Από το παρελθόν των Nervosa στο παρόν των Crypta, μια μεταγραφή που περιέχει πολλά, αλλά κυρίως εναλλαγή στυλ και νέες αναζητήσεις στο μεταλλικό ιδίωμα. Οι μεν πήραν τον δρόμο της συνέχειας, οι δε έχτισαν έναν νέο δικό τους, με τη Fernanda Lira ως μπροστάρισσα και την παρέα της, με τις Luana Dmaetto, Taina Bergamaschi και τη νεοφερμένη Jessica Falchi να κάνουν στροφή από το ντεμπούτο τους, ψάχνοντας τη μαυρίλα και το χάος, μέσω του φετινού "Shades Of Sorrow". Ο δαίμων εαυτός κάποιες φορές δεν είναι και τόσο καλός, και μας αναλύεται παρακάτω.
Με το απαλό και σχεδόν ονειρεμένο "The Aftermath" δεν καταλαβαίνουμε τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια, αλλά όλα αυτά μας τα διαλύει η ορμή του "Dark Clouds", όπου πνιγερό και άμεσο δείχνει ότι η συνέχεια έρχεται ακόμα πιο σκοτεινή από την απαρχή των Βραζιλιάνων, βάζοντας τις μοντέρνες πινελιές του ύστερα το "Poisonous Apathy". Έτσι, ήδη στην εναρκτήρια τριάδα, έχουμε δει συνονθύλευμα στοιχείων και υφών, που χτίζουν μια ένωση του παρελθόντος με το παρόν αλλά και ενός είδους ταυτότητα, όσο μπερδεμένα κι αν είναι τα πράγματα. Οι γεμάτες ανατριχίλα, μελωδίες μάλιστα είναι το ατού του δίσκου, και τις συναντάμε παντού, αλλά το "Stronghold" με τη σχεδόν black metal-ική αύρα του, θεωρείται χαρακτηριστικό, όπως επίσης και τα αλά-Death, "Agents Of Chaos" και "Τrial Of Traitors".
Από την άλλη, έχουμε το "The Outsider" σαν ένα ώριμο δείγμα που ξεπετάχτηκε από το προπέρσινο "Echoes Of The Soul" και ήθελε να κάνει παρέα με την υπόλοιπη σκοτεινή συμμορία του πόνου, με τα σφυροκοπήματα των τυμπάνων να είναι χαρακτηριστικά μέσα, σε πλήρη αντίθεση με το "The Other Side Of Anger" που εκτός από νεύρο, θυμό και αποστροφή, έχει και πληθώρα riffs και μια εξελιγμένη συνθετική ματιά. Παρόλα αυτά, γενικότερα στο σύνολο πολλές ατμοσφαιρικές προσθήκες σαν το πιάνο του "The Limbo" ή τον επίλογο του "The Closure" κάνουν την εμφάνισή τους αποσκοπώντας στην όξυνση των προσωπικών μας συναισθημάτων και των σκοτεινών εικόνων που πάνε ασορτί με τις θεματικές του δίσκου.
Συνεχίζοντας στην ποικιλία και την ουσία των κομματιών, το "Lullaby For The Forsaken" θα αποτελέσει ήδη την πιο μεστή στιγμή του "Shades Of Sorrow", έχοντας αυτή την ολοκλήρωση και τη δομή που συναντά κανείς και στο "Desperate Cry" των συμπατριωτών τους, Sepultura. Με κλασικότερες πεπατημένες λίγο πριν το τέλος θα έρθει το "Lift The Blindfold", με κερασάκι στην τούρτα ευθύς αμέσως, και για άτυπο κλείσιμο το ήδη γνωστό, σχεδόν instant classic της μπάντας, "Lord Of The Ruins" με τον shreddy χαρακτήρα του, κι άλλη μία ισοπεδωτική πτυχή για το τελειωτικό χτύπημα.
Ένας πόλεμος με τα συναισθήματά μας, τον εσώτερο εαυτό μας και τη σαπίλα της κοινωνίας εξωτερικεύεται και αναδεικνύεται περίτρανα και ευθέως μέσα από το "Shades Of Sorrow" Τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, πάμε από το μίσος στην παράνοια, με ένα εξωστρεφές αλλά ταυτόχρονα βαθύ ταξίδι που οι νότες των Crytpa δημιουργούν το μουσικό χαλί μας. Πέρα από τη φιλοσοφία και τον αισθηματισμό όμως, βλέπουμε την πρόοδο, και την αναζήτηση για καινοτομία στις τάξεις των εν λόγω κυριών, που έτσι όπως παίζουν ανακαλύπτουν αλλά και θυμούνται, αλλά ταυτόχρονα βγάζουν το τσαγανό που πολλοί άντρες συνάδερφοί τους έχουν χάσει εδώ και καιρό.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου