Τη συγκεκριμένη μέρα πολλοί την περίμεναν, λίγοι την πίστευαν και κάποιοι άλλοι απλώς ήλπιζαν. Τελικά οι Amorphis κατάφεραν να επιστρέψουν στη χώρα μας παρέα με τους Solstafir και τους Lost Society, σε ένα πακέτο που η έννοια του "diversity" είναι δεδομένη. Από εκεί που η συννεφιά της Φιλανδίας σκέπασε κάπως και τον Αθηναϊκό ουρανό, ο ήλιος τη νίκησε, και οι οιωνοί ήταν οι καλύτεροι για το βράδυ που θα ακολουθούσε. Οι πόρτες του Fuzz άνοιξαν λίγα λεπτά μετά τις 19:00 και χωρίς πολλές καθυστερήσεις ήδη πολύς κόσμος είχε δώσει νωρίς το παρών για αυτή τη Βορειοευρωπαϊκή σύμπραξη.
Μετά την ηχητική στροφή τους, οι Lost Society έχουν ακούσει τα εξ αμάξης, αφού το τρου (ναι έτσι στα ελληνικά) thrash κοινό δε γουστάρει αλλαγές. Κι όντως από το 2013 που μας συστήθηκαν με το "Fast Loud Death" μέχρι σήμερα, με το "If The Sky Came Down", άλλαξαν πολλά, εκείνο που δεν άλλαξε όμως είναι το πάθος και η ενέργεια τους. Σε αυτά τα δύο στοιχεία αξίζει να εστιάσουμε και λόγω της εμφάνισής τους το Σάββατο, όπου είδαμε το metalcore χαρακτηριστικό τους να αναγεννά ήχους που ειδικά παιδιά της γενιάς τους μεγάλωσαν, αλλά και να ζουν το μοντέρνο metal στο έπακρο, με ό,τι από το thrash ύφος έχει μείνει, να είναι μπολιασμένο με μουσικές που παρέπεμπαν σε Slipknot και Trivium. Το πρώτο Φιλανδικό γκρουπ εκείνης της βραδιάς έδειξε περίσσια όρεξη παίζοντας για πρώτη φορά στη χώρα μας, με αρκετό κόσμο να τρελαίνεται, ειδικά στις πρώτες σειρές που ήρθε για τη χάρη τους, και με κομμάτια βασισμένα στην παρούσα φάση τους, με ειδική μνεία φυσικά στο πιο πρόσφατο πόνημά τους, αλλά και το "No Absolution". Ξεσηκώνοντας και πορώνοντας όλους τους παρευρισκόμενους τόσο λόγω της μουσικής τους χάρης, αλλά κυρίως λόγω της δυναμικής και της φούριας τους, αποτέλεσαν ένα τέλειο ζέσταμα, και δείχνουν τα δόντια τους αφού ακόμα και η μουσική διαφορετικότητα μπορεί να ενώσει τους μεταλάδες.
Έπειτα από αυτό το πρώτο τσουρούφλισμα και το fast motion της αρχής, οι ρυθμοί αρχίζουν και πέφτουν μόλις πατούν το πόδι τους οι Ισλανδοί, Solstafir. Ομολογώ πως η μουσική τους ποτέ δε βρισκόταν στις μεγάλες προτιμήσεις μου, σε αντίθεση με άλλα ονόματα του ίδιου ήχου, αλλά σίγουρα ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δω την ατμόσφαιρα και τη μαυρίλα που προβάλουν μουσικά, τώρα επί σκηνής, πόσο μάλλον σε ένα κοινό που τους αγαπά. Ο λαός τους ιδιαίτερα ζωντανός και μαγεμένος στα ακούσματά τους, έδινε βάση, ενώ μερικοί άλλοι εδώ κι εκεί μαγνητισμένοι από περιέργεια στους λαρυγγισμούς και το σκοτεινό τριπάρισμα του Addi και της παρέας του ένιωθαν ή τουλάχιστον προσπαθούσαν, όλη την ατμόσφαιρα που προβάλλουν. Από την άλλη ο γράφοντας δε συγκινήθηκε ούτε από το ξερό και πολύ γυμνό τους ήχο, μπροστά στο μεγαλείο που κατά τα άλλα δημιουργούν, κι όχι μόνο στα πιο post περάσματα του τελευταίου τους δίσκου με τα "Akkeri" και "Or" αλλά ακόμα και στην επικούρα του κλασικού πλέον "Fjara". Όλο αυτό στα μάτια μου, δημιούργησε την αίσθηση μιας άοσμης, άγευστης και δήθεν χιπστεριάς, πολύ μακριά από την αίσθηση του απόμακρου και του απόκοσμου που ουσιαστικά θέλει να βγάλει η μουσική τους, αν και ο μπροστάρης έδειχνε γενικότερα μια πιο οπαδική διάθεση τόσο "παίζοντας" λίγο με το κοινό, όσο και με τις χειραψίες στο καταλυτικό "Goddess Of The Ages". Φυσικά σαν σχήμα ήταν πιο κοντά στα δεδομένα των headliners, αλλά παρόλα αυτά, όποτε νιώσω την ανάγκη να τους ακούσω θα αρκεστώ στουντιακά, και τη συναυλιακή τους πείρα και εικόνα θα την αφήσω στους πιο μυημένους.
Έτσι, όπως και στα υπόλοιπα acts, το πρόγραμμα τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια, και η ώρα για την επιστροφή των Amorphis στη χώρα μας ήρθε. Από το 2011 που ήταν η τελευταία τους επίσκεψη, άλλαξαν και τα δεδομένα τους, και η κλάση τους, και το κασέ τους, και για ακόμη μια φορά ο ήχος τους. Έχοντας από τότε ξανά στις δυνάμεις τους, τον Olli-Pekka Laine στο μπάσο, και έχοντας κυκλοφορήσει μια τριλογία με αποκορύφωμα το πιο πρόσφατο "Halo", οι μεγάλοι Φιλανδοί, δείχνουν πως ενώνεται η μελαγχολία, η ατμόσφαιρα και το death metal παρελθόν το σήμερα, σε ένα κλίμα συνεχούς εξέλιξης. Με όλα αυτά στις πλάτες τους, και με τον αέρα πολύ μεγάλης μπάντας πλέον, αποφάσισαν να χαρίσουν ένα show όλο χιτάκια, τόσο από το "Halo" με την εναρκτήρια τριπλέτα "Northwards", "Dark Waters", "Moon" και το μετέπειτα "Seven Roads Come Together", αλλά και με κομμάτια σαν το "Silver Bride", Among Stars", "Sky Is Mine" και "Wrong Direction", ενώ το "Bad Blood" εξωτερίκευσε πολύ τσαγανό τόσο από τον Tomi Jutsen που όσο μπόι του λείπει, άλλο τόσο φωνάρα έχει, αλλά και από την υπόλοιπη μπάντα. Φυσικά έλαμψαν διά της απουσίας τους στιγμές από το "Silent Waters" και το "Circle", ενώ εκτός του "My Kantele" το "Eelegy" δεν είχε καμία τύχη. Βέβαιά για νοσταλγούς των 90s, ένα όμορφο πέρασμα από τις εποχές και τη ψύχρα του "Tales From The Thousand Lakes" έκανε την εμφάνισή του με μια εισαγωγή στα πλήκτρα και έπειτα τα "Into Hiding" και "Black Winter Day", μέσω μιας σφήνας του σπουδαίου "Magic And Mayhem". Πολύ χαρά από τη μπάντα και την ενέργεια τους σκορπίστηκε απλόχερα, ενώ λίγο πριν το τέλος του "πρώτου μέρους", η μπάντα έκανε τσαλιμάκια παίζοντας εισαγωγές από "Raining Blood" ως επιλογή του Koivusaari, "NIB" από τις συχνότητες του Laine και "Perfect Strangers" από τον Santeri Kallio, που έδωσε άλλο χρώμα στα πλήκτρα της μπάντας με την εδώ και 25 χρόνια παρουσία του. Έτσι σειρά έχει το "House Of Sleep" ως ένα απόλυτα συναυλιακό κομμάτι, ενώ μετά το encore και τις μόνιμες ιαχές του κοινού, και τα χειροκροτήματά του, το "The Bee" κλείνει το show και δείχνει πως αποκτά δύναμη κλασικής σύνθεσης στη σύγχρονη πορεία της μπάντας, και δικαίως αφού το "Queen Of Time" αποτέλεσε μεγάλο highlight της καριέρας τους και σε σχετικά σύντομο διάστημα από την κυκλοφορία του. Επαγγελματίες με κρυστάλλινο ήχο, σχεδόν στουντιακό, και ξέροντας τα βήματά τους, έδωσαν τον εαυτό τους, και εισέπραξαν όλη την ευγνωμοσύνη και την αγάπη του κοινού τους εδώ. Ελπίζω να είναι αρκετά για αυτούς ώστε να ανανεώσουν το ραντεβού τους πιο σύντομα την επόμενη φορά, αφού επί μιάμιση ώρα το κατάμεστο Fuzz σείστηκε ολόκληρο και έφτιαξαν μια κατάσταση που θα γραφτεί στα πρακτικά.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου