Ο Gus G είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό, είναι από τους καλλιτέχνες που δε χρειάζονται συστάσεις. Ένας κιθαρίστας με συνείδηση, ταλέντο και όρεξη για το κάτι παραπάνω, έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι στον σκληρό ήχο με την καριέρα του, είτε με τους Firewind, είτε με τον Ozzy είτε και με την προσωπική του πορεία. Στο τρίτο σκέλος εστιάζει ξανά τώρα, με την πρώτη του instrumental δουλειά, "Quantum Leap", και ο ίδιος καταθέτει στο Metal View, όλα όσα προέκυψαν σε αυτό το άλμα, την ουσία και τις μόδες γύρω από το είδος, καθώς επίσης, ιδέες και σκέψεις για τη συνέχεια.
-Καταρχάς, πρόσφατα επέστρεψες στην ενεργό δράση των συναυλιών. Ποια τα συναισθήματά σου για αυτή την επιστροφή;
Απίστευτο συναίσθημα. 18 μήνες μακριά από το σανίδι και "ξέχασα" για ποιο λόγο κάνω αυτό που κάνω, γιατί παίζω μουσική χαχα. Η όλη διοργάνωση ήταν άψογη, αποτέλεσε την κατάλληλη προϋπόθεση για αυτή την επιστροφή. Είχε φοβερό ήχο, πολύ ωραίες συμμετοχές, και ήμασταν πολύ ωραίο παρεάκι, και φυσικά έπαιξα και με τον John Norum (Europe), έναν από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες. Ένιωσα λίγο "σκουριασμένος" είναι η αλήθεια, αλλά θα ξαναέρθω στα καλά μου, θα συνηθίσω ξανά. Επιτέλους όσο πιο πολύ παίζουμε θα τα θυμηθώ ξανά χαχα.
-Τώρα που κυκλοφορείς την πρώτη σου instrumental δουλειά, νιώθεις πως κατά κάποιον τρόπο είναι ένα νέο ξεκίνημα της σόλο πορείας σου;
Όχι, όχι. Το βλέπω περισσότερο σαν ένα απωθημένο που είχα και ήθελα να κάνω. Είναι σαν να έβαλα ένα ακόμα 'τικ' στη λίστα μου. Το σκεφτόμουν εδώ και αρκετό καιρό, αλλά είτε δεν είχα τον χρόνο ή δεν ήμουν στο κατάλληλο mindset για αυτό το πράγμα. Με όσα συνέβησαν όμως, μάλλον ήταν η κατάλληλη χρονική στιγμή θεωρώ.
-Πιστεύεις ότι ήταν πιο πολύ συγκυριακό λόγω της κατάστασης, ή η όλη τριβή σου με τη σόλο πορεία αυτή, σε έκανε να πεις ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή;
Εννοείται η συγκυρία. Έχει να κάνει πολύ με όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, από τότε που κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Κατάλαβα και φάνηκε ότι δε θα τελειώσει γρήγορα αυτό το πράγμα, ακυρώθηκαν κι όλα τα υπόλοιπα σχέδια, και έτσι είπα να μπω και εγώ σε ένα πιο χαλαρό mood. Όλο αυτό, παρά τις συνθήκες, αποτέλεσε για εμένα ένα διάλειμμα μιας ακατάπαυστης 20ετίας στο δρόμο, οπότε το πρώτο διάστημα μου έκανε καλό και μου βγήκε και λίγο δημιουργικά. Εκείνη την περίοδο γράφτηκε το περισσότερο υλικό, είχα και την όρεξη, είχα και την ενέργεια να το κάνω. Με βοήθησε αυτό σε όλη την κατάσταση, και σε εκείνη την καραντίνα ξέφυγα κάπως δημιουργικά.
-Οπότε δε σε έφαγε και η ρουτίνα της καραντίνας...
Στην αρχή απολύτως όχι, εκεί στους πρώτους μήνες. Μέχρι το καλοκαίρι είχα τελειώσει να ηχογραφώ τα μέρη μου και μετά ήμουν συνεχώς σε μια παραγωγική διαδικασία με μίξεις, mastering και ότι άλλο χρειαζόταν η ετοιμασία του δίσκου. Όλα αυτά μου πήραν περίπου μέχρι τον Ιανουάριο, κι από εκεί και πέρα αφότου είχαν τελειώσει όλα, όντως μου φάνηκε πιο βαρύ μέχρι να ξανανοίξουμε.
-Σχετικά με το στυλ του δίσκου, αφενός δε μοιάζει με Firewind, αλλά φαίνεται εξ αρχής ποιος βρίσκεται πίσω από αυτό. Πιστεύεις πως όλα αυτά τα χρόνια έχεις σφραγίσει τον δικό σου χαρακτήρα και τον δικό σου ήχο;
Κοίταξε, σίγουρα. Αυτό που ονομάζουμε προσωπικό στυλ παίρνει χρόνια για να αποκτηθεί και να "κάτσει". Χρειάζεται συνεχή εξέλιξη και προσήλωση, για παράδειγμα αν ακούσεις τον εαυτό μου πως ακουγόμουν στα 20, βλέπεις τα πρώτα μου στοιχεία, αλλά σε πιο ακατέργαστη μορφή και με στοιχεία επιρροών. Τώρα είναι πιο κατασταλαγμένο, πιο ώριμο και πιο συμπαγές. Είναι λογικό όταν αγαπάς και δουλεύεις πάνω σε κάτι να βγαίνει προς τα έξω με τον καιρό και πιο έντονα. Σε όλους τους μουσικούς νομίζω συμβαίνει αυτό, και σε κιθαρίστες που έχουν ήδη μια Χ εμπειρία όλα αυτά τα χρόνια.
-Mιλώντας για εξέλιξη, βλέποντας μια άλλη δουλειά πριν αρκετά χρόνια, το "Guitar Master", και το "Quantum Leap" τώρα, νιώθεις πως υπάρχει μέτρο σύγκρισης;
Κοίτα τι γίνεται με αυτό τώρα. Το "Guitar Master" δεν ήταν σόλο άλμπουμ, ήταν μια φάση που είχε κάνει ο Chastain με μια εταιρία, την Diginet, στις αρχές του 2000 και είχε βάλει όλους τους κιθαρίστες που είχαν συμβόλαιο με τη Leviathan, να παίξουν κάποια σόλο πίσω από δικά του tracks με μπάσο και τύμπανα. Ήταν κάτι πολύ χαλαρό και αυθόρμητο αυτό, και οι οδηγίες που είχε δώσει ήταν απλά να τζαμάρουμε πάνω από αυτά τα κομμάτια. Τότε ήταν κι από τα πρώτα πράγματα που είχαν κυκλοφορήσει μόνο διαδικτυακά. Φυσικά ήταν μόνο σόλο και όχι κάποιες δικές μου συνθέσεις όπως τώρα. Βέβαια αυτός, τότε που μπήκα στον Ozzy τα έκανε ένα mastering και τα κυκλοφόρησε παρά τη θέλησή μου με ένα νέο εξώφυλλο ως δικό μου σόλο άλμπουμ, ενώ ξεκάθαρα δεν ήταν κάτι τέτοιο, αλλιώς έτσι θα έβγαζα ένα κάθε μέρα χαχα. Εν τέλει επειδή αυτός είχε τα δικαιώματα μπορούσε να το κυκλοφορήσει, ήθελε να βγάλει και κάποιο κέρδος από αυτό, αλλά πριν δύο χρόνια κατάφερα να αγοράσω τα δικαιώματα. Ο λόγος που το έκανα ήταν, όπως στο "Όλα είναι δρόμος" με το "Ηλία Ρίχτο", που αγοράζει ο άλλος το μαγαζί για να το γκρεμίσει, έτσι και εγώ κατέστρεψα τα αρχεία για να μην υπάρχουν πουθενά χαχα.
-Στην instrumental μουσική είναι λεπτή η γραμμή της ουσίας με τη φλυαρία;
1000%. Δεν ήθελα με τίποτα να μπω στη λούπα να παίζω σε backing tracks και να σολάρω επί 40 λεπτά τα ίδια πράγματα. Πολλοί κιθαρίστες έχουν πέσει σε αυτή την παγίδα και να μην έχει ουσία στο τέλος αυτό που κυκλοφορούν. Ίσως να είναι και ηλικιακό αυτό βέβαια, ή στο ποιο στάδιο της καριέρας βρίσκεται ο καθένας. Άλλος μπορεί να θέλει να εκφραστεί και άλλος να δείχνει το ταλέντο του για να προωθηθεί και με αυτόν τον τρόπο να μπει σε άλλη μπάντα. Για εμένα σίγουρα δεν υπήρχε τέτοιος στόχος, έχω δική μου πορεία, δική μου μπάντα εδώ και 20 χρόνια, οπότε όλα οδήγησαν στη δημιουργία. Επιζητώ τη μουσική υπόσταση σε ό,τι κυκλοφορώ και την ουσία πέρα από το κιθαριστικό παίξιμο. Δεν είναι δίσκος για να αναδείξει το ταλέντο μου στην κιθάρα, είναι ένας δίσκος με ιδέες και με καθαρές συνθέσεις.
-Αυτό ήθελα να πω στη συνέχεια, πως το "Quantum Leap" είναι ένας δίσκος έκφρασης κι όχι για skills. Υπάρχει πλέον πέραση στο shredding ή κι αυτό φεύγει με τον καιρό;
Η αλήθεια είναι πως έχει φύγει λίγο από τη μόδα, και περισσότερο κρατάει στα 15 δευτερόλεπτα του Instagram από πιο νέους κιθαρίστες. Υπάρχουν σπουδαία παραδείγματα από κιθαρίστες που έγιναν γνωστοί μέσω social media και έκαναν καριέρα, οπότε δε χρειάζεται και πλέον να βγάλεις ολόκληρο άλμπουμ με τεχνικές και ανάδειξη ταλέντου για να σε μάθει κάποιος, είναι πολύ περιορισμένο πλέον αυτό. Ειδικά στα 80s είχε αληθινή πέραση αυτό, που ήταν και πιο πρωτόγνωρο, και απλώς κάποιος να έμπαινε στην εταιρία του Mike Varney, να έβγαζε ένα τέτοιο άλμπουμ και θα είχε μια αναγνώριση. Έτσι έγινε γνωστός ο Marty Friedman ή ο Jason Becker όταν μπήκε στη μπάντα του David Lee Roth. Βέβαια μιλάμε και για μουσικούς-φαινόμενα, που δεν έπαιζαν απλά, δημιουργούσαν. Τη σήμερον ημέρα περνάει η ουσία και η έκφραση, η εκδήλωση του ταλέντου είναι πολύ συχνό φαινόμενο, αλλά κυρίως σε κάποια άλλη πλατφόρμα και όχι στη δισκογραφία.
-Τι μπορεί εσένα προσωπικά να σε εμπνεύσει στη δημιουργία ενός instrumental κομματιού, κι ακόμα περισσότερο πως θα κολλήσει και ο τίτλος σε όλο αυτό;
Το τελευταίο σκέλος είναι όντως το πιο δύσκολο κομμάτι χαχα, γιατί όντως δεν υπάρχουν στίχοι. Παρόλα αυτά για έναν κιθαρίστα, στο instrumental στοιχείο υπάρχει περισσότερη ευχέρεια και ελευθερία γιατί μπορείς να παίξεις με τις τονικότητες, με τα τέμπο, με ό,τι θες. Προσωπικά όλα μου βγαίνουν τυχαία από μια ιδέα, από 1-2 riff και μετά βλέπω πως προχωράει, ειδικά αν είμαι και σε ανάλογο mood, έτσι χτίζω και το υπόλοιπο κομμάτι. Πολλές φορές δυσκολευόμουν, αλλά κατέληγα στο συμπέρασμα πως όσο περιέργους δρόμους και να πάρεις, πάντα θα πρέπει να υπάρχει μια κεντρική ιδέα και μια μελωδία για να τα στηρίξει όλα. Τραγούδια είναι όλα στο κάτω-κάτω, ιδέες, που γεμίζεις το κενό της φωνής με χίλια άλλα πράγματα. Μετά από όλα αυτά, έρχεται το θέμα, πως θα το βαφτίσεις χαχα. Εκεί εξαρτάται από κάποιες σημειώσεις που κρατώ αν μου αρέσει ένας τίτλος και μου κολλάει με το εκάστοτε ύφος μουσικής, άλλοτε μπορεί να έχω μια έκφραση στο μυαλό μου. Η έμπνευση αναγάγει όλα τα συναισθήματα στην τελική. Πολλές φορές μάλιστα μπορεί να μου δημιουργούνται εικόνες με κάποιο τραγούδι.
-Γενικά μέσω τίτλου και σύνθεσης, ακόμα και σε ένα κομμάτι χωρίς στίχους, πιστεύεις πως ο ακροατής μπορεί να δημιουργήσει εικόνες ή να "βάλει" φωνή;
Σίγουρα. Εδώ σε κομμάτι με στίχους ο καθένας θα μπορούσε να μεταφράσει πράγματα όπως θέλει, πόσο μάλλον σε ένα κομμάτι μόνο με μουσική. Εκει το μυαλό ισως ανοίγει περισσότερο, να φανταστείς διάφορα πράγματα. Μπορείς να ερμηνεύσεις τα πάντα όπως θες, με ό,τι νιώθεις όταν ακούς, αυτό είναι το μαγικό με τη μουσική.
-Το "Quantum Leap" σαν τίτλος, δείχνει ένα προσωπικό άλμα που γίνεται με αυτό το άλμπουμ;
Ε ναι ξεκάθαρα. Τα λέει όλα για την ουσία του άλμπουμ. Προσωπικα είναι μεγάλο άλμα ένα instrumental άλμπουμ. Είναι ένα ακόμα επίτευγμα στη δισκογραφία μου, και μάλιστα έπειτα από καιρό που υπήρχε στο μυαλό, πήγα σε ένα άλλο επίπεδο.
-Βλέπεις το επόμενο σόλο άλμπουμ να έχει πάλι instrumental χαρακτήρα ή να γυρίσεις σε ότι ξέραμε πριν;
Ειλικρινά δεν το έχω σκεφτεί καν. Δε ξέρω ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα. Παρόλο που το άλμπουμ έχει τελειώσει εδώ και αρκετούς μήνες, δεν έχω μπει στη διαδικασία να οραματιστώ ή να σκεφτώ τη συνέχεια. Νιώθω πως είναι ακόμα νωρίς για να κατασταλάξω σε αυτό. Θα δείξει...
-Μιας και ο δίσκος έχει εκτός του metal και rock αλλά και blues στοιχεία, θα μπορούσες να σκεφτείς την κυκλοφορία ενός σόλο άλμπουμ πέρα από τα metal στεγανά;
Ναι θα μπορούσα να φανταστώ κάτι τέτοιο, αλλά θα πρέπει να αισθάνομαι και έτσι μια συγκεκριμένη περίοδο. Δε θα μου έβγαινε ποτέ να κάνω κάτι έτσι, εσκεμμένα και μόνο. Δηλαδή δε μου έχει έρθει ακόμα η φάση ή η αίσθηση να κάτσω να γράψω 10 blues rock κομμάτια για παράδειγμα χαχα. Μπορεί να κάνω κάποια στιγμή 1-2 κομμάτια σε ένα άλμπουμ, ή να προσθέσω ιδέες, και αυτό είναι το καλό με τα instrumental, γιατί μπορείς να επεκταθείς και σε άλλα στυλ, ή να πειραματιστείς. Παρόλα αυτά δε ξέρω αν θα έκανα ποτέ ένα full άλμπουμ σε ένα άλλο στυλ.
-Επίσης υπάρχει και ένα bonus CD με live κομμάτια. Πώς αποφάσισες για την επιλογή των συγκεκριμένων;
Η αλήθεια είναι πως ήταν κυρίως θέμα δικαιωμάτων λόγω δισκογραφικής, σε σχέση με τα δύο πρώτα άλμπουμ. Είμαι γενικά τόσο ικανοποιημένος και πωρωμένος που αν περνούσε από το χέρι μου θα έβαζα όλη τη συναυλία μέσα χαχα. Παρόλα αυτά έχω δύο διασκευές που λατρεύω μέσα, το Cold Sweat από τους Thin Lizzy και το Money For Nothing των Dire Straits που είχα και στο "Fearless" και κάποια κομμάτια από εκείνο το άλμπουμ. Θα νιώσει και λίγο ο ακροατής την αίσθηση μιας συναυλίας μετά από καιρό χαχα.
-Όσον αφορά το θέμα του setlist, ποια κομμάτια τόσο από Firewind όσο και σόλο ή από την πορεία σου στον Ozzy λάτρεψες να παίζεις περισσότερο και ποια ίσως να ήθελες να προσθέσεις;
Επειδή κυρίως εγώ διαλέγω τα κομμάτια στη μπάντα μου, είμαι ευχαριστημένος με ότι έχω, και μπορεί μερικές φορές να υπάρχουν μερικές μετατροπές. Η αλήθεια είναι πως έχουμε πλούσιο κατάλογο τόσο κι από τη προσωπική μου δισκογραφία, όσο και με κάτι από Firewind ή με ένα medley από Ozzy που έκανα στο τελευταίο tour ή με διασκευές. Πάντα λίγο-πολύ κάτι θα πέσει στο τραπέζι και μπορεί να πιαστώ. Κάπως έτσι παίχτηκε και η φάση με το "Cold Sweat", μέσα από μια κουβέντα, από ένα τζαμάρισμα. Έτσι γίνεται και με τους Firewind, οπότε πάλι δεν έχω κανένα παράπονο. Όσον αφορά τον Ozzy τώρα, τι να πω, δεν υπήρχε επίσης κάποιο τέτοιο κατάλοιπο ή να θέλω κάτι και δεν παίξαμε, άλλωστε έπαιζα και μεταξύ άλλων κομμάτια από αγαπημένους μου κιθαρίστες. Ίσα-ίσα, που σε μια ανάλογη κουβέντα τότε, είχα εκφράσει την αγάπη μου για το "Shot In The Dark" σαν άλμπουμ, και πέταξα στο τραπέζι και το "Killer Of Giants". Ε του καλάρεσε, και κάπως έτσι το παίξαμε και ζωντανά σε ένα tour τότε.
-Εν κατακλείδι, μιας και εισαι ένας πολυπράγμων άνθρωπος, τι άλλο να περιμένουμε από εσένα;
Δεν υπάρχει κάποιο τεράστιο πλάνο στα άμεσα σχέδια. Κυρίως κάνω focus στην κυκλοφορία του "Quantum Leap". Στη συνέχεια θα αρχίσω να σχεδιάζω τις επόμενές μου ιδέες και να τις γράφω...δε ξέρω βέβαια ακόμα για ποιο project, κι έπειτα εστιάζω στα επετειακά shows των Firewind, του χρόνου για την 20η μας επέτειο.
-Αυτή η περιοδεία θα περάσει και από Ελλάδα;
Λογικά ναι. Να χαλαρώσουν λίγο και τα μέτρα, αν και δε ξέρουμε τι γίνεται, και θα ανακοινώσουμε και για εδώ. Έχουμε ανακοινώσει γενικά τις πρώτες ημερομηνίες και θέλουμε να δούμε πως θα κυλήσει και για τη συνέχεια.
-Ευχαριστώ για τη συνέντευξη Gus, ο επίλογος είναι δικός σου...
Kι εγώ σε ευχαριστώ Γιάννη. Ελπίζω ο κόσμος να δώσει μια ευκαιρία και μια καλή ακρόαση στο νέο άλμπουμ. Μπορεί να μην έχει φωνή αλλά έχει να πει πολλά, και σίγουρα και σε αυτούς που μπορεί να μην είναι κιθαρίστες. Τα λέμε!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου