ALLUVIAL-SARCOMA (Album Review)

Οι Alluvial είναι ένα σχετικά νεοσύστατο συγκρότημα που προάγει τον extreme ήχο των ΗΠΑ σε ένα άλλο επίπεδο, πιο πολυμορφικό, τεχνικό και στροβιλώδες. Με τα μέλη τους να έχουν τρομερή κατάρτιση γύρω από τα μουσικά τους όργανα φέτος επιστρέφουν με το δεύτερό τους πόνημα, το "Sarcoma" αλλάζοντας κατεύθυνση και από την instrumental αισθητική γυρνούν στα κλασικά μοτίβα ενός συγκροτήματος. Τέσσερα χρόνια μετά λοιπόν, τα πράγματα γίνονται πιο ολοκληρωμένα και φυσικά πιο ώριμα όπως θα φανεί χαρακτηριστικά και στη συνέχεια.

Σαν κάθε κλασική death metal μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, οι Αμερικάνοι φέρνουν έναν τίτλο βγαλμένο από τη θνησιμότητα του ανθρώπου, και ομολογουμένως σήμερα από πολλους φίλους λείπουν τέτοιες θεματικές. Φυσικά το μουσικό μέρος του δίσκου παίρνει ανάποδες στροφές σε σχέση με την παλιομοδίτικη αισθητική, προχωρώντας σε δρόμους πιο δαιδαλώδεις, τρικυμιώδεις και δύσβατους, γεμάτους κορυφώσεις, βυθίσματα και ανατροπές. Για παράδειγμα το εναρκτήριο "Ulysses" μας πηγαίνει στα πέντε του λεπτά από την αρμονική ηρεμία, στα απανωτά χτυπήματα, τα breakdowns και τη μελωδική καφρίλα, ενώ το "40 Stories" μοιάζει περισσότερο με 40 κύματα αφού οι ήχοι του περνούν από διάφορα στάδια άλλοτε πιο μαζικά, ακραία και σκληρά κι άλλοτε ήπια και επικά. Σε αυτό το παιχνίδι μάλιστα συνεχίζει όλος ο δίσκος κάνοντας μας να απολαμβάνουμε αυτόν τον ηχητικό λαβύρινθο με τρόπο άκρως εκφραστικό και γεμάτο.

Σημεία με καθαρή death metal ουσία μάλιστα για τους πιο επιθετικούς συναντάμε σε κομμάτια όπως το ομότιτλο ή το βάναυσο "Exponent" ενώ μάλιστα το "ειρωνικό" "Anodyne", θα συνδυάσει αυτή την επιθετικότητα και τη βαρβάτη παραμόρφωση με πολλά progressive και djent περάσματα που δείχνουν τη νεανικότητα και το πάθος για εξερεύνηση. Φυσικά η ευρεία γκάμα που παρουσιάζουν στη μουσική τους δεν καλύπτει μόνο τα γούστα των μοντέρνων μουσικόφιλων ή των κάφρων που θέλουν πιπεράτα πράγματα, αλλά κυρίως για του εραστές της κιθάρας, αφού άλλωστε το ίδιο το γκρουπ έκανε μια στροφή από το instrumental ντεμπούτο έχοντας το λαρύγγι του πουλεν Kevin Muller για να στολίζει κάθε πενιά και κάθε χτύπημα, δημιουργώντας ένα πιο ολοκληρωμένο μεν και εκφραστικότατο δε, αποτέλεσμα.

Με κάποιες πιο heavy πινελιές που στολίζουν λίγο το αποτέλεσμα, βλέπουμε πως συμπατριώτες τους και πρωτοπόροι του groove όπως οι BLS ή οι Pantera επηρέασαν πολλά πράγματα γύρω από το σκοτάδι τους, ενώ δε λείπει έστω και αμυδρά μια Sabbath-ική ιδέα που αναμιγνύεται και χάνεται σε μια πιο Gojira, Psycroptic ή ακόμα και Cannibal Corpse, ωμή ατμόσφαιρα με χαρακτηριστικό και πιο φανερό παράδειγμα το "Sleepers Become Giants" ή το "The Putrid Sunrise". Tέλος, δίχως να πατιέται φρένο, φαίνεται η όρεξη, και το απωθημένο για κάτι πραγματικά κοντά στο αυθεντικό νεκρομεταλλικό στοιχείο, χωρίς όμως το βίαιο ύφος να υπερτερεί της μουσικής ουσίας και ίσως αυτό να κάνει πραγματικά τα μαγικά του στο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα του εν λόγω σαρκώματος, που αν μη τι άλλο δε θέλουμε να φύγει από τα αυτιά και τη ψυχή μας, αφού οι ρυθμοί και οι μελωδίες δίνουν και παίρνουν, γεμίζοντας μας χωρίς φλυαρίες και γαρνιτούρες παρά το ρίσκο των υπεραναλύσεων.

Με βλέμμα που κοιτά μόνο μπροστά, ίσως το δεύτερο άλμπουμ να έδωσε στο εν λόγω συγκρότημα τη μυστική συνταγή που θέλουν για να επιτύχουν πραγματικά στη συνέχεια. Έχοντας ήδη λάβει διθυραμβικά σχόλια και μια τεράστια ανταπόκριση για αυτό που κάνουν, η επόμενη δουλειά σίγουρα θα καθορίσει πως έχουν τα πράγματα για τους ίδιους. Πέρα από αυτό όμως, το μέλλον είναι δικό τους, τίποτα δεν τους καθυστερεί και δεν τους πτοεί για αυτό που ήρθαν να κάνουν κι όποιος έχει ανοιχτά αυτιά και μυαλό θα το καταλάβει ήδη από τις πρώτες νότες του άλμπουμ. Κλείνοντας, χωρίς περεταίρω περιαυτολογίες, Αυτή η ανάμιξη του tech/prog μπορεί να μη είναι αφενός κάτι φρέσκο, αλλά σίγουρα σύγχρονος και φρέσκος είναι ο τρόπος που το κάνουν να φαίνεται συνδυάζοντας όγκο και συναίσθημα με τους οπαδούς που θα ήθελαν την κουλτούρα των Abysmal Dawn στις κλίμακες των Nile και όλων των προαναφερθέντων συνοδοιπόρων, να βρήκαν ό,τι έψαχναν στο "Sarcoma" φέτος.

(9/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης