DROTT-ORCUS (Album Review)

Orcus...ο αντίστοιχος Άδης, των Λατίνων, ο δικαστής και κριτής των νεκρών, ο Άρχων της μεταθανάτιας εξουσίας, και αυτός που προκαλεί τον φόβο στους ζωντανούς. Αυτές οι ζοφερές και μαύρες έννοιες, μέσα από τους Drott, γίνονται πιο ανάλαφρες και λυρικές, με την μελωδικότητα και τον ατμοσφαιρικό δυναμισμό τους, να εισέρχονται στο ομώνυμο τους ντεμπούτο. Μέλη των Enslaved και των Ulver ένωσαν λοιπόν τις δυνάμεις τους και μας βάζουν στα έγκατα του Κάτω Κόσμου με ιδιαίτερο τρόπο.

Βαθείς, soundtrack-ικοί και άρρητα σκοτεινοί, οι Νορβηγοί δημιουργούν ένα ταξίδι μέσω δέκα συνθέσεων, σε έναν κόσμο διαφορετικό, με τις τσιριχτές κιθάρες, τα στακάτα αλλά ζωηρά τύμπανα και τις διάφορες μελωδίες να κυριαρχούν. Εντείνοντας αισθήσεις και συναισθήματα, μια διαρκής κίνηση μας καθοδηγεί και εμάς, κυρίως με κομμάτια όπως το "Psypomp" και "Katabasis" όπου σαν δίδυμο δημιουργεί την εικόνα του Ερμή να μας πιάνει το χέρι και να μας πηγαίνει στα έγκατα. Οι prog rock/metal και folk ήχοι μεταφράζονται συνεχώς και αλλάζουν ανάλογα τις θεματικές, άλλοτε πιο βαριά και άλλοτε πιο ανάλαφρα.

Με έντονη πνευματικότητα και αφοσίωση στη φύση και τους νόμους της, η τριάδα, μέσα στο σκότος και τον αμέτρητο όγκο του, δίνει και κάτι πιο ανέμελο, όπως τα σφυρίγματα του "By The Lunar Lake" ή τη φωτεινή jazz αισθητική του "Arch Of Gloom" μέχρι το tribal "Τhe Marauders" και την καταλυτική, εξιλεωτική χροιά του ομώνυμου στο τέλος. Φυσικά μπορεί όλα αυτά μεταξύ τους να μοιάζουν παράταιρα, αλλά οι μάστορες αυτού του ήχου ξέρουν καλά πως με τις κατάλληλες αναλογίες όλα σώζονται και όλα δένουν. Γνώμονας σε όλα είναι η αρμονία, η ισορροπία και πως ακόμα και το σκοτάδι, πάντα θα φέρει και μερικές ακτίδες για να συνεχίσουμε προς το άγνωστο. Αυτοί είναι οι Drott αυτό και το "Οrcus".

Συνοψίζοντας, το σχήμα του Arve Isdal μπορεί να πατάει ακόμα δειλά, αλλά η ανοιχτομυαλία του, φτιάχνει ορίζοντες που η μουσική τους ενσαρκώνει, και οράματα που πλέον χαρίζονται και στον ακροατή. Πειραματικοί αλλά και κατασταλαγμένοι, πλέον βρίσκουν το δρόμο τους σε σχέση με το ΕΡ, δημιουργώντας κάτι συναισθηματικό, δραματικό, σοβαρό και εξαγνιστικό . Ο Άδης έχει έναν υπέροχο ύμνο με πολλά δύσβατα αλλά και εύκολα μονοπάτια, όπως ακριβώς και η όδευση μας προς αυτόν.

(8/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης