Σπουδαίοι, θρυλικοί και φυσικά αγαπημένοι ήδη από τις αρχές των 90s, οι Fear Factory έχουν χαρίσει πολλούς δίσκους με βιομηχανοποιημένη και γκρουβάτη διάθεση, άκρως κολλητική και μανιώδη. Δίχως να ξεφεύγουν πολύ από την εν λόγω συνταγή, αλλά αναζητώντας κι άλλα πράγματα τριγύρω, οι Καλιφορνέζοι metallers παρά τις όποιες δυσκολίες που προηγήθηκαν και έπειτα ακολούθησαν, δεν πτοήθηκαν για την κυκλοφορία του ενδέκατου άλμπουμ τους. Το "Aggression Continuum" έξι χρόνια μετά, συνεχίζει πιστά την όλη αγριότητα της μπάντας, γύρω από μία άκρως δημιουργική τροχιά, λίγο πριν την ανακοίνωση ενός νέου line up (;).
Με μια αγωνιώδη αφήγηση και εν συνεχεία industrial/electro και gothic πινελιές, το "Recode" ανοίγει το άλμπουμ ακολουθώντας τη γραμμή του "Genexus" με περισσότερη μαυρίλα και απόγνωση, ενώ από την άλλη το "Disruptor" πιο μάτσο και βαρύ, έρχεται υπό την κλασική περιβολή των Αμερικάνων με μια ακραία αισθητική αλλά και έντονο λυρισμό. Σε ένα γενικό κλίμα ποικιλίας, η συνέχεια του δίσκου φέρνει το ομώνυμο, με μια σινεματική αύρα, μεγαλειώδες και μακάβριο επικό πνεύμα και φυσικά έναν κατακλυσμό από ογκώδεις κιθάρες και δυνατούς γδούπους, που δείχνουν την ισχύ που εντείνεται όλο και περισσότερο παρά την τριακονταετή τους πορεία.
Ξανά με synth ήχους και ηλεκτρονικές, αλά Depeche Mode στιγμές, το "Purity" δίνει μια ακτίδα φωτός με τις γκρούβες και τις μελωδίες του σε μια live-άδικη, που η οποία πολύ έχει λείψει, δίνοντας εκπληκτική πάσα και στο "Fuel Injected Suicide Machine" φρεσκάροντας την κλασική πορεία που έχει ακολουθήσει η μπάντα, με τον ίδιον τον Burton C. Bell να δίνει μια τελευταία κατάθεση ψυχής όπως θα συμβεί και σε πολλές ακόμα στιγμές της συνέχειας πίσω από το μικρόφωνο. Σε μια περεταίρω πειραματική κατεύθυνση, το "Collapse" είναι ίσως ένα από τα πιο διαφορετικά κομμάτια του δίσκου και των ίδιων των Fear Factory όσο κι αν δεν πηγαίνει μακριά από τα συνηθισμένα, όλη αυτή η στακάτη μουντιλα, και η ωμή επιθετικότητα δίνουν άλλη βαρύτητα στο άλμπουμ, φέρνοντας και μια ανάμνηση από το ιστορικό "Chaos AD" των Sepultura.
Πάλι σε ένα μοντέρνο "πισωγύρισμα" το "Manufactured Hope" κάπως μας γυρνάει στα κλασικά μοτίβα του παρελθόντος κάνοντας μας μάλιστα ένα ταξίδι με τους tripping ήχους του. Πραγματικά εξωπραγματικό και φουτουριστικό, με τις μουσικές του, το "Cognitive Dissonance" λίγο πριν την τελική ευθεία φτιάχνει ένα ολοκληρωμένο συνθετικό αποτέλεσμα γεμάτο ακρότητες μα και συναισθηματισμός σε ένα πλούσιο και μεστό σκηνικό λίγο πριν το τέλος. Το "Monolith" σε ένα παρόμοιο μοτίβο μάλιστα, μας βυθίζει στο χάος με το οργανικό του πλαίσιο ενώ φωνητικά άλλοτε σκάβει οι brutal-ιές του κι άλλοτε μας εξυψώνει η ηρεμία του, μπερδεύοντας μας δημιουργικά, έχοντας παράλληλα και πολλά κολλητικά σημεία. Το "End Of Line" ως ο πιο κατάλληλος και προφητικός επίλογος, έρχεται για να μας αποχαιρετήσει με ένα εφτάλεπτο σφιχτών και σκληρών riffs, εναλλαγών και φυσικά το καταλυτικό σημείο του τραγουδιστή, σηματοδοτώντας ένα τέλος εποχής, τουλάχιστον στην παρούσα φάση.
Το νέο έργο των Fear Factory μπορεί να έκανε αρκετό καιρό να φτάσει στα χέρια μας, αλλά διακατέχεται από μια αισθητή, ατέρμονη φυσικότητα σαν να μην πέρασε μια μέρα, ειδικά σαν διάδοχος της προηγούμενης σπουδαίας δουλειάς τους. Τώρα, το "Aggression Continuum" όχι μόνο ξεπερνάει τα όρια κι ανεβάζει τον πήχη, αλλά δείχνει περίσσια όρεξη τόσο για την επικράτηση του τυπικού στυλ της μπάντας, αλλά και για την ανάδειξη νέων στοιχείων. Όλα αυτά είναι τα θετικά, με τον Dino Cazares για άλλη μια φορά να δίνει ρέστα, αλλά στην αντίπερα όχθη δε ξέρουμε τι μπορεί να επιφυλάσσει το τέλος, μετά την αποχώρηση του Bell. Παρά τις δυσκολίες οι Fear Factory δείχνουν πως καίγονται να συνεχίσουν, και το μέλλον θα δείξει τα επόμενα επιτεύγματά τους, αφήνοντας μας προς το παρόν με μια υπέροχη και αξιοζήλευτη, γεμάτη κυκλοφορία.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου