Oι Amοrphis δε θέλουν ιδιαίτερες συστάσεις, αφού έχουν χτίσει το όνομά τους με κόπο και πολλές χρυσές στιγμές στο παγκόσμιο metal στερέωμα των τελευταίων πολλών χρόνων. Ο ιθύνων νους, Esa Holopainen έβγαλε πέρσι τα απωθημένα του με το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ, και έτσι φέτος, με καθαρό μυαλό επιστρέφει. Έτσι μάλιστα, με μια συγκεκριμένη ακολουθία από το 2015 έως σήμερα, το γκρουπ από τη Χώρα των Χιλίων Λιμνών, φέρνει το 14ο του πόνημα, με τον τίτλο "Halo".
Με τον κύκλο της τριλογίας των "Under The Red Cloud" και "Queen Of Time", (πιθανόν) να κλείνει, τα στοιχεία που μαζεύονται τώρα είναι πολλά, γνώριμα, και με μπολιάσματα και διδαχές των προηγούμενων δίσκων, όπως των "Elegy" και "Tuonela". Σε αυτό το πολυμορφικό μουσικό ύφος, οι αγαπημένοι Φιλανδοί, συνεχίζουν το δυνατό σερί με τις θεατρικές αλλαγές σε καθαρά και βαριά φωνητικά, το δίδυμο των Holopainen και Koivusaari γίνεται πιο riffato, πιο prog, ανάγοντας τα ρυθμικά τους στον ύψιστο βαθμό, εν αντιθέσει με τις μελωδίες που στέκουν στην κλασική Amorphis ταυτότητα, και σε αυτόν τον περίτεχνο συνδυασμό του τοπικού folk με τα ανατολίτικα περάσματα.
Μάλιστα, ήδη από το εναρκτήριο "Northwands" βλέπουμε μια πιο γκρίζα προσέγγιση των δύο τελευταίων κυκλοφοριών τους, και με το "On The Dark Waters" αυτό εντείνεται, ώσπου από την άλλη το "The Moon", ως "κράχτης", να πιάσει όλα τα κλασικά δεδομένα της μπάντας, και να αναδείξει ξανά τον Santeri Kallio στα πλήκτρα, που εδώ πότε βρίσκεται και πότε χάνεται μέσα από συμφωνικά αλλά και hammond περάσματα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αλά 70s ατμοσφαιρική death-ίλα που ακούει στο "Windmane". Φυσικά δε λείπουν και οι πιο επικές στιγμές σε αυτή τη δουλειά, με αντιπροσωπευτικότερο δείγμα αυτό του πολύ δυναμικού "When The Gods Came" ή του ψυχρού και άγριου "The Wolf", που δίνει και μια νέα πνοή στη μορφή της μπάντας σήμερα, με το rhythm section να κάνει θαύματα και να τραβάει τον όγκο στιβαρά.
Σε αυτό το βαθύ, κρύο και χειμερινό σκηνικό, το φως του προηγούμενου δίσκου κρύβεται, όχι όμως και η 'τσαχπινιά' του, στα μελωδικά lead λικνίσματα που για άλλη μια φορά μας κατακλύζουν οι κύριοι, άλλοτε με ζωντάνια και άλλοτε με μελαγχολία, και κάπως έτσι προς το άλλο διάσπαρτο μισό, έρχονται τα τελευταία στοιχεία στη μουσική του συνόλου. Το "Seven Roads Come Together" έρχεται μάλιστα να τα ενώσει όλα αυτά τόσο με τη πυγμή του όσο και με την αιθέρια ομορφιά του, όπως και το "War" που με τα κυματώδη ρυθμικά του άλματα φτιάχνει ένα γνώριμο και συνάμα νέο κλίμα για τους οπαδούς της μπάντας, ενώ το ομώνυμο ως πιο ευθύ, βγάζει μια πιο heavy αισθητική, με τα γυναικεία φωνητικά να το κάνουν και πιο μαγευτικό. Τέλος, το "My Name Is Night" έρχεται με μια μπαλαντοειδή αύρα, που θα μπορούσε να είναι ένα απαλότερο και πιο λυπηρό "Amongst Stars" του νέου δίσκου.
Χτυπώντας αδιακρίτως τη ψυχούλα μας, οι θρύλοι του μελωδικού death metal κάνει μια βουτιά στη νοσταλγία τόσο του δικού τους παρελθόντος, όσο και σε αυτό των Rush ή των King Crimson, κάνοντας τον ακραίο ήχο καθαρό, και γυαλισμένο. Γκρίζο, κρύο και συνάμα λυρικό, το "Halo" ταυτοχρόνως για τους Amorphis και τους οπαδούς, ήρθε να δώσει εν κατακλείδι όσα έλειπαν από το πρώτο και το δεύτερο μέρος αυτού του άτυπου τρίπτυχου, όσο και αν φαινομενικά μοιάζουν δέσμιοι στα δικά τους standards. Την επιτυχία θα την κρίνει ο καιρός, αλλά ως προς την ολότητα του, αυτό το δημιούργημα τα δίνει όλα, και με μερικές συγκεκριμένες λεπτομέρειες, ίσως δίνονται ματιές για την επόμενη δουλειά.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου