεχωριστή ταυτότητα στο extreme μεταλλικό ιδίωμα.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου