SATAN-EARTH INFERNAL (Album Review)

Πρωτοπόροι στα 80s αλλά γουρλήδες και μανιασμένοι την τελευταία δεκαετία, οι Satan, βετεράνοι του NWOBHM κερδίζουν πάλι τις εντυπώσεις, με ένα άλμπουμ αναφορικό της εποχής που ζούμε. Το "Earth Infenral" συνεχίζει το καρέ της αριστείας, έπειτα από μια μόλις τετραετία δισκογραφικής σιωπής και εσωτερικής εστίασης, λίγο πριν την τεσσαρακοστή επέτειο από το πρώτο πόνημα τους.

Ακολουθώντας τα χνάρια του "Cruel Magic" οι Βρετανοί πρωτεργάτες του κλασικού heavy metal συνεχίζουν να εκσυγχρονίζουν με τα δικά τους μέσα, τον παλιομοδίτικο και σκληρό ήχο τους. Μάλιστα με δείγματα εξέλιξης, ήδη από το εναρκτήριο "Ascendancy" και τις επικές του διαστάσεις βλέπουμε ανατολίτικα αλλά και prog στοιχεία, κάτι που εντείνεται στo "Twelve Infernal Lords" και γίνεται spacey και πικάντικο στο instrumental "Mercury's Shadow" ή το "Luciferic". Από την άλλη άμεσο, γρήγορο και κλασικό στα δεδομένα της μπάντας συναντάμε το ζωντανό, συναυλιακό highlight "Burning Portrait", βαθιά επηρεασμένο από τη σκοτεινή, αλαζονική ιστορία του Ντόριαν Γκρέι, με τους ίδιους τους δημιουργούς να δείχνουν τον σπαραγμό μέσα από τη δυναμική της μουσικής τους.

Άλλη μια αξιοσημείωτη στιγμή του δίσκου φυσικά αποτελεί και το "From Second Sight", ένας ηχητικός φόρος τιμής στο 70s hard rock με κολλητικό ρεφρέν και εκφραστικές μπασογραμμές, δίνοντας πάσα και σε άλλες old school στιγμές του δίσκου όπως το "The Blood Ran Deep" που μας γυρνάει στο ντεμπούτο τους ή το σκοτεινό και ογκώδες "Poison Elegy". Βέβαια, για έναν δίσκο που περιλαμβάνει τα πάντα, το αλατάκι έρχεται στις πιο πειραματικές και συνάμα κραυγαλέες στιγμές του "A Sorrow Unspent" με τα tribal γεμίσματα που αν και άτσαλα, αναπτερώνεται με το τρελό riffing του στη συνέχεια. Τέλος, το "Earth We Bequeath" κλείνει το άλμπουμ με εκρηκτικούς τόνους, γυρνώντας μας για τα καλά στην δική τους πεπατημένες, με μελωδία και στόμφο με την τεχνική και το μεράκι να σφραγίζεται.

Από το artwork μέχρι την ουσία του δίσκου, νιώθουμε να γίνεται ένα ταξίδι στο ένδοξο παρελθόν της heavy σκηνής, με το σήμερα παράλληλα να αφήνει το αποτύπωμα του, στη μεστότητα και τον επαγγελματισμό των Satan. Η ζωηρή μα και δαιμονική τους οντότητα, μας χαρίζει ένα σύνολο με πληθώρα ιδεών και συναισθημάτων, που στο τέλος της ημέρας αφήνει μια νοσταλγία και ταυτόχρονα μια διαχρονικότητα κομμένη και ραμμένη για τους μύστες του είδους.

(8/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης