Έχοντας καθυστερήσει λόγω προγράμματος να γραφτεί τούτη η ανταπόκριση, το timing φάνηκε κατάλληλο αφού όσο προστίθεται η κάθε λέξη, η βροχή δημιουργεί ένα ταιριαστό κλίμα με τη μουσική των Moonspell. Μία εβδομάδα πριν, τίποτα από όσα αναφέρθηκαν παραπάνω δεν ίσχυε, αφού μια γλυκιά βραδιά, έβγαλε την μετριότητα της "τσγκαροδευτέρας", και όσοι πιστοί ήρθαν από όσον το δυνατόν νωρίτερα, τίμησαν μια τόσο φιλελληνική μπάντα, έτι μία φορά.
Ξεκινώντας από τη μέση, ώστε να αφήσουμε τα περί οικοδεσποτών μαζεμένα στο τέλος, ο Michael Krumins, εκ μέρους των Green Carnation που δε μπορούσαν να μας έρθουν, αποτέλεσε τον καλεσμένο εκείνης της βραδιάς, με ένα αμιγώς μουσικό ταξίδι, που πέρασε από τον βορρά έως τον νότο και από τη δύση έως την ανατολή. Ο ίδιος, σε ένα σόλο σετ με ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, δημιούργησε ένα πέρασμα από το rock των Pink Floyd μέχρι τη jazz, αλλά και από τους αμανέδες μέχρι το συρτάκι, όλα ενώνοντας τα, με prog γέφυρες πολύ κοντά στα σκοτεινά, μελαγχολικά μονοπάτια της μπάντας του. Ο ίδιος παρόλα αυτά, γεμάτος χαμόγελο, και δεχόμενος σωρεία χειροκροτημάτων, φάνηκε άνετος με μοναξιά της σκηνής, ενώ όταν έπαιξε μπουζούκι για το ελληνικό, κομμάτι "Αντίο", όλοι από το κοινό, έβγαλαν τον λαϊκό εαυτό τους, με τα επιφωνήματα ενθουσιασμού, καθώς και τα ερεθίσματα που ο καθένας έχει από την κλασική ελληνική κουλτούρα. Ο Νορβηγός, με αυτόν τον τρόπο παρουσίασε το επερχόμενο προσωπικό του ντεμπούτο, 'Infinity", που για τον γράφοντα θα αποτελέσει και ένα soundtrack χαλάρωσης γεμάτο μουσικές εικόνες. Μέχρι τότε, αυτό που μας έμεινε είναι μια γλυκιά προσωπικότητα και ένα πολιτισμικό, ψυχεδελικό μανιφέστο.
Aπό την άλλη η αρχή, το ίδιο μελαγχολικά ξεκίνησε, με ένα εναρκτήριο, ακουστικό ζέσταμα από τους ίδιους τους Moonspell, σε κομμάτια που δεν περιμέναμε να ακούσουμε, πόσο μάλλον σε τέτοιες απαλές εκτελέσεις, με το κοινό δίχως μούδιασμα να πορώνεται ευθύς εξ αρχής. H πορτογαλική τριπλέτα των Ribeiro, Paixao, Amorim έκαναν ένα μικρό οδοιπορικό στο Extinct, στο Sin/Pecado με το συγκινητικό "Mute", στο αγαπημένο του Darkness And Hope, "Nocturna", καθώς και μία άγνωστη σε εμάς διασκευή, στο "Os Senhores Da Guerra" των συμπατριωτών τους Madredeus. Μεταξύ των κομματιών έγινε και ο ανάλογος χαβαλές, σαν φιλοσοφικό stand up comedy, από τον Fernando μιλώντας για τις εμπειρίες του στη χώρα μας, το όνειρο του να αγορεύει, τα παράπονά του για τη πτώση της κόμης του, και ότι θα μπορούσε να δει τη μπάντα να παίζει έτσι σε ταβέρνα πίνοντας ούζο, το οποίο όλοι λίγο-πολύ το κάναμε και εικόνα. Μετά από όλα αυτά, μας χαιρέτησαν με μια ιδιαίτερη μορφή του "Alma Mater" κοντά στα folk ιδεώδη της χώρας του, με έναν καθαρό, αργό αλλά πάντα επικό τόνο.
Μιάμιση ώρα περίπου μετά, ανεβαίνουν στη σκηνή ξανά να παραδώσουν μαθήματα ιστορίας, με τις ιαχές του κοινού να προμηνύουν κάτι τεράστιο. Έτσι, μετά το "Τhe Greater Good" και χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη μνεία στο "Hermitage" εν συνεχεία, πέρα από τα "Apofthegmata", ξεκίνησε μια εικοσάρα κέντα σχεδόν από όλη τη δισκογραφία τους. Φόρος τιμής δόθηκε στα αγαπημένα του ελληνικού κοινού, παρά με διαφορά ετών, "Extinct" και "Antidote" αλλά και στο κλασικό "Irreligious", με το "Opium" να αποτέλεσε και το πρώτο highlight της βραδιάς, με τα πρώτα pits να αρχίζουν, ενώ αντιθέτως κομμάτια σαν το "Abysmo" ή το "Butterfly FX" περιμέναμε να λάμψουν διά της απουσίας τους. Κάτι που βέβαια έγινε στο προ 5ετίας "1755" και "Alpha Noir", απορώντας γιατί. Από εκεί και πέρα έγιναν αναφορές και στο "Night Eternal" με το ομώνυμο, και στο "Memorial" αλλά και στο "Under Τhe Moonspell", πηγαίνοντας πολύ πίσω με το "Tenebrarum Oratorium" κάνοντας μια ομοιογενή μίξη στο black και το gothic metal, από τον πιο σατανικό μέχρι τον πιο ρομαντικό τους χαρακτήρα. Ο ερωτισμός και η ακρότητα είναι λέξεις αλληλένδετες, και αυτό οι Moonspell το ξέρουν καλά, το φιλοσοφούν κι έτσι δημιουργούν τέχνη. Αυτό έκαναν και στη ζωντανή τους εμφάνιση στην πρωτεύουσα, περιμένοντας μας ακόμα μια έκπληξη στην επί σκηνής συνεργασία με έναν φίλο τους, και θρύλο της σκηνής μας, τον Σάκη Τόλη, στο "Alma Mater" και το "Full Moon Madness", κάνοντας ακόμα πιο σκληρές και σκοτεινές αυτές τις συνθέσεις, πόσο μάλλον μετά από το "Vampiria" εκ πρώτης και το "Southern Deathstyle" εν δευτέροις, όπου ο ηγέτης των Rotting Christ έβγαλε τον οπαδικό του εαυτό, κι όλοι αντάμα νιώθαμε ξανά σαν έφηβοι.
Κλείνοντας, ο δεσμός των Moonspell με το ελληνικό κοινό φαίνεται πόσο ισχυρός είναι, και δε σπάει εύκολα, κι αυτό έδειξε η προσέλευση σε ένα Δευτεριάτικο, μίζερο απόγευμα, όπου έμελλε να "γεννηθεί" ένα φλογερό βράδυ. Από το Κύτταρο μέχρι το Fuzz ή τις αρένες, οι θρύλοι της Ιβηρικής, κάνουν όπου σταθούν και βρεθούν, τη σκηνή δική τους, κι αυτό απέδειξαν στο ποτ πουρί τους και την περασμένη εβδομάδα.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου