Ιντριγκαδόροι, ανήσυχοι, παρανοϊκοί αλλά άκρως φιλοσοφημένοι, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι Dødheimsgard με λίγες μόνο λέξεις. Ένα συγκρότημα που μας έχει μάθει στην ποιότητα αλλά ποτέ δε μπορούμε να συνηθίσουμε τον ήχο τους, αφού πάντα θα φέρνει κάτι νέο. Έτσι και το έκτο άλμπουμ τους, "Black Medium Current", που εστιάζει στο σκοτάδι, τον πόνο και τα αέναα ερωτήματα της ύπαρξης μας. Κάπως ανάλογα πάει και η συνέντευξη του Vicotnik στο Metal View, που φαντάζει σαν ένα οδοιπορικό γύρω από το γίγνεσθαι της μπάντας, το black metal και τη φιλοσοφία, λίγο καιρό πριν εμφανιστούν παράλληλα και στη χώρα μας, 1 και 2 Σεπτεμβρίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
-Καταρχάς ποια η πρώτη ανταπόκριση του κόσμου στο "Black Medium Current";
Ο κόσμος αγκάλιασε γρήγορα το άλμπουμ, από την κυκλοφορία των πρώτων κιόλας τραγουδιών δεχόμασταν σχόλια, μηνύματα, φίλοι μουσικοί με έπαιρναν τηλέφωνο να μου πουν για τον δίσκο, και είδα ένα μαζικό ενδιαφέρον. Φαντάζομαι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ήδη οπαδοί μας, οπότε ήξεραν τις δουλειές μας και αυτό που κυρίως με χαροποιεί είναι που βλέπω κόσμο να ανταποκρίνεται και να είναι σχετικός με το metal όπως το βλέπουμε εμείς.
-Νιώθεις πως το νέο άλμπουμ ήρθε σαν μια σκοτεινότερη εξέλιξη του "A Umbra Omega";
Ναι, νομίζω είναι πιο κλειστό, εσωστρεφές, σαν να αποδομεί τον εσώτερο εαυτό σου και κοιτάει περιμετρικά τη ψυχολογία μας. Ομοίως το "A Umbra Omega" είχε τέτοια στοιχεία, αλλά όχι μόνο αυτά, ήταν πιο ανοιχτό, εδώ όλα εστιάζονται σε αυτό το σκοτάδι, υπεραναλύουμε πράγματα. Το προηγούμενο άλμπουμ ήταν πιο νοσηρό, εδώ αυτή η νοσηρότητα έγινε μαυρίλα.
-Όλος ο δίσκος τώρα ακολουθεί μια μελαγχολία και ένα σκοτάδι απαλό αλλά συνεχές. Πώς επηρεάστηκες για αυτή την ατμόσφαιρα;
-Στις σημειώσεις του νέου δίσκου, γράφεις πως είναι αφιερωμένος στους νεκρούς. Για σένα ο θάνατος είναι μόνο φυσικός ή και πνευματικός;
Για εμένα ο θάνατος έχει πολλαπλές έννοιες, αλλά σε πρώτη φάση, μιας και έκανα αυτή την κάθαρση μέσα μου, ήθελα να αφιερώσω τον δίσκο στους ανθρώπους που με ακολούθησαν καθ'όλο αυτό το ταξίδι αλλά δεν είναι πια μαζί μας. Ήταν σαν να έκαναν τον δίσκο μαζί μου, μιας και βρίσκονται πάντα στη σκέψη μου και με συνοδεύουν σε αυτό το σκοτάδι. Είναι μία από τις βάσεις της μελαγχολίας μου, και στα κομμάτια του νέου δίσκου αναφέρομαι πολύ στην έννοια και τη λογική του θανάτου, ξέρεις τι, είναι σαν το πλοίο που μας οδηγεί στο ταξίδι της ζωής. Εκεί είναι που αναφέρομαι στις πολλαπλές έννοιες του θανάτου, αφού συνεχώς ζούμε μια νέα πραγματικότητα, από παιδιά μεγαλώνουμε, και κάτι μέσα μας πεθαίνει, και η αλλαγή είναι ένας θάνατος εξίσου. Όταν γενικά μέσα και έξω καταρρέει και αναδιαμορφώνεται, έχει περάσει από μια μορφή θανάτου, το ίδιο και η σκέψη μας, Ακόμα κι όταν μεγαλώνουμε, τόσο στο σώμα όσο και στο μυαλό χάνουμε κάποιες ικανότητες, κάποιες αισθήσεις, αλλά βρίσκουμε τη λύση μέσα από εναλλακτικές, δεν αξίζει απαραίτητα να λυπάσαι για ότι πεθαίνει, αν υπάρχει η σκέψη και η ανάμνηση. Παρόλα αυτά η μελαγχολία υπάρχει για όσα έζησες. Αν καλοσκεφτείς το γενικό νόημα του θανάτου, δεν είναι το τέλος αλλά μια νέα αρχή.
-Αυτό που με ιντρίγκαρε στο άλμπουμ είναι η μουσική αίσθηση του κενού, που ταιριάζει με την έννοια του μεταφυσικού ή την παύση της ζωής και των συναισθημάτων. Ήθελες όλο αυτό να το δεις με μία πιο φιλοσοφική ματιά;
Ναι, και σίγουρα πιο βιωματικά. Ο ήχος νομίζω είναι πολύ ακριβής σε τι πρεσβεύει ο δίσκος, και που μας οδηγεί. Το "Black Medium Current" δεν ήθελα να είναι απλά ένας δίσκος, αλλά μία εμπειρία. αυτό είναι που το διακρίνει, δεν είναι μουσική για πάρτυ ή να το βάλεις για το απόλυτο κοπάνημα. Είναι ένας δίσκος, να βάλεις τα ακουστικά σου και να μπεις στο νόημα, να πας με το ρεύμα της μουσικής. Έπιασα το νήμα σιγά σιγά και προχώρησα στις έννοιες του δίσκου. Αυτό το κενό που εκβάλλει μουσικά είναι σαν ένα σύμπαν υπαρξιακό αλλά και νοηματικό, θα το ακούσεις αλλά θα σου έρχονται και ερωτήματα. Από το άκουσμα ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και από εκεί αρχίζεις και ψάχνεσαι. Δεν ήθελα να απαντήσω σε ερωτήματα, άλλωστε ούτε η φιλοσοφία δεν το κάνει αυτό, αλλά ο καθένας από τα ερωτήματα των τραγουδιών να βρει τον εαυτό του, τον αγώνα του στην ύπαρξη.
-Πιστεύεις πως γενικά το black metal έχει να κάνει με αυτή την εσωτερική αναζήτηση; Νιώθεις πως είναι πιο πολύ προσωπική μουσική σε σχέση με τις υπόλοιπες για το κοινό;
Θα μπορούσε ναι, είναι από αυτές τις μουσικές. Υπάρχουν μουσικές που ποτέ δε θα μπορούσαν να γίνουν προσωπικές, ή βίωμα, δεν είναι κακό, είναι μια αντίληψη. Το black metal έχει την ικανότητα να μιλήσει μέσα σου, υπάρχουν και είδη στο metal όμως που είναι πιο πολύ για πάρτυ, ακόμα και εντός του black metal, όπως για παράδειγμα το πιο black n roll στυλ των Darkthrone, θες να κοπανηθείς, να τα σπάσεις. Το black metal είναι ένας δικός του κόσμος, ανεξάρτητος, δηλαδή έχει αυτό το heavy στοιχείο, έχεις μπάντες να σου μιλάνε για φαντασία, έχεις το πιο συμφωνικό και μεγαλειώδες στυλ των Emperor ή το ambient των Burzum, αλλά μέσα σε αυτά θα βρεις και κάτι "δικό" σου, να σου μιλήσει. Είναι ένας καμβάς με πολλά διαφορετικά στοιχεία που δημιουργούν αρμονία μέσα. Σίγουρα όλα είναι σχετικά πιο εσωτερικά, γιατί αυτή η μαυρίλα δημιουργεί εσωστρέφεια οπότε εμείς πιάσαμε λίγο τη φιλοσοφία γύρω από διάφορες αναζητήσεις που υπάρχουν τριγύρω στο black metal.
-Γενικά νιώθεις πως το black metal είναι κάτι παραπάνω από μουσική;
Το black metal το ζεις, το βιώνεις, η μουσική αυτή σε οδηγεί σε έναν τρόπο ζωής και σκέψης. Είναι η αντίληψη γύρω από το σκοτάδι που δημιουργείται. Είναι ένας άλλος κόσμος όπως είπαμε, κόντρα σε στερεότυπα και βιομηχανίες, ή στη μάζα που επικρατεί εν γένει. Όταν στα 90s πολλοί από εμάς εναντιωθήκαμε στο death metal δεν ήταν μουσικός ο λόγος, αλλά γιατί έγινε πιο mainstream προς το κοινό, ενώ εμείς θέλαμε να κρατήσουμε τον πιο τοπικό και underground χαρακτήρα. Πολλά από αυτά βέβαια άλλαξαν, αλλά το "fuck off attitude" έμεινε, ακόμα και πίσω στα παλιά, περισσότερο γίναμε γνωστοί στη Νορβηγία γιατί ανεξάρτητες μπάντες σε διάφορα μέρη της χώρας έφτιαξαν μια σκηνή και εναντιώθηκαν στη θρησκεία και στις νόρμες. Με αυτό γίναμε γνωστοί, κάποιοι το εκμεταλλέυτηκαν, κάποιο το κράτησαν πιστά όπως ήθελαν, αλλά το black metal όπως και να έχει συνεχίζει να δείχνει εναντίωση και να έχει μια δική του προσωπικότητα. Είμαι υπερήφανος γιατί η ουσία του black metal έχει μείνει, από τον απλό κόσμο που απλώς αναζητά μέχρι τις μπάντες που βγαίνουν σε πιο "κλειστές" χώρες όπως το Ιράν και η Ινδία. Για αυτό κι εγώ νιώθω black metal σαν άνθρωπος κυρίως.
-Πίσω στους DHG και το νέο σας άλμπουμ. Για ακόμα μια φορά φέρνετε κάτι νέο στον ήχο σας, και μαζί με το black metal που σας διακατέχει, λειτουργεί σαν κομμάτι της ταυτότητας σας. Θα ήθελα να σε ρωτήσω ο πειραματισμός σας μαζί με το black metal στοιχείο, είναι δύσκολο κάποιες φορές να συγχωνευτούν;
Νομίζω αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος της συνθετικής διαδικασίας. Μετά τα δύο πρώτα μας άλμπουμ, ήθελα λίγο να προκαλέσω τον εαυτό μου και να ψαχτώ. Ήθελα να φύγω από το κλασικό black metal και να κρατήσω τη βάση του μόνο. Ακολούθησα ένα πιο δημιουργικό μονοπάτι που θα μου κρατούσε εντελώς το ενδιαφέρον τόσο μουσικά όσο και διανοητικά. Με κάθε δίσκο ψάχνω και ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου και του ενδιαφέροντος μου, είναι σαν κάθε δίσκος να δείχνει τη φάση που ζω και πως νιώθω. Είναι δύσκολο αλλά το λατρεύω...κάποιες φορές το μισώ κιόλας χαχα.
-Είναι και λίγο διφορούμενη αυτή η μίξη ε;
Ναι, αλλά είναι κομμάτι δικό μας, αυτό είναι το καλό. Η πρόκληση και ο αγώνας που δημιουργεί και για την τέχνη σου και για τα αισθήματα που προβάλλονται. Θέλω να μην ακούγομαι κοινοτυπος και γενικευμένος στη μουσική μου. Ακόμα και το βάψιμό μας δεν είναι σαν το corpsepaint. Το black metal μπορεί να έχει τρομερή ηχητική ποικιλία, αλλά έχει και πολλές μπάντες της σειράς, δηλαδή θα βρεις πολλούς με corpsepaint και καρφιά, πολλούς να παίζουν σαν τους Darkthrone, και δεν έχει καμία διαφορά από τις αυθεντικές μπάντες, μπορεί να κάνουν καλή μουσική αλλά δεν έχουν αυθεντικότητα. Αν έχεις την ευκαιρία να εκφραστείς, κάντο...κι αυτό θέλω να κάνω όσο διφορούμενοι ή αμφιλεγόμενοι κι αν ήμασταν. Σημασία έχει και εσύ και ο ακροατής σου να πείτε "ουάου δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο", όπως έκανα κι εγώ όταν άκουσα πρώτη φορά στη ζωή μου extreme metal.
-Πιστεύεις ότι με την πάροδο του χρόνου έχει χαθεί η αίσθηση έκπληξης στον black metal ήχο;
Υπάρχει ακόμα, αλλά μου έχει λείψει προσωπικά στην πλειονότητα της, σε σχέση με παλιά. Κάπως ο κόσμος έχει κολλήσει σε συγκεκριμένους ήχους, μιας συγκεκριμένης εποχής για συγκεκριμένους λόγους. Φυσικά και εμένα μου αρέσει η παλιά σκηνή στο black metal, αλλά προτιμώ ότι έχω σήμερα, να το δίνω στο σήμερα, και περισσότερο το έχουν παλιότερες μπάντες αυτό, παρά νεότερες.
-Για να επιστρέψω στο κομμάτι του πειραματισμού που είπαμε πριν. Νιώθεις πως με κάθε δίσκο, οι DHG λειτουργούν σαν μια νέα μπάντα;
Ναι, καταλαβαίνω πως το εννοείς, αλλά αυτό είναι το ωραίο, όταν χτίζεις μια θεματική και η μπάντα γίνεται ένα με αυτήν. Έχει να κάνει με τη φάση που περνάει η μπάντα, τα μέλη που την απαρτίζουν, τι concept υπάρχει από πίσω, όλα αυτά κάνουν μια μπάντα "νέα". Ποια μπάντα θέλει να είναι στάσιμη με κάθε άλμπουμ; Θέλω την κάθε εποχή της μπάντας, με κάθε δίσκο να τη ζω όπως είναι. Είναι κάτι που εκτός του χώρου μας, το ζήλευα πάντα στον David Bowie. Θα υπάρχουν στοιχεία που συσχετίζονται σε κάθε εποχή και καθορίζουν την ταυτότητα μας , αλλά θα δείχνουν την αλλαγή.
-Σχετικά με τον τίτλο του δίσκου, "Black Medium Current" ποιο είναι το νόημα από πίσω;
Eίναι σαν τη δική μου εκδοχή της Πολιτείας του Πλάτωνα, πως ακριβώς θα ήταν η σπηλιά όταν δε βρίσκεις το φως στην άκρη της από τη φιλοσοφική της πλευρά, και μεταφυσικά κάθε σκοτεινή ιδιότητα των συναισθημάτων. Είναι μεταφορά δύο πραγματικοτήτων που ο κάθε άνθρωπος ζει είτε φυσικά είτε στη σκέψη του. Είναι ένα λογοπαίγνιο που από τη μια δείχνει τη ψυχοσύνθεση μας, τη θέση του κάθε ανθρώπου και από την άλλη το black metal του παρόντος!
-Γενικά είναι ένας δίσκος που έχει πολύ avant garde χαρακτήρα και έντονη ακραία αισθητική. Πιστεύεις ότι σε επηρέασε μια μίξη πραγμάτων από την πρόσφατη ενασχόληση σου με τους Dold Vorde Ens Navn και τους Ved Buens Ende;
Εσκεμμένα ή όχι, σίγουρα! Οι εμπειρίες και οι επιρροές σου πάντα θα έχουν αντίκτυπο στο επόμενο βήμα που θα κάνεις. Επιτηδευμένα δε θα ήθελα να μοιάσει η μουσική μου με τους DHG στους Dold Vorde Ens Navn ή τους Ved Buens Ende, αλλά κάποια στοιχεία υπάρχουν από τη στιγμή που ανακατεύομαι εγώ μέσα. Από την άλλη την ιδέα του "Βlack Medium Current" είχε αρχίσει να έρχεται πριν τις άλλες δύο μπάντες, αλλά επειδή τραγουδώ και στις τρεις μπάντες, υπάρχει ένας κοινός πόνος, ξέρεις είμαι ο ίδιος άνθρωπος και συνάμα διαφορετικός χαχα. Παρόλα αυτά το ένα φέρνει το άλλο, και έχεις κοινά, αν και οι Dold Vorde Ens Navn είναι κάπως πιο ωμοί, οι Ved Buens Ende έχουν μείνει στο παρελθόν ενώ οι DHG πάντα θα αλλάζουν. Το ωραίο είναι πως τίποτα δε μένει στάσιμο. Εξίσου και οι τρεις μπάντες δείχνουν μια σφαιρική εικόνα της μουσικής μου.
-Σε λίγο καιρό έρχεστε ξανά στην Ελλάδα με τους DHG. Ποιες οι αγαπημένες σου αναμνήσεις από τις προηγούμενες εμφανίσεις της μπάντας εδώ;
Περνάω πάντα υπέροχα στην Ελλάδα, έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις, κι έχω περάσει πολύ χρόνο στην Ελλάδα παρέα και με τις μπάντες της σκηνής. Γενικά αγαπώ τη χώρα σας, οπότε κάθε μου φορά είναι μία και μία. Έτσι λέω να σου απαντήσω το αντίθετο της ερώτησης σου, ποια δεν ήταν η αγαπημένη μου στιγμή από εμφάνιση μας στην Ελλάδα. Αυτή ήταν η τελευταίας μας ως DHG, γενικά είμαι λίγο τελειομανής όσον αφορά την παρουσία μας στη σκηνή και πως θα ακουγόμαστε. Στην Αθήνα, το 2015 όλα είχαν πάει ανάποδα. Είχαμε πρόβλημα με τα τύμπανα, εγώ έχανα τον ήχο της κιθάρας, τα φωνητικά ακούγονταν σαν βουητά, ένιωσα σαν να προδώσαμε ένα από τα πιο πιστά κοινά μας. Παρόλα αυτά, όσες φορές έχω έρθει να παίξω, και την τελευταία με τους Ved Buens Ende, νιώθω μια ένωση και επικοινωνία, οριακά καλύτερη από τους Νορβηγούς χαχα. Νιώθω πως η ρίζα που ενώνει την Ινδική μου καταγωγή επικοινωνεί καλύτερα με τους Έλληνες, είναι η ανατολική μου πλευρά που ταιριάζει. Νιώθω μια εξωστρέφεια με το ελληνικό κοινό. Αυτό που με κέρδισε εξ αρχής όταν ήρθα το 2007 για πρώτη φορά με τους DHG είναι που ήταν ψαγμένοι οι Έλληνες μεταλλάδες, δεν τους ενδιέφερε τι πλασάρει το ραδιόφωνο, ή αν τότε ήταν η χρονιά των Nightwish για παράδειγμα, άκουγαν αυτό που ήθελαν και είχαν λόγο να το ακούν από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη μπάντα.
-Τέλος, από τις επερχόμενες εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τι να περιμένουμε;
Σίγουρα θέλω να επανορθώσω από το live του 2015, να δώσουμε το 300% του εαυτού μας και να κάνουμε ένα ωραίο πέρασμα στην ιστορία μας, χορταστικό και φυσικά να περιέχει και τραγούδια από το σήμερα. Νιώθω πως επιστρέφω σπίτι με αυτές τις δύο συναυλίες τον Σεπτέμβριο.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου