Οι Machine Head είναι από τις μπάντες που εδώ και δυόμισι δεκαετίες δεν κάνουν πολλές μουσικές κωλοτούμπες (σχεδόν καθόλου δηλαδή), ίσα ίσα εξελίσσουν τον ήχο τους και σαν πραγματικοί μουσικόφιλοι ψάχνονται υπερβολικά. Τέσσερα περίπου χρόνια λοιπόν, μετά το "Bloodstone and Diamonds", επέστρεψαν αισίως με το ένατο τους δίσκο, που ακολουθεί τελείως διαφορετικούς δρόμους.
Ακούγοντας το "Volatile", πορώνομαι και απορώ γιατί τόσος κόσμος έκραζε αυτό το άλμπουμ. Ο τόσο σκληρός ήχος και τα τεχνικά σολιστικά που στριφογυρίζουν πίσω από το thrashάτο rhythm section, μου θυμίζουν λίγο τις στιγμές του "Locust" και με ενθαρρύνει για να ακούσω με χαρά και τη συνέχεια. Αυτή η χαρά όμως μετατρέπεται σε ξενέρα όταν όλα τα groove στοιχεία παντρεύονται με alternative riffs, και ψευτοcore ρεφρέν.
Το ομώνυμο "Catharsis" μας βάζει σιγά σιγά σε αυτό το ύφος προσπαθώντας να κρατήσει λίγο τις μεταλλικές ισοροπίες αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Το "Beyond The Pale" με απόλυτη επιτυχία καταφέρνει να φέρει την αποτυχία καθώς τα grooves ακούγονται τόσο κενά που ακόμα και το μπάσο χάνεται ενώ ο άλλωτε μεγιστάνας του Αμερικανικού ήχου, ακούγεται πιο κακόφωνος από ποτέ. Κάτι άλλο που επίσης με χαλάει και σ'αυτό το κομμάτι αλλά και στο "California Bleeding" είναι αυτές οι δήθεν μελωδικές επικούρες που θέλουν να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα και πιο μεγαλειώδη ήχο πλάι στα "rap" σημεία που το "From This Day" και "Crashing Around You" θα γελάνε.
Με απόλυτο αέρα σιγουριάς ο δίσκος συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος με τα "Triple Beam", το "Hope Begets Hope" και "Behind A Mask" να φαίνονται σαν μια ανοιχτή, εναλλακτική πολιτική καμπάνια, αλλά και το "Kaleidoscope" με τα χαζοχαρούμενα παλαμάκια πριν το σύνηθες βρισίδι, μας κάνει να κατουράμε τα βρακιά μας...από τα γέλια.
To "Βastards" προσπαθεί να κάνει μια ηχηρή δήλωση που τη θεωρώ και πολύ καλή, αλλά χάνεται με τις μουσικές φιοριτούρες και τα χαζοχαρούμενα ακουστικά περάσματα τα οποία δίνουν ρυθμό στα leads που θυμίζουν τον κλασικό synth ήχο των λούνα παρκ των 90s. Ευτυχώς τα πράγματα σοβαρεύουν λίγο στο "Screaming At The Sun" και στο πραγματικά τέλειο κομμάτι του άλμπουμ, το "Razorblade Smile" το οποίο είναι τόσο βαρύ όσο μπορεί να φαίνεται από τον τίτλο, με πολύ καλά heavy riffs και μπάσο που ζωγραφίζει, ενώ ο επίλογος με το "Eulogy" λειτουργεί σαν η τελευταία ελπίδα για κάτι ακόμα καλο, με τις σιγανές και αργές, αλλά αρκετά σκληρές στιγμές του.
Χωρίς να ήθελα να φανώ γκρινιάρης, και ομολογώντας πως οι Machine Head δεν είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, σίγουρα προτιμώ τι πιο παλιές κυκλοφορίες τους, και με αγαπημένο το προτελευταίο τους "Unto The Locust". Eδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με τα ροσωπικά μου γούστα, αλλά όντως οι Αμερικανοί metallers ή στέρεψαν τελείως από έμπνευση, ή μας τρολάρουν και γελούν με τα reviews που γράφονται, ή θέλουν τελείως απότυχημένα να επιστρέψουν στο nu ύφος του παρελθόντος. Ίσως συναυλιακά τα κομμάτια του "Catharsis" να αποδίδουν καλύτερα, αλλά όσο το άκουσα studiακά, δυστυχώς πόνεσαν τα αυτιά μου.
(6/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ακούγοντας το "Volatile", πορώνομαι και απορώ γιατί τόσος κόσμος έκραζε αυτό το άλμπουμ. Ο τόσο σκληρός ήχος και τα τεχνικά σολιστικά που στριφογυρίζουν πίσω από το thrashάτο rhythm section, μου θυμίζουν λίγο τις στιγμές του "Locust" και με ενθαρρύνει για να ακούσω με χαρά και τη συνέχεια. Αυτή η χαρά όμως μετατρέπεται σε ξενέρα όταν όλα τα groove στοιχεία παντρεύονται με alternative riffs, και ψευτοcore ρεφρέν.
Το ομώνυμο "Catharsis" μας βάζει σιγά σιγά σε αυτό το ύφος προσπαθώντας να κρατήσει λίγο τις μεταλλικές ισοροπίες αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Το "Beyond The Pale" με απόλυτη επιτυχία καταφέρνει να φέρει την αποτυχία καθώς τα grooves ακούγονται τόσο κενά που ακόμα και το μπάσο χάνεται ενώ ο άλλωτε μεγιστάνας του Αμερικανικού ήχου, ακούγεται πιο κακόφωνος από ποτέ. Κάτι άλλο που επίσης με χαλάει και σ'αυτό το κομμάτι αλλά και στο "California Bleeding" είναι αυτές οι δήθεν μελωδικές επικούρες που θέλουν να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα και πιο μεγαλειώδη ήχο πλάι στα "rap" σημεία που το "From This Day" και "Crashing Around You" θα γελάνε.
Με απόλυτο αέρα σιγουριάς ο δίσκος συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος με τα "Triple Beam", το "Hope Begets Hope" και "Behind A Mask" να φαίνονται σαν μια ανοιχτή, εναλλακτική πολιτική καμπάνια, αλλά και το "Kaleidoscope" με τα χαζοχαρούμενα παλαμάκια πριν το σύνηθες βρισίδι, μας κάνει να κατουράμε τα βρακιά μας...από τα γέλια.
To "Βastards" προσπαθεί να κάνει μια ηχηρή δήλωση που τη θεωρώ και πολύ καλή, αλλά χάνεται με τις μουσικές φιοριτούρες και τα χαζοχαρούμενα ακουστικά περάσματα τα οποία δίνουν ρυθμό στα leads που θυμίζουν τον κλασικό synth ήχο των λούνα παρκ των 90s. Ευτυχώς τα πράγματα σοβαρεύουν λίγο στο "Screaming At The Sun" και στο πραγματικά τέλειο κομμάτι του άλμπουμ, το "Razorblade Smile" το οποίο είναι τόσο βαρύ όσο μπορεί να φαίνεται από τον τίτλο, με πολύ καλά heavy riffs και μπάσο που ζωγραφίζει, ενώ ο επίλογος με το "Eulogy" λειτουργεί σαν η τελευταία ελπίδα για κάτι ακόμα καλο, με τις σιγανές και αργές, αλλά αρκετά σκληρές στιγμές του.
Χωρίς να ήθελα να φανώ γκρινιάρης, και ομολογώντας πως οι Machine Head δεν είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, σίγουρα προτιμώ τι πιο παλιές κυκλοφορίες τους, και με αγαπημένο το προτελευταίο τους "Unto The Locust". Eδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με τα ροσωπικά μου γούστα, αλλά όντως οι Αμερικανοί metallers ή στέρεψαν τελείως από έμπνευση, ή μας τρολάρουν και γελούν με τα reviews που γράφονται, ή θέλουν τελείως απότυχημένα να επιστρέψουν στο nu ύφος του παρελθόντος. Ίσως συναυλιακά τα κομμάτια του "Catharsis" να αποδίδουν καλύτερα, αλλά όσο το άκουσα studiακά, δυστυχώς πόνεσαν τα αυτιά μου.
(6/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου