Οι doom/death metallers από το Halifax, αισίως βρίσκονται στο τρίτο τους album, "Fear Those Who Fear Him". Oμολογώ πως δε περίμενα ιδιαίτερη εξέλιξη στις αρχές αυτού του project, πριν 6 περίπου χρόνια, αλλά τελικά διαψεύστηκα και βλέπουμε πως ο ιθύνων νους, Greg Mackintosh, συνεχίζει ακάθεκτος δίνοντας βάση στις επιρροές που είχε από μικρός.
Διάφορα black και death metal συγκροτήματα καθώς και οι πρώτες doom μπάντες, όπως οι Black Sabbath, oι Candlemass και οι Cathedral, έδωσαν πάτημα στο μυαλό του Βρετανού frontman.
Το album κατακλίζεται από σκοτεινά, άγρια riffs, με την κοφτή "βρώμικη" death metal αισθητική των 90s, πορσαρμόζοντας το ύφος που είχαν στις αρχές τους οι Paradise Lost, και παίρνοντας μάλλον σαν γνώμονα τον ήχο των Entοmbed, και γενικότερα της Σουηδικής ακραίας σκηνής.
Αυτό το παρατηρούμε κυρίως, στο "Born To Decay", "Degeneration", και "Αn Apathetic Grave", αλλά και στο πιο ακραίο και γρήγορο "Κill All Your Masters", με την πιο punk ατμόσφαιρα.
Όπως είπα όμως και στην εισαγωγη, δε θα μπορούσαν να λείπουν οι κατάμαυρες, doom πινελιές, που κάνουν το στυλ του δίσκου ακόμα πιο ψυχρό και σκοτεινό, σε κομμάτια όπως το "Nihilist", και "Cursed From The Womb", αλλά και στο ειρωνικό "Soldier Of Christ", μα και στο πιο "ζωντανό" και groove "Amongst The Filth".
Γενικά, από την πρώτη νότα εώς την τελευταία, η ψυχή του ακορατή θα αμαυρωθεί, η σαπίλα θα τον κυριεύσει, ενώ οι ελάχιστες μελωδίες και τα solos που υπάρχουν, μπορούν να αρρωστήσουν, καθώς ταιριάζουν άψογα στην ψυχρή σύνθεση του δίσκου.
Tέλος, μπορώ να πω πως οι Vallenfyre κοντεύουν μέσω του ήχου και του στυλ τους να γίνουν μια από τις αγαπημένες μου death metal μπάντες, και νομίζω πως η ακρότητα και το σκοτάδι που διακατέχει τα τελευταία χρόνια τον Greg Mackintosh (σε συνεργασία με τα μέλη των My Dying Bride), τον έχουν αναζωογοννήσει κάνοντας τον να επαναφέρει τον εαυτό του εκεί που ξεκίνησε, και αυτό φαίνεται και στο μεγάλο του παιδί, τους Paradise Lost, με τους τρεις τελευταίους τους δίκους.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
(9/10)
Διάφορα black και death metal συγκροτήματα καθώς και οι πρώτες doom μπάντες, όπως οι Black Sabbath, oι Candlemass και οι Cathedral, έδωσαν πάτημα στο μυαλό του Βρετανού frontman.
Το album κατακλίζεται από σκοτεινά, άγρια riffs, με την κοφτή "βρώμικη" death metal αισθητική των 90s, πορσαρμόζοντας το ύφος που είχαν στις αρχές τους οι Paradise Lost, και παίρνοντας μάλλον σαν γνώμονα τον ήχο των Entοmbed, και γενικότερα της Σουηδικής ακραίας σκηνής.
Αυτό το παρατηρούμε κυρίως, στο "Born To Decay", "Degeneration", και "Αn Apathetic Grave", αλλά και στο πιο ακραίο και γρήγορο "Κill All Your Masters", με την πιο punk ατμόσφαιρα.
Όπως είπα όμως και στην εισαγωγη, δε θα μπορούσαν να λείπουν οι κατάμαυρες, doom πινελιές, που κάνουν το στυλ του δίσκου ακόμα πιο ψυχρό και σκοτεινό, σε κομμάτια όπως το "Nihilist", και "Cursed From The Womb", αλλά και στο ειρωνικό "Soldier Of Christ", μα και στο πιο "ζωντανό" και groove "Amongst The Filth".
Γενικά, από την πρώτη νότα εώς την τελευταία, η ψυχή του ακορατή θα αμαυρωθεί, η σαπίλα θα τον κυριεύσει, ενώ οι ελάχιστες μελωδίες και τα solos που υπάρχουν, μπορούν να αρρωστήσουν, καθώς ταιριάζουν άψογα στην ψυχρή σύνθεση του δίσκου.
Tέλος, μπορώ να πω πως οι Vallenfyre κοντεύουν μέσω του ήχου και του στυλ τους να γίνουν μια από τις αγαπημένες μου death metal μπάντες, και νομίζω πως η ακρότητα και το σκοτάδι που διακατέχει τα τελευταία χρόνια τον Greg Mackintosh (σε συνεργασία με τα μέλη των My Dying Bride), τον έχουν αναζωογοννήσει κάνοντας τον να επαναφέρει τον εαυτό του εκεί που ξεκίνησε, και αυτό φαίνεται και στο μεγάλο του παιδί, τους Paradise Lost, με τους τρεις τελευταίους τους δίκους.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
(9/10)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου