Oι θρυλικοί Fleurety, που ήταν από τους πρώτους που έβαλαν πολλά νέα στοιχεία στο Νορβηγικό black metal, επιστρέφουν δισκογραφικά δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια μετά το τελευταίο τους full-length, και μερικά EPs στην πορεία, με το τρίτο τους πόνημα "The White Death".
Αν πάρουμε όλα τα πράγματα από την αρχή βέβαια, θα καταλάβουμε πως πρόκεται για μια άκρως ιδιαίτερη δουλειά γεμάτη ποικιλία και πολυμορφία. Από την έναρξη κιόλας, με το ομώνυμο "The White Death", παρ'όλο που προιδεαζόμαστε για κάτι που θυμίζει τις παλιές τους δουλειές, με έναν ωμό black metal ήχο, η πορεία ακολουθείται με περισσότερες μελωδίες, κάποια porgressive riffs που δρουν σαν γέφυρες σε ένα ατμοσφαιρικό solo φλάουτου και γυναικεία φωνητικά, που με τον τρόπο τους μας οδηγούν στο "The Ballad Of Copernicus". Ένα πολύ πιο σκοτεινό και αργό κομμάτι, με καθαρά φωνητικά, και απόκοσμη αύρα υπό διάφορους avant-garde ήχους.
Η συνέχεια βέβαια έρχεται με μια ένωση των δύο προηγούμενων κομματιών, στο "Lament Of The Optimist". Μια σύνθεση που μπερδεύει, χωρίς να ξέρεις αν σου αρέσει αυτό που ακούς ή οχι θεωρώντας πως είναι πέρα από λάθος επιλογή ως πρώτο δείγμα του δίσκου αλλα και ως το πλέον μη αντιπροσωπευτικό. Progressive συνθέσεις που θυμίζουν λίγο Satyricon και μια ψεύτικη στα αυτιά μου ρυθμική υπόσταση με πολλούς πειραματισμούς.
Η κατάσταση στρώνει αλλάζοντας ύφος, με πολλές μελωδικές στιγμές στο "Trauma", με την sountrackική του αίσθηση, και διάφορα experimental/black metal στοιχεία, με τη συνοδεία της Linn Nystadnes στο μικροφωνο.Kάτι παροόμοιο θα ξανασυναντήσουμε και στο "Future Day" μετά, ακολουθούμενο όμως από folk μελωδίες.
Εξίσου ατμοσφαιρικό, αλλά πιο επιθετικό έρχεται "The Science Of Normality" με τις απειλητικές αργές του διαθέσεις και τον Agressor (Aura Noir, Virus) να τραγουδάει ξανά.
Φτάνοντας στο τέλος, το "Αmbitions Of The Dead" κυμαίνεται στη black metal μορφή του αλμπουμ, με περισσότερες δυσαρμονίες, ενώ πιο καθαρά avant-garde στοιχεία, και μερικές επιρροές που θυμίζουν Arcturus ή Vulture Industries στα αυτιά μου, θα ακούσουμε στο καταληκτικό και απόκοσμο "Ritual Of Light and Taxidermy".
Σίγουρα είναι εκπληκτικό που μετά από σχεδόν δύο δεκαετείες, οι Νορβηγοί ξανακυκλοφορούν δίσκο, αλλά νομίζω πως πρέπει να βρουν ξανά ταυτότητα,καθώς ο όλος ήχος χάνεται, αμφιταλαντευόμενος μεταξύ πειραματισμών και ακραίου metal.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Αν πάρουμε όλα τα πράγματα από την αρχή βέβαια, θα καταλάβουμε πως πρόκεται για μια άκρως ιδιαίτερη δουλειά γεμάτη ποικιλία και πολυμορφία. Από την έναρξη κιόλας, με το ομώνυμο "The White Death", παρ'όλο που προιδεαζόμαστε για κάτι που θυμίζει τις παλιές τους δουλειές, με έναν ωμό black metal ήχο, η πορεία ακολουθείται με περισσότερες μελωδίες, κάποια porgressive riffs που δρουν σαν γέφυρες σε ένα ατμοσφαιρικό solo φλάουτου και γυναικεία φωνητικά, που με τον τρόπο τους μας οδηγούν στο "The Ballad Of Copernicus". Ένα πολύ πιο σκοτεινό και αργό κομμάτι, με καθαρά φωνητικά, και απόκοσμη αύρα υπό διάφορους avant-garde ήχους.
Η συνέχεια βέβαια έρχεται με μια ένωση των δύο προηγούμενων κομματιών, στο "Lament Of The Optimist". Μια σύνθεση που μπερδεύει, χωρίς να ξέρεις αν σου αρέσει αυτό που ακούς ή οχι θεωρώντας πως είναι πέρα από λάθος επιλογή ως πρώτο δείγμα του δίσκου αλλα και ως το πλέον μη αντιπροσωπευτικό. Progressive συνθέσεις που θυμίζουν λίγο Satyricon και μια ψεύτικη στα αυτιά μου ρυθμική υπόσταση με πολλούς πειραματισμούς.
Η κατάσταση στρώνει αλλάζοντας ύφος, με πολλές μελωδικές στιγμές στο "Trauma", με την sountrackική του αίσθηση, και διάφορα experimental/black metal στοιχεία, με τη συνοδεία της Linn Nystadnes στο μικροφωνο.Kάτι παροόμοιο θα ξανασυναντήσουμε και στο "Future Day" μετά, ακολουθούμενο όμως από folk μελωδίες.
Εξίσου ατμοσφαιρικό, αλλά πιο επιθετικό έρχεται "The Science Of Normality" με τις απειλητικές αργές του διαθέσεις και τον Agressor (Aura Noir, Virus) να τραγουδάει ξανά.
Φτάνοντας στο τέλος, το "Αmbitions Of The Dead" κυμαίνεται στη black metal μορφή του αλμπουμ, με περισσότερες δυσαρμονίες, ενώ πιο καθαρά avant-garde στοιχεία, και μερικές επιρροές που θυμίζουν Arcturus ή Vulture Industries στα αυτιά μου, θα ακούσουμε στο καταληκτικό και απόκοσμο "Ritual Of Light and Taxidermy".
Σίγουρα είναι εκπληκτικό που μετά από σχεδόν δύο δεκαετείες, οι Νορβηγοί ξανακυκλοφορούν δίσκο, αλλά νομίζω πως πρέπει να βρουν ξανά ταυτότητα,καθώς ο όλος ήχος χάνεται, αμφιταλαντευόμενος μεταξύ πειραματισμών και ακραίου metal.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου