Πρωτεργάτες για τον Αμερικάνικο death metal ήχο, οι Obituary έχουν γράψει μακρά ιστορία στον ήχο και τη σκηνή της Φλόριντα, η οποία ξεπέρασε τα όρια για να κατακτήσουν με την όμορφη σαπίλα τους και την πυγμή τους όλον τον κόσμο. Οι βετεράνοι που έχουν στοιχειώσει το μυαλό και τα αυτιά κάθε φίλου του ακραίου ήχου, συνεχίζουν με τον ενδέκατο άλμπουμ τους, "Dying Of Everything" για να ενώσουν τον παρελθόν με το μέλλον. Όλα αυτά λέει με όρεξη και λεπτομέρεια στο Metal View, κι ο ένας εκ των ιδρυτών του ιστορικού γκρουπ, ο ντράμερ Donald Tardy βάζοντας τα πράγματα στη σειρά.
-Αρχικά θα ήθελα να σε ρωτήσω, λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του δίσκου, και σε μια Ευρωπαϊκή περιοδεία, ποιες είναι οι πρώτες αντιδράσεις στο "Dying Of Everything";
Δε θα μπορούσα να είμαι πιο ενθουσιασμένος με τις αντιδράσεις του κόσμου. Ήδη από τις πρώτες κριτικές, και τις συνεντεύξεις που είχα, ακούγαμε πολύ ενθαρρυντικά σχόλια και χαρακτήριζαν το άλμπουμ ως ένα από τα καλύτερα μας. Κάτι που είδαμε κι από το κοινό στην περιοδεία μας, με τον κόσμο να παθιάζεται από πολύ νωρίς στα νέα μας τραγούδια, και μάλλον να βρίσκουν σιγά σιγά τη θέση τους στα κλασικά μας.
-Με πέντε χρόνια αποχής από τη δισκογραφία και με μια καραντίνα στο μεσοδιάστημα, πιστεύεις ότι σας δόθηκε αρκετός χρόνος και χώρος για να εμβαθύνετε στις ιδέες του νέου δίσκου;
Γενικά, όπως ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει, δεν είμαστε η μπάντα που θα βγάζει συστηματικά δίσκους, παρόλα αυτά πάντα έχουμε ιδέες, γιατί πάντα θα γράφουμε κάτι στην κιθάρα ή κατι στα ντραμς, και το κρατάμε για την κατάλληλη στιγμή που μπορεί να έρθει. Στην προκειμένη περίπτωση, είχαμε ξεκινήσει ήδη να γράφουμε τα τραγούδια από πιο νωρίς, και βιαζόμασταν να μπούμε στο studio να ηχογραφήσουμε, αλλά ήταν η στιγμή που η μία καραντίνα διαδεχόταν την άλλη κι όλα είχαν παγώσει από ένα σημείο και μετά. Για εμάς ίσως λειτούργησε και καλά, μιας και βρήκαμε τον χρόνο να ξαναδούμε τα κομμάτια, να τα αναλύσουμε εκ νέου, αν προσθαφαιρέσουμε πράγματα, να βάλουμε μια καλύτερη γέφυρα, και να δούμε προσωπικά ο καθένας τι καλύτερο θα κάναμε από τη στιγμή που μας δόθηκε η ευκαιρία. Δε μιλάμε τώρα για τραγικές αλλαγές, αλλά σίγουρα αν έβγαινε νωρίτερα ο δίσκος ίσως ακουγόταν λίγο διαφορετικός από τώρα. Τώρα τονίσαμε τη μουσική μας χροιά καλύτερα.
-Νομίζω ότι αυτό το άλμπουμ ήταν κι από τα πιο ποικίλα σας, μιας και μαζί με το κλασικό σας groove θα βρούμε και πιο death n roll στοιχεία ή "Slayer-ικά" thrash riffs. Πώς προέκυψε αυτό;
Χα! Η πιο εύκολη απάντηση θα ήταν να πω ότι έχουμε την εμπειρία. Μου αρέσουν οι παρατηρήσεις σου, και είναι κάτι που μπορεί να παρατηρήσουμε και εμείς όταν αράζουμε σαν μπάντα και σχολιάζουμε κάθε στοιχείο που μπορεί να έρθει. Είμαστε και μια μπάντα πάνω από 35 χρόνια, και με τον αδερφό μου λειτουργούμε σαν ένα μυαλό. Προφανώς όλα μας έρχονται φυσικά, μας αρέσει να καθόμαστε, να κάνουμε παρέα, να τζαμάρουμε όλοι μαζί και να εμβαθύνουμε σε κάποιες ιδέες που μπορεί να φέρνει μαζί του κάποιος, ή να βγαίνει πάνω στην όλη διαδικασία. Μας αρέσει η φυσικότητα και η ελευθερία κινήσεων, τόσο στη λογική των κομματιών όσο και στους μουσικούς δρόμους μπορεί να επέλθουν. Γενικά η πίεση και η αναπόσπαστη προσοχή στο studio δε μας βοηθάει και πολύ, προτιμάμε την άπλα, και έτσι εξελισσόμαστε. Φυσικά στα drums οι ιδέες που είχα, ήταν πολύ πριν τον δίσκο, και να σου πω την αλήθεια νομίζω πως έβαλα τις πιο πολλές γκρούβες από ποτέ. Γενικά με τέτοιον τρόπο εξελισσόμαστε, και η δουλειά μας, μας έχει φτάσει σε αυτό το σημείο να λειτουργούμε έτσι.
-Είναι δύσκολο να ανακαλύψει μια μπάντα νέους δρόμους και στοιχεία όταν έχει ήδη έναν πολύ χαρακτηριστικό και μοναδικό ήχο;
Το κλειδί είναι να μην το πολυσκέφτεσαι. Είμαστε μπάντα που απλά θα πάρει τη μπύρα της, και θα αρχίσει να παίζει, λειτουργούμε με τον ίδιον τρόπο που ξεκινήσαμε. Είμαστε υπερήφανοι που έχουμε χτίσει έναν ήχο, αλλά περισσότερο βασίζεται στα grooves και τα mid tempos, που δεν είναι κάτι που θα φύγει ή ότι θα γίνει κάτι στη μπάντα σαν ριζική αλλαγή. Περισσότερο δουλεύουμε "τόσο-όσο". Όλα τα άλλα περισσότερο είναι σαν αποτέλεσμα της χημείας μας, σαν ένα δείγμα μοντερνισμού και εξέλιξης, ή απλά γιατί μας αρέσει κάτι και πιστεύουμε πως θα ταίριαζε με το στυλ μας. Πάντα θα υπάρχει κόσμος που μπορεί να χαλαστεί με κάτι, αλλά και πάλι ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο. Δε μας ενδιαφέρουν πως το βλέπουν οι άλλες μπάντες, ή η μουσική βιομηχανία και οι εντολές της. Μπορεί κάποιος να γυρνάει στα παλιά, άλλος να ψάχνει κάτι υπερβολικά σύγχρονο, εμείς πάμε με το ρεύμα.
-Άρα δεν το βλέπετε σαν ρίσκο ε;
Χαχα, υπάρχει ένα μικρό ρίσκο, αλλά οκ, είναι απλά μουσική. Η μουσική είναι για να διασκεδάζεις, για να σκέφτεσαι, για να ανακαλύπτεις, δεν τα παίρνεις όλα σοβαρά ή δεδομένα. Μας αρέσει να γράφουμε μουσική που να είναι γαμάτη, όπως κι αν μας βγει. Θέλουμε να βγάζουμε κοφτερά riffs, δυνατά τύμπανα, που θα γουστάρουμε κι έτσι θα τα αγαπήσει και ο κόσμος, και νομίζω το έχουμε χτίσει πολύ για να είναι σε ένα καλό επίπεδο και να μην απογοητεύει. Έχουμε γίνει "συνήθεις ύποπτοι" στη σκηνή, οπότε ξέρει ο καθένας τι περίπου θα περιμένει. Λειτουργούμε με ένστικτο και χτυπάμε όταν πρέπει.
-Έχουν περάσει 20 χρόνια από την επανένωση σας, αλλά νιώθω τώρα τη μουσική σας πιο σφιχτή και εναρμονισμένη. Πιστεύεις ότι το line up των τριών τελευταίων δίσκων, ωρίμασε και βρήκε τη χημεία του;
Ναι το πιστεύω απόλυτα αυτό. Βρισκόμαστε σε ένα στάδιο που τα υπόλοιπα μέλη μας είναι αρκετά χρόνια, και έχουμε φτάσει στο στάδιο που ξέρουμε ο ένας τον άλλον. Ειδικά μετά την επανένωση μας, συνεχίζουμε και ωριμάζουμε, και μας έκανε καλό και τότε εκείνο το διάλειμμα. Γενικά είτε όταν είσαι σε μια μπάντα, ή σε οποιαδήποτε δουλειά ή σε οποιαδήποτε σχέση, οι αλλαγές και τα διαλείμματα καλό είναι αν γίνονται γιατι σε βάζουν να σκεφτείς και να ανανεωθείς. O Kenny Andrews είναι τρομερός κιθαρίστας και σολίστας, με ιδέες και έμπνευση, ενώ κι ο Terry Butler είναι ο κρίκος που μας ενώνει σε όλα. Τα 13 χρόνια που βρίσκεται στη μπάντα, και στους τρεις τελευταίους δίσκους μας, αφού είναι και ιστορικό μέλος της σκηνής, ασχολείται και με τη μουσική βιομηχανία και φυσικά είναι τρομερός μπασίστας και πολύ ήρεμη δύναμη μέσα στη μπάντα. Είμαστε μια οικογένεια, και χαίρομαι που με τον καιρό αυτό βγαίνει προς τα έξω.
-Με το "Dying Of Everything" βλέπω έναν υπαρξισμό, μια φιλοσοφία και μια κοινωνική διάθεση σαν άλμπουμ. Είναι κάποιο concept ή μια συλλογή πραγμάτων που τα ενώνει σαν δίσκος;
-Εσύ προσωπικά τι σκέφτεσαι με αυτόν τον τίτλο;
Όλα όσα ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Περάσαμε μια εποχή με τον covid, να μη μπορείς να βγεις από το σπίτι σου, όλα γύρω να διαλύονται, κόσμος να πεθαίνει και παράλληλα να τρελαίνεσαι από τη μαζική πληροφορία, και να βλέπεις ότι και το πιο μικροσκοπικό πράγμα γίνεται τεράστιο. Μετά ήρθε ο πόλεμος, και φτάσαμε σε ένα σημείο τώρα να βρίσκουμε ξανά τα βήματά μας. Ο κόσμος όπως έχει γίνει έφερε το "Dying Of Everything".
-Γυρνώντας λίγο παλιά, σαν μια από τις πιο ιστορικές μπάντες στον ήχο της Φλόριντα τώρα, και μάλιστα έχοντας πάντα στάδια προόδου, πιστεύεις πως ο ήχος της κάθε μπάντας από εκείνη τη σκηνή έχει ομοιότητες;
Είναι υπέροχο που εδραιώθηκε μια σκηνή από άτομα που είμαστε φίλοι από παλιά. Παρόλα αυτά νομίζω πως δεν έχουμε κοινά μεταξύ μας στον ήχο. Σκέψου ότι και με τον Glenn Benton που είμαστε κολλητοί από παλιά, δεν έχουμε κοινό σημείο στη μουσική μας, είναι πιο γρήγοροι και ακραίοι, ενώ πχ οι Morbid Angel πιο σκοτεινοί και χαοτικοί. Εμείς με τις γκρούβες μας και αυτά τα πάνω-κάτω στον ήχο μας, βλέπω να έχουμε περισσότερα κοινά με τους Entombed που είναι κι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, χαχα. Επίσης οι Death βλέπεις, είχαν πάντα την πρόοδο και την εξέλιξη με ραγδαίους ρυθμούς μαζί με τη μελωδία, ενώ εμείς πχ δεν ήμασταν τόσο υπερτεχνικοί. Νομίζω το μόνο μας κοινό είναι πως είμαστε από τη Φλόριντα και ότι κάπως ταίριαζε λίγο-πολύ ο ήχος μας λόγω των Morrisound Studios. Βέβαια είναι πολύ ωραίο που ο καθένας μας είχε έναν ξεχωριστό ήχο και ταυτότητα στην ίδια σκηνή, και μάλλον ήταν όπως βλέπαμε τις επιρροές μας.
-Το σύγχρονο death metal έχει αλλάξει γενικά, πιστεύεις πως παρόλα αυτά έχουν επηρεαστεί από τον παλιότερο ήχο;
Η αλήθεια είναι πως πλέον είμαστε ο ορισμός της παλιάς καραβάνας στο death metal, αλλά σίγουρα θα βρεις μπάντες σήμερα πολύ κοντά στο old school που θα δεις κοινά σημεία και με τους Obituary αλλά και με άλλες μπάντες. Από εκεί και πέρα, ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια, τόσο το heavy metal όσο και το death metal γίνεται όλο και πιο γρήγορο, πιο περίπλοκο και πιο τεχνικό, και βρίσκουν στοιχεία για να γίνουν κολλητικοί οι ήχοι τους. Νομίζω ότι έχουν ξεφύγει πολύ από τις παλιές μέρες. Παρόλα αυτά έστω και στο ελάχιστο να έχουμε αποτελέσει επιρροή κάποιας μπάντας, είναι μεγάλη μας τιμή. Για τη νέα γενιά έχει κλείσει επί των πλείστων αυτός ο κύκλος και ψάχνουν κάτι άλλο για να εκφραστούν.
-Ενώ είστε 35 χρόνια στον χώρο, σας βλέπω να συνεχίζετε με τρομερή όρεξη και δύναμη. Πώς το καταφέρνετε αυτό;
Πάντα είχαμε σαν αξία να συνεχίζουμε έτσι όπως ξεκινήσαμε. Σαν πιτσιρικάδες ονειρευόμασταν να παίζουμε γύρω από καπνούς, τα ντραμς να φαίνονται από ψηλά στη σκηνή και να τα σαρώνουμε όλα. Αυτός ήταν ο στόχος μας, κι αυτός παραμένει. Παίζουμε συνεχώς και ψαχνόμαστε. Πλέον σαν επαγγελματίας μουσικός, εσύ λες πως θα συνεχίσεις, κι εμάς μας παρασέρνει ακόμα το ίδιο πάθος με πριν από 30-35 χρόνια. Μπορώ να σου πω ότι έχει αναγεννηθεί και το έχει ξεπεράσει πλέον, αφού η χημεία που έχει αναπτυχθεί και η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε με τους τελευταίους δύο δίσκους δείχνει πως είμαστε στην καλύτερη μας φάση.
-Τέλος, με όσα έχετε περάσει, αλλά και με αποτέλεσμα να ζείτε τώρα αυτή τη φάση, μετάνιωσες ποτέ για την επανένωση των Obituary;
Όχι ποτέ. Είναι καλό να κάνεις διάλειμμα, να φορτίζεις τις μπαταρίες σου ώστε να αναθεωρήσεις και να φρεσκάρεις ιδέες. Όταν είσαι χρόνια σε αυτή τη δουλειά κάποια στιγμή μπορεί να βαλτώσεις, να έρθουν προστριβές, οπότε κάποιες αποφάσεις έρχονται για καλό. Αλλά σίγουρα δε μετανιώνω για τίποτα, είναι ευλογία να πραγματοποιώ το όνειρο μου και είμαι περήφανος για τη δουλειά που κάνουμε και φυσικά για το νέο μας άλμπουμ.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου