Η συννεφιασμένη βραδιά της Παρασκευής, ομολογώ πως ταίριαζε πολύ, όχι μόνο στον Ιρλανδικό καιρό αλλά και στην όλη σκοτεινιά που αναμέναμε να έρθει και από τις τρεις μπάντες που θα έπαιρναν θέση στη σκηνή του Temple. Μάλιστα η αναμονή μου για αυτό το live ήταν μεγάλη, καθώς ήθελα να ευχαριστηθώ τους Primordial όπως ακριβώς τους άξιζε, χωρίς τα προπέρσινα προβλήματα που οδήγησαν σε ένα χάος, αλλά με την επική διάθεση να πρωταγωνιστεί.
Λίγο μετά τις 20:30 το "δύσκολο" ρόλο του ανοίγματος, ανέλαβαν οι Αθηναίοι Nefarious Spirit, όπως και δύο χρόνια πριν, πάλι στην πρωτεύουσα, με τον μπροστάρη της μπάντας να σηκώνεται σαν ζόμπι από το σανίδι στο οποίο ήταν ξαπλωμένος και τους υπολοίπους να πετούν τα γρήγορα και σκοτεινά τους riffs ανελέητα για περίπου 40 λεπτά. Εκτός των δικών τους κομματιών, όπως τα "Nefarious Spirit" και "Thrones" που ο Jan από τους Kawir έκανε εκπληκτική δουλειά στο drumkit έχοντας ένα κλασικό παλιομοδίτικο στυλ με thrash επιρροές, ακούσαμε λίγο πριν το τέλος μια διασκευή στο "Equimathorn" των Bathory από το εμβληματικό "Under The Sign Of The Black Mark" που ταίριαζε απόλυτα σε αυτό που πρεσβεύουν. Το αβυσσικό και χαοτικά ψυχρό ύφος τους, ήταν το μόνο από όλες τις μπάντες που είχε σύμμαχο τον ήχο μιας και μετά τα προβλήματα δεν έλειψαν.
Παρόλο που είμαι γνώριμος με τη μουσική των Embrace Of Thorns, δεν είχε τύχει ποτέ να τους δω ζωντανά. Οι "δικοί" μας black/death metallers, με μπόλικη εμπειρία στο εγχώριο underground, ήταν οι επόμενοι που θα έβαζαν άλλο ένα ξύλο στην πυρά της Κόλασης που ζούσαμε χθες. Η ενέργεια και η αμεσότητα του ήχου τους ήταν κάτι που μαζί με την νοσταλγική τους φάση, έδωσε χώρο για μπόλικο κοπάνημα, όπως συνέβη και πριν, απλώς τα ηχητικά προβλήματα μαζεύονταν καθώς τα σολισιτκά μέρη και το μπάσο χάνονταν στο βάθος. Βέβαια αυτό δεν πτόησε κανέναν και η βλάσφημη οντότητα τους, έδωσε αρκετό χώρο στο τελευταίο πόνημα της μπάντας, το "Scorn Aesthetics" αλλά και στο ισοπεδωτικό παρελθόν της.
Με μία σχεδόν μισάωρη καθυστέρηση, λίγο πριν 23:00 τα φώτα χαμηλώνουν, και η σκηνή γεμίζει από την παρουσία των Ιρλανδών Primordial, και του πληθρωρικού frontman τους, Alan Averill, υπό τους ήχους ενός παραδοσιακού Κέλτικου κομματιού, που έδωσε τη θέση στο "Where Greater Men Have Fallen". Για ακόμα μια φορά, όπως και πρόπερσι, ήρθαν λειψοί, μιας και η θέση του Michael Flynn είχε αντικατασταθεί, αν κι αυτό δεν αποτέλεσε πρόβλημα και φάνηκε από τα αμέτρητα crowd surfings και stage divings. Την τιμητική τους είχαν εξίσου και το προηγούμενο αλλά και το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας, ενώ από τα κλασικά τους κομμάτια δεν έλειψαν τα "No Grave Deep Enough", "Lain With The Wolf", "As Rome Burns", "Burning Seasons", "The Coffin Ships" και "Gods To The Godless". Σε ένα από τα κομμάτια του σετ, δόθηκε φόρος τιμής στον Quorthon, του οποίου η μνήμη φαίνεται πως θα υπάρχει παντοτινά στην καρδιά των extreme metal fans, ενώ η ψυχή της μπάντας, οι μελωδικοί τους λυγμοί, το Ιρλανδικό ήθος και η παράνοια που μαζεύτηκε από όλους, ήταν υπεράνω των ηχητικών θεμάτων που με χιούμορ αντιμετωπίστηκε. Τέλος, το "Sons Of The Morigan", αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιξε η μπάντα στη χώρα μας, όπως είπε ο μπροστάρης τους, σίγουρα αποτέλεσε ένα καλό bonus στο υπόλοιπο σύνολο των κομματιών ενώ είναι μεγάλη χαρά να παρακολουθούμε έστω και το 1/5 των live μας με την ενέργεια που μας χάρισαν ακόμα μια φορά οι κύριοι από το Δουβλίνο.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Παρόλο που είμαι γνώριμος με τη μουσική των Embrace Of Thorns, δεν είχε τύχει ποτέ να τους δω ζωντανά. Οι "δικοί" μας black/death metallers, με μπόλικη εμπειρία στο εγχώριο underground, ήταν οι επόμενοι που θα έβαζαν άλλο ένα ξύλο στην πυρά της Κόλασης που ζούσαμε χθες. Η ενέργεια και η αμεσότητα του ήχου τους ήταν κάτι που μαζί με την νοσταλγική τους φάση, έδωσε χώρο για μπόλικο κοπάνημα, όπως συνέβη και πριν, απλώς τα ηχητικά προβλήματα μαζεύονταν καθώς τα σολισιτκά μέρη και το μπάσο χάνονταν στο βάθος. Βέβαια αυτό δεν πτόησε κανέναν και η βλάσφημη οντότητα τους, έδωσε αρκετό χώρο στο τελευταίο πόνημα της μπάντας, το "Scorn Aesthetics" αλλά και στο ισοπεδωτικό παρελθόν της.
Με μία σχεδόν μισάωρη καθυστέρηση, λίγο πριν 23:00 τα φώτα χαμηλώνουν, και η σκηνή γεμίζει από την παρουσία των Ιρλανδών Primordial, και του πληθρωρικού frontman τους, Alan Averill, υπό τους ήχους ενός παραδοσιακού Κέλτικου κομματιού, που έδωσε τη θέση στο "Where Greater Men Have Fallen". Για ακόμα μια φορά, όπως και πρόπερσι, ήρθαν λειψοί, μιας και η θέση του Michael Flynn είχε αντικατασταθεί, αν κι αυτό δεν αποτέλεσε πρόβλημα και φάνηκε από τα αμέτρητα crowd surfings και stage divings. Την τιμητική τους είχαν εξίσου και το προηγούμενο αλλά και το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας, ενώ από τα κλασικά τους κομμάτια δεν έλειψαν τα "No Grave Deep Enough", "Lain With The Wolf", "As Rome Burns", "Burning Seasons", "The Coffin Ships" και "Gods To The Godless". Σε ένα από τα κομμάτια του σετ, δόθηκε φόρος τιμής στον Quorthon, του οποίου η μνήμη φαίνεται πως θα υπάρχει παντοτινά στην καρδιά των extreme metal fans, ενώ η ψυχή της μπάντας, οι μελωδικοί τους λυγμοί, το Ιρλανδικό ήθος και η παράνοια που μαζεύτηκε από όλους, ήταν υπεράνω των ηχητικών θεμάτων που με χιούμορ αντιμετωπίστηκε. Τέλος, το "Sons Of The Morigan", αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιξε η μπάντα στη χώρα μας, όπως είπε ο μπροστάρης τους, σίγουρα αποτέλεσε ένα καλό bonus στο υπόλοιπο σύνολο των κομματιών ενώ είναι μεγάλη χαρά να παρακολουθούμε έστω και το 1/5 των live μας με την ενέργεια που μας χάρισαν ακόμα μια φορά οι κύριοι από το Δουβλίνο.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου