Έχοντας σιωπήσει δισκογραφικά εδώ και πάνω από τέσσερα χρόνια, οι μεγαλύτεροι πρεσβευτές του σύγχρονου Σουηδικού black metal, Watain επέστρεψαν. Το έκτο τους άλμπουμ δίνει συνέχεια στην κτηνώδη παρουσία τους επαναφέροντας στη μνήμη στιγμές από τις αρχές της καριέρας τους.
Ήδη, από την πρώτη στιγμή που άκουσα το εναρκτήριο "Nuclear Alchemy" κατάλαβα την αγριεμένη και πολεμική διάθεση του δίσκου, καθότι μου θύμιζε την ακραία πλευρά του "Outlaw" από τον προκάτοχο του παρόντος δίσκου. Χωρίς να αλλάζει το ύφος και με μια σκοτεινή εισαγωγή έρχεται το "Sacred Damnation" θυμίζοντας λίγο τα πρώτα riffs των Bathory ενωμένα με τη σατανική ατμόσφαιρα των Nifelheim, ενώ και το "Teufelsreich", αν και λίγο πιο groove-ατο δεν κρύβει την επιθετικότητα του. Βέβαια εδώ υπάρχουν και τρομερές μελωδικές στιγμές που όχι μόνο κοπάζουν την ατμόσφαιρα αλλά εύκολα ανατριχιάζουν και τον ακροατή.
Το "Furor Diabolicus" ανάβει φωτιές και φέρνει την Κόλαση επί της Γης καθώς τα ξυστά riffs ακολουθούν κλασικές black metal φόρμες, ενώ το σόλο παρόλο που είναι μικρό σε διάρκεια έχει ψυχρή αισθητική. Η ακρότητα και η ωμή βία στον ήχο όμως είναι εμφανώς πιο αισθητή στο "Ultra (Pandemoniac)" καθώς εδώ οι Σουηδοί κάνουν challenge με τον εαυτό τους γράφοντας ένα από τα πιο black/thrash κομμάτια της καριέρας τους, με τα ξυραφιασμένα solos να θυμίζουν πρώιμους Slayer, ενώ ο ήχος των τυμπάνων, ώντας πιο δυνατός προκαλεί σεισμό.
Τα "Throne Below" και "Towards The Sanctuary" γίνονται πιο επικά με τους μέτριους ρυθμούς που ακολουθούν, ενώ η ζεστή μελωδικότητα στον ήχο δημιουργεί μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, κανοντας τα να έχουν όλα τα φόντα να γίνουν highlights του δίσκου, αλλά δυστυχώς, λόγω της ενδεχόμενης μικρής τους διάρκειας, αν και ωραία, μοιάζουν ανολοκλήρωτα. Βέβαια αυτό το φάουλ, κατά κάποιον τρόπο το αναπληρώνει το, ίσως, πιο old school κομμάτι του δίσκου, το "The Fire Of Power" που μοιάζει σαν ένα τραγούδι που ξέφυγε από το "Blood Fire Death".
Tέλος, το "Antikrists Mirakel" με την χαοτική, μπάσα παραμόρφση του θυμίζει ξεκάθαρα τις τελευταίες ημέρες των Celtic Frost, γράφοντας έτσι έναν κατραμιασμένο και μυστικιστικό επίλογο με τους ψιθύρους του Erik να χάνονται πίσω από τις βουές των οργάνων.
Οι Σουηδοί με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους πήραν ρίσκα, άλλωτε σε πιο σκληρούς και άλλωτε σε πιο ατμοσφαιρικούς ρυθμούς. Το "Trident Wolf Eclipse" ξεφεύγει από αυτό το μοτίβο δείχνοντας εξ αρχής τον βαρύ ήχο που θέλουν να περάσουν. Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη δουλειά που έχουν βγάλει μέχρι στιγμής, αλλά τα highlights είναι αρκετά, δίνοντας βάση όχι μόνο στο δικό τους παρελθόν αλλά και στις ίδιες τους τις επιρροές.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ήδη, από την πρώτη στιγμή που άκουσα το εναρκτήριο "Nuclear Alchemy" κατάλαβα την αγριεμένη και πολεμική διάθεση του δίσκου, καθότι μου θύμιζε την ακραία πλευρά του "Outlaw" από τον προκάτοχο του παρόντος δίσκου. Χωρίς να αλλάζει το ύφος και με μια σκοτεινή εισαγωγή έρχεται το "Sacred Damnation" θυμίζοντας λίγο τα πρώτα riffs των Bathory ενωμένα με τη σατανική ατμόσφαιρα των Nifelheim, ενώ και το "Teufelsreich", αν και λίγο πιο groove-ατο δεν κρύβει την επιθετικότητα του. Βέβαια εδώ υπάρχουν και τρομερές μελωδικές στιγμές που όχι μόνο κοπάζουν την ατμόσφαιρα αλλά εύκολα ανατριχιάζουν και τον ακροατή.
Το "Furor Diabolicus" ανάβει φωτιές και φέρνει την Κόλαση επί της Γης καθώς τα ξυστά riffs ακολουθούν κλασικές black metal φόρμες, ενώ το σόλο παρόλο που είναι μικρό σε διάρκεια έχει ψυχρή αισθητική. Η ακρότητα και η ωμή βία στον ήχο όμως είναι εμφανώς πιο αισθητή στο "Ultra (Pandemoniac)" καθώς εδώ οι Σουηδοί κάνουν challenge με τον εαυτό τους γράφοντας ένα από τα πιο black/thrash κομμάτια της καριέρας τους, με τα ξυραφιασμένα solos να θυμίζουν πρώιμους Slayer, ενώ ο ήχος των τυμπάνων, ώντας πιο δυνατός προκαλεί σεισμό.
Τα "Throne Below" και "Towards The Sanctuary" γίνονται πιο επικά με τους μέτριους ρυθμούς που ακολουθούν, ενώ η ζεστή μελωδικότητα στον ήχο δημιουργεί μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, κανοντας τα να έχουν όλα τα φόντα να γίνουν highlights του δίσκου, αλλά δυστυχώς, λόγω της ενδεχόμενης μικρής τους διάρκειας, αν και ωραία, μοιάζουν ανολοκλήρωτα. Βέβαια αυτό το φάουλ, κατά κάποιον τρόπο το αναπληρώνει το, ίσως, πιο old school κομμάτι του δίσκου, το "The Fire Of Power" που μοιάζει σαν ένα τραγούδι που ξέφυγε από το "Blood Fire Death".
Tέλος, το "Antikrists Mirakel" με την χαοτική, μπάσα παραμόρφση του θυμίζει ξεκάθαρα τις τελευταίες ημέρες των Celtic Frost, γράφοντας έτσι έναν κατραμιασμένο και μυστικιστικό επίλογο με τους ψιθύρους του Erik να χάνονται πίσω από τις βουές των οργάνων.
Οι Σουηδοί με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους πήραν ρίσκα, άλλωτε σε πιο σκληρούς και άλλωτε σε πιο ατμοσφαιρικούς ρυθμούς. Το "Trident Wolf Eclipse" ξεφεύγει από αυτό το μοτίβο δείχνοντας εξ αρχής τον βαρύ ήχο που θέλουν να περάσουν. Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη δουλειά που έχουν βγάλει μέχρι στιγμής, αλλά τα highlights είναι αρκετά, δίνοντας βάση όχι μόνο στο δικό τους παρελθόν αλλά και στις ίδιες τους τις επιρροές.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου