Το "Malina" πριν μερικά χρόνια, επαναπροσδιόρισε τον χαρακτήρα των Leprous, κι από αυτό το μονοπάτι συνεχίζουν πιστά να ανεβαίνουν. Φέτος, δύο χρόνια μετά το ιδιαίτερο "Pitfalls", το συγκρότημα από τη Νορβηγία, που με τον καιρό χαίρει άκρας εκτίμησης, ενώνει τα διάφορά τους στοιχεία και προχωρά ψηλά. Αποτέλεσμα όλων αυτών, το "Aphelion" που συνεχίζει μακριά για να ανακαλύψει και κάτι ακόμα, πιστό στο όραμα των δημιουργών του.
Με τον Einar να κάνει το πρώτο βήμα στο ήδη γνωστό "Running Low" καταλαβαίνουμε ότι ο δίσκος είναι των Leprous, γιατί κατά τα άλλα, τα πράγματα παίρνουν ξανά νέα τροπή. Συγκεκριμένα χώρια από τα έγχορδα που τα λατρεύουν κατά καιρούς, ο δρόμος που ακολουθούν γίνεται ξανά απαλότερος, πιο κινηματογραφικός αιθέριος και πλέον επίσης φωτεινός. Σε αυτόν τον δρόμο πατά με τον τρόπο του, το "Out Of Here" που πραγματικά μοιάζει αγγελικό, μακριά από τα τα δικά ηχοτόπια, όπου μάλιστα ακόμα και το stadium rock στοιχείο μπαίνει εδώ, δίνοντας μια πιο σκληρή και πολυμορφική άποψη στη μουσική των Muse ή των Imagine Dragons. Μάλιστα με βάση αυτό, όποιος περιμένει ξανά στροφή των Leprous στο metal, ας πάει στη γωνία να δει αν έρχονται, κι ας αρκεστεί τουλάχιστον στο "Nighttime Disguise", στο τέλος, που δίνει μια βαρύτητα κοντά στο στυλ του "Malina".
Όπως φαίνεται, κάθε κομμάτι του άλμπουμ έχει την δική του ταυτότητα, τη δική του προσωπικότητα και την δική του διάθεση, με μόνο σταθερό, και σαφώς αδιάληπτο στοιχείο αυτό του progressive, αφού η πρόοδος και η τεχνική είναι τα πλέον πιο ξεκάθαρα στοιχεία αυτού του δίσκου. Χαρακτηριστικά και δυνατά δημιουργικά σημεία του δίσκου, είναι το εφετζίδικο και τρικυμιώδες "Silhouette", το επικό, pop/rock "All The Moments" με την απεγνωσμένη ηρεμία του μπροστάρη, το γκρουβάτο rythm section και τις απανωτές εκρήξεις του, αλλά και το "Castaway Angels" που σαν κλασική μπαλάντα των Νορβηγών δείχνει λίγη μελαγχολία και στεναχώρια, η οποία έλειπε από το υπόλοιπο σύνολο αρκετά. Με δόξα και τιμή, όλο το νέο πόνημα της Σκανδιναβικής μπάντας ζει το δικό του παραμύθι, με τα γεμίσματα των οργάνων αν είναι καίρια κι όχι φλύαρα.
Συνεχίζοντας από την προηγούμενη φράση, αυτό που διακατέχει το νέο άλμπουμ των Leprous, είναι η ανεξαρτησία, η εξέλιξη και αν μη τι άλλο, η ποιότητα. Το "Aphellion" με λίγα λόγια μπορεί να χαρακτηριστεί ως μαγικό, πατώντας μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας. Στοχεύοντας προς την κορυφή, το "Pitfalls" φαντάζει απλά σαν κομματάκι σκόνης μπροστά στο μεγαλείο του, έχοντας κυριολεκτικά τα πάντα. Τέλος, σαν ένα δίσκος του εν λόγω γκρουπ, που σέβεται τον εαυτό του, θέλει σίγουρα τον χρόνο του και τα κατάλληλα ακούσματα, μέχρι να μιλήσει μέσα μας. Οι ίδιοι μπορεί πλέον να απέχουν αρκετά από το metal, αλλά ο συναισθηματισμός και η έντονη μουσικότητά τους, μας κάνει να κολλάμε μαζί τους, και έτσι κανείς δε βγαίνει χαμένος.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου