Oι Haliphron ιντριγκάρονται όπως φαίνεται από το μυστήριο, κι αυτό φάνηκε τόσο στο πρώτο τους άλμπουμ, αλλά και στο φετινό, με τίτλο "Anatomy Of Darkness". Γεμάτοι ιδέες και έμπνευση, γύρισαν πολύ σύντομα στο studio και μέσα σε ενάμιση χρόνο, κυκλοφορούν τη νέα τους δουλειά. Εστιασμένοι πιο πολύ στην ανθρώπινη διάσταση και όσα την ταλανίζουν, οι deathsters ανακαλύπτουν νέους δρόμους για την προσωπική τους μουσική πορεία.
Με αγωνιώδη τρόπο, και απειλητικές μελωδίες μας υποδέχεται το δεύτερο άλμπουμ των Ολλανδών, μέσω του "Opus Addicere", για να μας δώσει πάσα προς το "Silent Escape", με τα riffs να πρωταγωνιστούν, κοφτά και βαριά, δίνοντας μια πιο heavy αισθητική στο metal τους, σε αντίθεση με το ντεμπούτο, ενώ έτσι συνεχίζουμε και με το "Feasting On Flesh", όπου η παραμόρφωση αφήνει κατά πίσω τη μελωδική, συμφωνική ατμόσφαιρα. Σε όλο το σύνολο αυτό το contrast μεταξύ πλήκτρων και κιθάρας μάλιστα πρωταγωνιστεί, αλλά η σκοτεινιά του δίσκου κερδίζεται από τις εξάχορδες, δίνοντας μια πιο ξεκάθαρη death χροιά, δίχως όμως να χάνεται και το μεγαλείο του background. Από την άλλη, πέρα από το σκληρό παίξιμο, δε λείπουν και πιο πιασάρικες στιγμές, που γεμίζουν το όλο σκοτάδι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το στακάτο αλά Dimmu Borgir, "Blackstar", αλλά και το "Double Or Nothing" ή το πιο πολυεπίπεδο και ανατολίτικο "Epitome Of Perfection" όπου η Jessica Otten ανοίγει το χορό με τα μπάσα της, και με όλο το rhythm section έπειτα να πρωταγωνιστεί. Μια επική πλην σκοτεινή στιγμή, σκιαγραφείται στο σύνολο μέσα από το "Buried Truth" όπου το φωνητικό (ή φονικό) πολυεργαλείο, Marloes Voskuil αλλάζει θεατρικά τη φωνή της, δίνοντας χαρακτήρα και εαυτό στο τραγούδι, δημιουργώντας ένα καθαρό highlight, κάτι βέβαια που απλώνεται παντού στο άλμπουμ. Μέσα σε τόση μαυρίλα, απολύτως φυσικά δε θα έλειπε και η αίσθηση του πόνου και του βασάνου, κι έτσι πιο βαθιά, σαν να σκάβει προς το χάος, έρχεται μουσικά και θεματικά το "Art Of The Blade" πιο στακάτο, ενώ τέλος, το ομότιτλο του άλμπουμ φτιάχνει έναν γλυκόπικρο αποχαιρετισμό με απαλές στιγμές, χορωδίες, και καταιγισμό από leads, αφήνοντας τη φρενίτιδα του υπόλοιπου δίσκου στην άκρη, και ενώνοντας διάφορα στοιχεία και επιρροές.
Το σκοτάδι είναι περίπλοκο, είναι σαν μια Άβυσσος γεμάτη από σκέψεις, συναισθήματα, πάθη, εθισμούς και απόγνωση, κι αυτά κάνουν τον εαυτό μας, τον χειρότερο μας εχθρό. Όλα αυτά οι Haliphron τα μετουσιώνουν σε ένα άλμπουμ, με απόλυτη συνοχή και χαρακτήρα. Η καταστροφή γίνεται μουσική, και η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου και του περιβάλλοντος του, γίνεται αντικείμενο μελέτης για μια τόσο σκληρή τέχνη. Όλα αυτά περικλύζονται στο "Anatomy Of Darkness", πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα από εκεί που μας άφησε η μεγαλειώδης διάθεση του προ σχεδόν διετίας, ντεμπούτου. Βέβαια η ίδια η μπάντα συνεχίζει να έχει μια πομπώδη αισθητική αλλά τη βάζει πιο κοντά στο πετσί του concept του άλμπουμ, ενώ δείχνουν πόσο ωριμάζουν με τον καιρό, και πόσο αγαπητοί έχουν γίνει ήδη στους κύκλους του underground. Το "Anatomy Of Darkness" έχει μέσα του διαμάντια που λάμπουν στο σκοτάδι, και αποτελεί μια κατάλληλη επιλογή για φίλους των Dimmu Borgir, των Septicflesh, των Fleshgod Apocalypse, ακόμα και των Arch Enemy.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου