Οι Anathema, όντας ένα από τα μεγαλύτερα σχήματα στο depressive rock/metal, έχει φανατικούς οπαδούς, αλλά και μερίδα haters, που συνήθως υμνούν τις παλιές τους doom εποχές, απορίπτοντας πλήρως τις νέες τους δουλειές, ενώ μερικοί μιλούν, και μάλιστα πιο στοχευμένα, ότι αντιγράφουν τους εαυτούς τους. Φοβούμενος κι εγώ γι αυτό, και κρατώντας μικρό καλάθι, τελικά με το "The Optimist", έπεσα λίγο έξω.
Προσπερνώντας το ανούσιο και αδιάφορο για εμένα intro, μη γνωρίζοντας αν υποβόσκει κάτι πιο βαθύ σε αυτό, ενθουσιάζομαι με το "Leaving It Behind", με τον ανάλαφρο χαρακτήρα που αμφιταλαντεέυεται μεταξύ του ανεβαστικού ήχου και της κλασσικής μελαγχολικής χροιάς του Danny Cavanagh.
Μετά από αυτή τη ζωντάνια όμως, ο δίσκος παίρνει διαφορετικές στροφές, πιο κοντά σε depressive, νωχελικά και ατμοσφαιρικά minimal μονοπάτια. To πιάνο πρωταγωνιστεί στις αργόσυρτες και γλυκά θλιβερές μελωδίες, κυρίως στο "Endless Ways" και το ομώνυμο "The Optimist", ενώ η φωνή της Lee Douglas παίζει σημαντικό ρόλο σε όλο το album.
Το "Springfield" που πρωτοακούστηκε από το νέο δίσκο, θεωρώ πως είναι το καλύτερο κομμάτι μέσα στο δίσκο, με μια ιδιαίτερη indie rock ατμόσφαιρα, ενώ και το "Ghosts" σε ένα παρόμοιο στυλ, αγγίζει τα ευαίσθητα μέρη της ψυχής μας, σαν βέλος που τρυπάει την καρδιά μας.
Στην πορεία, το "Can't Let Go", υπενθυμίζει λίγο τη ζωντάνια που είδαμε στην αρχή, κουράζοντας λίγο όμως τα δικά μου αυτιά, που σε αντίθεση με το "Close Your Eyes" και τις jazz καταβολές του που προσωπικά αγάπησα.
Βέβαια στα δύο τελευταία κομμάτια η έμπνευση μάλλον άρχισε να φθήνει και το συγκρότημα μοιάζει σαν να βαρέθηκε να παίζει, ενώ και το "San Fransisco", καταμεσίς του δίσκου θύμιζε περισότεορ ήχο κινητού παρά instrumental για rock δίσκο, όσο πειραματικός κι αν είναι αυτός.
Tέλος για άτομα που γουστάρει σκοτεινές και μελαγχολικές μουσικές, χωρίς να είναι όμως και φανατικοί των Anathema σαν εμένα, o δίσκος είναι αρκετά καλός, αν και με πολλά "deja-vu", από την άλλη όμως για όσους έχουν λιώσει τη δισκογραφία των Bρετανών, ειδικά από τα 90s, ή δε θα το ακούσουν καθόλου ή θα το κατακρίνουν εξ αρχής.
Προσωπικά, το θεωρώ ένα album με πολλά highlights, αλλά με τόσο γνώριμες μελωδίες, κοντά στην πρόσφατη δισκογραφία τους, αλλά με εξαιρετική παραγωγή, και καλή διάθεση!
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μετά από αυτή τη ζωντάνια όμως, ο δίσκος παίρνει διαφορετικές στροφές, πιο κοντά σε depressive, νωχελικά και ατμοσφαιρικά minimal μονοπάτια. To πιάνο πρωταγωνιστεί στις αργόσυρτες και γλυκά θλιβερές μελωδίες, κυρίως στο "Endless Ways" και το ομώνυμο "The Optimist", ενώ η φωνή της Lee Douglas παίζει σημαντικό ρόλο σε όλο το album.
Το "Springfield" που πρωτοακούστηκε από το νέο δίσκο, θεωρώ πως είναι το καλύτερο κομμάτι μέσα στο δίσκο, με μια ιδιαίτερη indie rock ατμόσφαιρα, ενώ και το "Ghosts" σε ένα παρόμοιο στυλ, αγγίζει τα ευαίσθητα μέρη της ψυχής μας, σαν βέλος που τρυπάει την καρδιά μας.
Στην πορεία, το "Can't Let Go", υπενθυμίζει λίγο τη ζωντάνια που είδαμε στην αρχή, κουράζοντας λίγο όμως τα δικά μου αυτιά, που σε αντίθεση με το "Close Your Eyes" και τις jazz καταβολές του που προσωπικά αγάπησα.
Βέβαια στα δύο τελευταία κομμάτια η έμπνευση μάλλον άρχισε να φθήνει και το συγκρότημα μοιάζει σαν να βαρέθηκε να παίζει, ενώ και το "San Fransisco", καταμεσίς του δίσκου θύμιζε περισότεορ ήχο κινητού παρά instrumental για rock δίσκο, όσο πειραματικός κι αν είναι αυτός.
Tέλος για άτομα που γουστάρει σκοτεινές και μελαγχολικές μουσικές, χωρίς να είναι όμως και φανατικοί των Anathema σαν εμένα, o δίσκος είναι αρκετά καλός, αν και με πολλά "deja-vu", από την άλλη όμως για όσους έχουν λιώσει τη δισκογραφία των Bρετανών, ειδικά από τα 90s, ή δε θα το ακούσουν καθόλου ή θα το κατακρίνουν εξ αρχής.
Προσωπικά, το θεωρώ ένα album με πολλά highlights, αλλά με τόσο γνώριμες μελωδίες, κοντά στην πρόσφατη δισκογραφία τους, αλλά με εξαιρετική παραγωγή, και καλή διάθεση!
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου