Συμπληρώνοντας φέτος τέσσερις δεκαετίες κάτω από αυτό το όνομα, οι θρύλοι του κλασικού heavy metal, Saxon, επεστρεψαν μετά από δύο χρόνια, στο καθορισμένο τους πλέον ραντεβού, με το 22ο άλμπουμ τους, το βαρύ και ασήκωτο "Thunderbolt". Δίνοντας βάση στη μυθολογία, την αρχαιότητα αλλά και κάτι παλιούς τους γνώριμους, οι θρύλοι του βρετανικού ήχου είναι ακόμα στην πρώτη γραμμή του metal.
Το "Olympus Rising" μας κεραυνοβολεί από την αρχή, με το βασιλιά των Θεών να μας παρακολουθεί από ψηλά, ενώ τα ογκώδη τύμπανα και οι επικές κιθάρες βαραίνουν εξ αρχής την ατμόσφαιρα, δίνοντας πάσα στη φυσική συνέχεια της εισαγωγής, το ομώνυμο "Thunderbolt" που από την ημέρα που διέρευσε δέχτηκε διθυραμβικά σχόλια. Eδώ έχουμε να κάνουμε με μια ατόφια κλασική metal σύνθεση, βγαλμένη από αλλοτινά χρόνια, όταν το αγγλικό συγκρότημα βρισκόταν στα ντουζένια του καθώς η φωνή του Biff έχει έναν επιθετικό λυρισμό ενώ τα solos μοιάζουν σαν να βγήκαν από το "Wheels Of Steel".
Στο ίδιο μήκος κύματος θα έρθουν και το "Sniper" αλλά και το αποθεωτικό "Speed Merchants" που με το ζωντανό και ξεσηκωτικό του μπάσιμο φέρνει στο νου το "Princess Of The Night" του 2018!
Αφήνοντας πίσω τις απειλητικές προθέσεις, το "The Secret Of Flight" θυμίζοντας και λίγο τους Priest, είναι πιο γκαζιάρικο και δυναμικό με πολλές μελωδίες να συνοδεύουν το rhythm section, ενώ το "They Played Rock N Roll", που θα συναντήσουμε αργότερα, από τη στιγμή που είναι αφιερωμένο στους Motorhead, αγγίζει το γρήγορο heavy rock n roll τους, αποτίοντας έτσι τον φόρο τιμής που πραγματικά τους αξίζει, από μερικούς παλιόφιλους που συνήθιζαν να περιοδεύουν μαζί.
Από την άλλη το "Nosferatu" ξεφεύγει τελείως από όσα έχουμε συνηθίσει στους γεροσάξονες, καθώς με τα soundtrack-ικά πλήκτρα δίνεται μια dark/gothic αύρα στον κλασικό τους ήχο, που φαινομενικά παραξενεύει τον ακροατή, αλλά επί της ουσίας αποτελεί ένα επιτυχημένο πείραμα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα brutal φωνητικά του "Predator", αφού μουσικά πιάνει το κλασικό NWOBHM στυλ τους αλλά φωνητικά υπάρχουν διάφορες θεατρικές αγριεμένες αλλαγές με death metal άρωμα.
Το "Sons Of Odin" έρχεται προφανώς πιο επικό και μεγαλειώδες με μεσαίες ταχύτητες που προετοιμάζει τους Βίκινγκς να ακονίσουν το σπαθί τους πριν τη μάχη.
Αν και οι κιθάρες του "Α Wizard's Tale" έχουν εναρμονιστεί πολύ όμορφα σολιστικά, νομίζω ότι χάνουν από δυναμική κάνοντας κοιλιά στο δίσκο, παρόλο βέβαια που στιχουργικά το concept καταπιάνεται με ένα προσωπικά αγαπημένο μου θέμα, τον βασιλιά Αρθούρο και τον μάγο Μέρλιν. Δε θα μπορούσα να πω όμως το ίδιο και για το τελικό "Roadie's Song" που μουσικά και φωνητικά πηγάζει πάλι η 80ιλα που όλοι λατρέψαμε από το συγκεκριμένο συγκρότημα με πολλά leads και hard rock riffs να γεμίζουν το κομμάτι μέχρι την τελευταία νότα.
Mπορεί κατά καιρούς να ακούγονται διάφορα για την έμπνευση και τους διάφορους πειραματισμούς που έχουν κάνει οι Saxon στο διάβα της ιστορίας τους, αλλά εδώ, με το 22ο άλμπουμ τους, βλέπουμε ξανά μια μπάντα να περνάει κάτι σαν δεύτερη νιότη βάζοντας το παραδοσιακό NWOBHM ξανά μπροστά. To βρετανικό σχήμα λειτουργεί ήδη από τους δύο προηγούμενους δίσκους του σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, αλλά και ο κύριος Byford φτάνοντας πλέον στα 70 του κελαηδάει καλύτερα και από 30αρη κλασικομεταλά.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το "Olympus Rising" μας κεραυνοβολεί από την αρχή, με το βασιλιά των Θεών να μας παρακολουθεί από ψηλά, ενώ τα ογκώδη τύμπανα και οι επικές κιθάρες βαραίνουν εξ αρχής την ατμόσφαιρα, δίνοντας πάσα στη φυσική συνέχεια της εισαγωγής, το ομώνυμο "Thunderbolt" που από την ημέρα που διέρευσε δέχτηκε διθυραμβικά σχόλια. Eδώ έχουμε να κάνουμε με μια ατόφια κλασική metal σύνθεση, βγαλμένη από αλλοτινά χρόνια, όταν το αγγλικό συγκρότημα βρισκόταν στα ντουζένια του καθώς η φωνή του Biff έχει έναν επιθετικό λυρισμό ενώ τα solos μοιάζουν σαν να βγήκαν από το "Wheels Of Steel".
Στο ίδιο μήκος κύματος θα έρθουν και το "Sniper" αλλά και το αποθεωτικό "Speed Merchants" που με το ζωντανό και ξεσηκωτικό του μπάσιμο φέρνει στο νου το "Princess Of The Night" του 2018!
Αφήνοντας πίσω τις απειλητικές προθέσεις, το "The Secret Of Flight" θυμίζοντας και λίγο τους Priest, είναι πιο γκαζιάρικο και δυναμικό με πολλές μελωδίες να συνοδεύουν το rhythm section, ενώ το "They Played Rock N Roll", που θα συναντήσουμε αργότερα, από τη στιγμή που είναι αφιερωμένο στους Motorhead, αγγίζει το γρήγορο heavy rock n roll τους, αποτίοντας έτσι τον φόρο τιμής που πραγματικά τους αξίζει, από μερικούς παλιόφιλους που συνήθιζαν να περιοδεύουν μαζί.
Από την άλλη το "Nosferatu" ξεφεύγει τελείως από όσα έχουμε συνηθίσει στους γεροσάξονες, καθώς με τα soundtrack-ικά πλήκτρα δίνεται μια dark/gothic αύρα στον κλασικό τους ήχο, που φαινομενικά παραξενεύει τον ακροατή, αλλά επί της ουσίας αποτελεί ένα επιτυχημένο πείραμα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα brutal φωνητικά του "Predator", αφού μουσικά πιάνει το κλασικό NWOBHM στυλ τους αλλά φωνητικά υπάρχουν διάφορες θεατρικές αγριεμένες αλλαγές με death metal άρωμα.
Το "Sons Of Odin" έρχεται προφανώς πιο επικό και μεγαλειώδες με μεσαίες ταχύτητες που προετοιμάζει τους Βίκινγκς να ακονίσουν το σπαθί τους πριν τη μάχη.
Αν και οι κιθάρες του "Α Wizard's Tale" έχουν εναρμονιστεί πολύ όμορφα σολιστικά, νομίζω ότι χάνουν από δυναμική κάνοντας κοιλιά στο δίσκο, παρόλο βέβαια που στιχουργικά το concept καταπιάνεται με ένα προσωπικά αγαπημένο μου θέμα, τον βασιλιά Αρθούρο και τον μάγο Μέρλιν. Δε θα μπορούσα να πω όμως το ίδιο και για το τελικό "Roadie's Song" που μουσικά και φωνητικά πηγάζει πάλι η 80ιλα που όλοι λατρέψαμε από το συγκεκριμένο συγκρότημα με πολλά leads και hard rock riffs να γεμίζουν το κομμάτι μέχρι την τελευταία νότα.
Mπορεί κατά καιρούς να ακούγονται διάφορα για την έμπνευση και τους διάφορους πειραματισμούς που έχουν κάνει οι Saxon στο διάβα της ιστορίας τους, αλλά εδώ, με το 22ο άλμπουμ τους, βλέπουμε ξανά μια μπάντα να περνάει κάτι σαν δεύτερη νιότη βάζοντας το παραδοσιακό NWOBHM ξανά μπροστά. To βρετανικό σχήμα λειτουργεί ήδη από τους δύο προηγούμενους δίσκους του σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, αλλά και ο κύριος Byford φτάνοντας πλέον στα 70 του κελαηδάει καλύτερα και από 30αρη κλασικομεταλά.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου