Τα τελευταία οχτώ χρόνια της επανένωσης τους, οι Αt The Gates είναι γεμάτοι ενεργητικότητα και όρεξη για δημιουργία. Πλέον πιο ώριμοι και κατασταλαγμένοι, έχοντας χτίσει μια μεγάλη και ιστορική καριέρα, βάζουν τα λιθάρια τους και στη νεότερη death metal σκηνή. Οι πρωτοπόροι του ήχου του Γκότεμποργκ, κοιτώντας μακριά επιστρέφουν με το έβδομό τους πόνημα, έτοιμοι να φέρουν πάλι κύματα αντιδράσεων, όπως μόνο αυτοί ξέρουν και συνηθίζουν. Ο λόγος για το "The Nightmare Of Being" και το γκρίζο, πεσιμιστικό ύφος του.
Μελωδικό, σοφιστικέ, και δίνοντας μια ακτίδα φωτός με τους ακουστικούς ήχους της αρχής, σε ένα περίεργο κλίμα, το "Spectre Of Extinction" ανοίγεται, δημιουργώντας ένα φάσμα ήχων και συνεχίζοντας με πιο επικούς, κλασικούς τόνους, στο ύφος που οι ίδιοι οι Σουηδοί γέννησαν, ενώ το "The Paradox" κάνει πιο τρικυμιώδη αυτόν τον καλπάζοντα, μελωδικό τους χαρακτήρα, με πιο ευθείες κατευθύνσεις και ambient πινελιές που αφήνουν το σημάδι τους απαλά σε όλο αυτό το εκρηκτικό σκηνικό. Με κιθάρες που γενικά δίνουν τον εαυτό τους μέσα στο άλμπουμ, βλέπουμε περάσματα που πατούν σε πιο Voivod-ικά prog/thrash μονοπάτια σαν αυτά του εναρκτήριου και του ομώνυμου, όσο μεταξύ άλλων δε λείπουν και Sabbath-ικές επιρροές όπως αυτές του "The Fall Into Time", που όπως θα φανεί και στη συνέχεια, αποτελεί ένα νέο πάτημα για τη μπάντα.
Πιο συγκεκριμένα, μέσα από τα "Garden Of Cyrus" και "Touched By The White Hands Of Death" καθώς και στα προαναφερόμενα κομμάτια, φαίνεται η όρεξη των At The Gates να φλερτάρουν και να ζευγαρώσουν το death metal τους με άλλα ιδιώματα, αφού μέσα χώνονται χάλκινα πνευστά, jazz μελωδίες και soundtrack-ικές ατμόσφαιρες, φτιάχνοντας ένα αγωνιώδες σκηνικό με πολλές αποχρώσεις. Αυτό μάλιστα γίνεται και ατού σε αυτή τη ξεχωριστή ατμόσφαιρα, με τη μουσική να γίνεται ακόμα πιο εμφατική, έπειτα από τα κλασικά τρίηχα των εγχόρδων, και τη φθορά στα λαρύγγια του Lindberg, όσο από την άλλη, τα μπλαστίδια ακόμα κοπανούν ακάθεκτα. Αφήνοντας όπως φαίνεται το παρελθόν κατά μέρος, αλλά κρατώντας την ταυτότητα ενδεικτικά ψηλά, το "Cult Of Salvation" μας επιστρέφει στα μοτίβα των τελευταίων ετών, λίγο πριν την τελική ευθεία, δίνοντας και στοιχεία του σήμερα.
Πιο αμιγώς, στα γνωστά, νεκρομεταλλικά στεγανά έρχεται το "The Abstract Enthroned" σε έναν καταιγισμό riffs και σόλο, καταλαβαίνοντας εν τέλει με ποιους έχουμε να κάνουμε παρά τα όσα φέρνουν συνεχώς στο προσκήνιο. Από την άλλη, το "Cosmic Pessimism" πιο αχνό, καθαρό αλλά μαύρο, σπάει για λίγο την ακρότητα πετώντας ένα ακόμα νέο φύλλο, αυτό του post rock, με εκφραστικές μπασογραμμές και βαθείς ψιθύρους που ταιριάζει γάντι όσο κι αν πολλούς θα τους ξενίσει σε αυτό το κλίμα πειραματισμού. Τέλος, το "Eternal Winter Of Reason" έρχεται για το τελικό ξέσπασμα, ψυχρό όπως του αρμόζει, βαρύτονο και σκληρό, δίνοντας σημασία σε όσα πρεσβεύει, με έναν τραχύ, γκρουβάτο, αλλά και εξίσου ατμοσφαιρικό τόνο, βάζοντας την τελεία με ένα μπλέξιμο ηχοχρωμάτων, σαν περίληψη του συνόλου που κλείνει.
Οι At The Gates ανεβάζουν ακόμα τον πήχη, και προσπαθούν να δώσουν νέα δεδομένα στον ήχο που οι ίδιοι δίδαξαν. Με ποικίλες αναφορές και προσθήκες, το "The Nightmare Of Being" γίνεται ένα τσουβάλι από μουσικές, άλλες σκληρότερες, κι άλλες απαλότερες. Η σπιρτάδα, παρά το πέρας του χρόνου ακόμα υπάρχει και η φωτιά ακόμα καίει δίνοντας περεταίρω επιρροές σε μια πρωτότυπη σχολή, που χάρισε πολλά σε όλους. Ανεξάντλητοι κι ακούραστοι, δεν επαναλαμβάνονται, και αυτό είναι το πιο θετικό σε ένα τέτοιο σύνολο, παρά τις συνέπειες και τις βλέψεις του κοινού. Οι άρχοντες του Γκότενμποργκ κάνουν αυτό που γουστάρουν, κι όσο αμφιλεγόμενοι και να είναι πλέον, δίνουν ποιότητα στο βαρύ κι ακραίο τους υπόβαθρο, δίχως όρια.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου