Graham Bonnet στο Metal View: Οι Rainbow θα με ακολουθούν για πάντα

Αγέραστος και αεικίνητος, ο Graham Bonnet προκαλεί κάθε φορά δέος με τις δουλειές του και την όρεξή του. Ο θρυλικός τραγουδιστής μετά από σκαμπανεβάσματα στο στρατόπεδο των Alcatrazz αναθεωρεί τα δεδομένα ενώ ήδη δουλεύει σε κάτι νέο, στον προσωπικό του πυρήνα. Το Metal View είχε την τιμή να μιλήσει μαζί του τόσο για τα πρόσφατα και μελλοντικά του εγχειρήματα, καθώς και την κληρονομιά που άφησε με τους σπουδαίους Rainbow και τον βιρτουόζο Michael Schenker, μεταξύ πολλών άλλων.

-Αρχικά θα ήθελα να σε ρωτήσω σχετικά με τους Alcatrazz και τη διαχώριση που έγινε. Τι προηγήθηκε και συνέβη αυτό; Πλέον θα υπάρχουν δύο Alcatrazz;

Μάλλον κάτι τέτοιο θα συμβεί. Σίγουρα πλέον δεν ανήκω στις δυνάμεις τους, και συνέβησαν διάφορα αμέσως μετά την κυκλοφορία του τελευταίου μας δίσκου. Προηγήθηκαν πράγματα και καταστάσεις πίσω από την πλάτη μου που δε μου άρεσαν καθόλου, ειδικά με κάποια μέλη της μπάντας και τους managers. Πλέον μετά από αυτό είμαι πολύ καχύποπτος με τον καθένα και προτιμώ να πάω τα πράγματα με τον τρόπου που γίνονται και στους Graham Bonnet Band. Απογοητεύτηκα πολύ, γιατί γενικά εδώ και σχεδόν 40 χρόνια που έφτιαξα τη μπάντα δεν είχαμε προβλήματα και σκληρές διαμάχες με κανέναν. Πέρασα πολλά και κατέληξα να λέω πως δε θέλω ξανά κάτι με αυτούς, υπήρξε πολύς ρατσισμός, σεξισμός, κόντρες κάτι που στη Beth-Ami, τη μπασίστρια μου κι εμένα δεν άρεσε και διάφοροι προσπάθησαν να χειραγωγήσουν τα μέλη της μπάντας εναντίον μας, με το αποκορύφωμα να έρχεται όταν κάτω από τη μύτη μας επαναφέρανε μέσω του management τον παλιό μας μπασίστα, κι εμάς μας έβαλαν στην άκρη. Μας αφαίρεσαν από δικαιώματα και απολαβές, ειδικά εμένα που ξεκίνησα τη μπάντα από το γκαράζ του σπιτιού μου, και μετά την περιοδεία όλη η συμπεριφορά άλλαξε. Γέμισε η φάση με σκατά φίλε χαχα. Αλλά ναι, θέλουμε πλέον κι εμείς κάτι καλύτερο, έτσι με νέα μέλη, έστω και με εμένα πλέον σαν μόνο ιδρυτικό μέλος, έπειτα από την ολοκλήρωση του άλμπουμ με τους Graham Bonnet Band, θα αφιερωθούμε στους Graham Bonnet's Alcatrazz. Ανοίγει μια νέα εποχή, και θέλουμε πλέον να νιώσουμε ξανά ευχαριστημένοι με τη δουλειά μας. Οι άλλοι Alcatrazz για εμένα ανήκουν στο παρελθόν, ο Gary Shea και ο Jimmy Waldo που είναι τα μόνα παλιά μέλη της μπάντας ας κάνουν ό, τι νομίζουν καλύτερα, αλλά τη δυναμική που είχαμε όλοι μαζί καθώς επίσης και με τον Yngwie Malmsteen ή τον Steve Vai δε θα την ξαναποκτήσουν. Ο Joe Stump είναι πραγματικά καλός κιθαρίστας, έχει τρομερές ικανότητες, αλλά περισσότερο αντιγράφει το στυλ των άλλων και θέλει να είναι σαν τον νέο Gary Moore, οκ, εντάξει κι αυτό, αλλά προσωπικά πλέον θέλω άλλα πράγματα heavy και φοβερά.

-Γενικά υπάρχουν συγκεκριμένα πλάνα και ιδέες για τους "δικούς" σου Alcatrazz;

Έχουμε νέο lineup που προέκυψε ξαφνικά, όπως καταλαβαίνεις και ήδη υπάρχουν οι πρώτες ιδέες. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να αποκαλύψω παραπάνω πράγματα, αλλά θα έχουμε καλές συνεργασίες, θα παίζει ένα πολύ γνωστός κιθαρίστας μαζί μας και σίγουρα θα υπάρχει νέο αίμα μέσα. Μάλλον εγώ θα είμαι πάλι ο μεγαλύτερος σε ηλικία χαχα. Θέλω τα πράγματα να κατευθυνθούν σε δυναμικές heavy γραμμές, αλλά και κοντά στα πρότυπα των Rainbow. Αυτό είναι το πλάνο εξ αρχής. Θέλουμε γενικά ποικιλία και ισορροπία. Ανυπομονώ για το νέο υλικό μας, κι είμαι πραγματικά χαρούμενος για όσα θα εξελιχθούν στη συνέχεια. Ίσως είναι μια έκπληξη.

-Eπίσης έχω δει πως ετοιμάζεις κάτι νέο και με τους Graham Boonet Band. Τι να περιμένουμε από εκεί;

Ναι ήδη γράφουμε. Θα υπάρχουν κάποιες ελαφριές διαφορές από όσα ξέρει ο κόσμος, τα κομμάτια θα ακούγονται ίσως λίγο πιο διαφορετικά, αλλά θα είναι γενικά στο στυλ που ξέρει ο κόσμος από εμένα και τη μπάντα. Θα είναι μελωδικός δίσκος, σαν μια άλλη πλευρά των Alcatrazz, αλλά σίγουρα δε θα είναι κάτι απαλό και ελαφρύ, άλλωστε αυτή τη φορά θα έχουμε μόνο μία μπαλάντα αλλά όποιος ξέρει την πορεία μου και το στυλ μου δε θα απογοητευτεί. Πάντα θα υπάρχουν οι κλασικοί που θα συγκρίνουν το καινούριο άλμπουμ με το προηγούμενο και ποιο από τα δύο είναι καλύτερο χαχα. Θέλω να κρατήσω αυτά τα στάνταρντ. Θα υπάρχουν διάφορες ενδιαφέρουσες συνεργασίες από συνοδοιπόρους στο είδος, κάποιοι guest που δε μπορώ να πω ακόμα, πέρα από τον Don Airey των Deep Purple και της περιόδου μου στους Rainbow. Έρχεται κάτι πολύ καλό χωρίς αμφιβολία.

-Μιλώντας για στυλ και στάνταρντ. Είσαι ένας τραγουδιστής με μια πολύ αναγνωριστική χροιά, μελωδικές γραμμές και γρέζι. Ο ίδιος διακρίνεις πως όλα αυτά είναι σαν πινελιές της ταυτότητάς σου;

Ίσως ναι. Είναι σαν τον Dio, ποιος ακούγεται πλέον σαν αυτόν; Είχε τη δική του προσωπικότητα. Αυτό είναι κάτι που λείπει από τις νέες μπάντες πλέον. Δε ξέρω αν όλα αυτά είναι πινελιές της ταυτότητάς μου, αλλά υπάρχουν πράγματα στη φωνή μου ή στον τρόπο που γράφω στίχους, τα οποία δείχνουν ποιος βρίσκεται από πίσω αν αυτό εννοείς. Δεν είμαι αψεγάδιαστος, ούτε η καλύτερη φωνή του κόσμου, αλλά είμαι αυτός που είμαι και έχω χαρακτήρα. Πάρε για παράδειγμα τον Dio, πολλοί θέλουν να ακουστούν σαν αυτόν αλλά δε μπορούν, και δε ψάχνουν για το δικό τους ύφος. Στους Rainbow ακόμα κι αν ήθελα να του μοιάσω δε μπορούσα, γιατί είχαμε άλλο στυλ, καταλάβαινες ποιος από τους δύο τραγούδαγε τι. Κάποια πράγματα δε χρειάζεται να τα αλλάξεις. Με αυτό το σκεπτικό πάω και στους Graham Bonnet Band, αλλάζουμε τραγούδια, αλλά δεν αλλάζουμε την προσωπικότητά μας, αυτή μας καθορίζει. Πρέπει να έχεις ήχο.

-Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από την κυκλοφορία του "Line Up" το οποίο βγήκε αμέσως μετά την αποχώρησή σου από τους Rainbow και λίγο πριν την πρώτη συνεργασία με τον Michael Schenker. Αποκόμισες εμπειρίες από τους πρώτους για τη συνέχεια σαν σόλο καλλιτέχνης και ποια η εντονότερη ανάμνηση από τότε; 

Με τους Rainbow πήρα πολλά μαθήματα και τρικς για τη συνέχεια. Ήμουν φαν του heavy rock αλλά πριν τους Rainbow ποτέ δεν είχα ασχοληθεί στα σοβαρά με αυτό, ούτε σε κάποια σόλο δουλειά. Από τον Roger Glover πήρα πολλές κατευθυντήριες γραμμές για το πως χτίζεται ένα κομμάτι και πως μία σύνθεση μπορεί να γίνει αναζήτηση και στόχος, αυτή ήταν μάλιστα και η λογική του Ritchie Blackmore. Αυτή η τελειομανία, μας έκανε κάθε κομμάτι του "Down To Earth" να το περάσουμε με τέσσερις διαφορετικές εκδοχές, δηλαδή ήταν σαν να γράψαμε 40 κομμάτια χαχα. Αυτή η εμπειρία πέρασε πολύ πιο έντονα στους Alcatrazz παρά στα σόλο μου, που ήμουν πιο απλοϊκός, αφού εκεί πειραματιζόμασταν και είχαμε τον Υngwie να κάνει τα μαγικά του. Ο χρόνος την περίοδο του "Line-Up" έτρεχε τρελά, καθώς η καριέρα μου είχε πολλά νέα να δώσει. Είχε πολύ πλάκα κάθε μέρα των ετοιμασιών αυτού του δίσκου και ήταν σαν μια προσωπική επανεκκίνηση. Ξεκινούσαμε κάθε μέρα στις 10 το πρωί και τελειώναμε 8-9 το βράδυ. Η χημεία μου με τον Cozy Powell από τους Rainbow πέρασε μέσα στον δίσκο, ο Jon Lord έβαλε τον χαρακτήρα του μέσα και ακόμα και στην κούραση των ηχογραφήσεων, περνούσαμε τέλεια. Ο Jon πάντα ήταν ο προσωπικός μας μπαρμαν, ερχόταν κάθε μερά με τσάντες γεμάτες ποτά, τα άπλωνε μπροστά από τα πλήκτρα του και κερνούσε χαχα. Ήταν πολύ όμορφη περίοδος, κανείς δεν ανησυχούσε για τίποτα, και έγινε επιτυχημένος ο δίσκος. Ακόμα και τα κομμάτια που έχει είναι από τα πιο αγαπημένα μου στη σόλο καριέρα. Λατρεύω αυτή την κυκλοφορία. Έπειτα από αυτό, ήρθε η συνεργασία με τον Μichael Schenker, που σε ότι έκανε ήταν καταπληκτικός, μέχρι σήμερα είναι ο ίδιος.

-Σχετικά με τον Michael Schenker, μου έκανε εντύπωση που δεν ήσουν στο νέο άλμπουμ των MSG. Σου έγινε πρόταση; Επίσης ξέρεις αν υπάρχει τίποτα στα σκαριά για τους Michael Schenker Fest;

Όχι, τίποτα. Ξέρεις ο Michael έχει έναν δικό του τρόπο σκέψης κι αλλάζεις συνεχώς προσωπικότητα. Είναι σαν κάθε φορά να προσπαθεί να βρει τον εαυτό του. Έτσι όλες οι μπάντες του έχουν κι ένα άλλο κομμάτι του εαυτού του, και δε ξέρω αν θα ήθελε μάλιστα να κρατήσει άλλο τους Michael Schenker Fest. Εννοείται πως στους 3 δίσκους που έχω βγάλει μαζί του πάντα περνούσα καλά, όπως και στις περιοδείες με τους υπόλοιπους τραγουδιστές. Δε ξέρεις τι επιφυλάσσει το μυαλό του. Ο Michael είναι ακριβώς το αντίθετο του Ritchie ας πούμε, που πάντα είχε έναν μπούσουλα και πήγαινε να ανακαλύψει το νόημα σε όλα αυτά. Παρόλα αυτά, αν θελήσει κάτι είμαι μέσα, αν και δε νομίζω πως αυτό το σχήμα θα συνεχίσει άλλο. Τώρα πάει ξανά σε άλλους δρόμους μάλλον.

-Γενικά οι δουλειές σου έχουν φοβερούς κιθαρίστες, από τον Ritchie Blackmore στον Michael Schenker κι από τον Yngiwe Malmsteen στον Steve Vai. Γενικά νιώθεις σαν να είσαι η φωνή των μεγάλων κιθαριστών;

Χαχα, δε ξέρω τι να πω. Συνήθως εκείνοι με έβρισκαν, δε ξέρω πως και γιατί, αλλά ότι έχει συνδυαστεί το όνομα μου μαζί τους μόνο καλό μου έκανε, κι ακόμα και τώρα το θεωρώ κάτι σπουδαίο. Μάλλον κάτι τους ταίριαζε στις συχνότητές μας, οπότε ίσως όντως να είμαι, η φωνή και οι στίχοι που δε βγάζει η κιθάρα χαχα. Με όλους αυτούς γίναμε σαν δίδυμα. Αυτό που έλεγα για τους Alcatrazz στην αρχή, δε με έκανε να νιώσω έτσι στην τελική τους σύνθεση, ήμουν πιο διχασμένος. Χαίρομαι πάντως που η ιστορία έχει δείξει κάτι τέτοιο.

-Υπάρχει κάποιος κιθαρίστας που θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον;

Αναμφίβολα θα ήθελα να συνεργαστώ ξανά με τον Yngwie και τον Ritchie. Πλάκα θα είχε να ήταν και οι δύο μαζί χαχα. Θα ήθελα επίσης και με τον Steve Vai ξανά σε κάτι πιο προσωπικό, είναι ο αγαπημένος μου από το φάσμα και τη σχολή του και θα ήθελα να τον ευχαριστηθώ λίγο παραπάνω. Λόγω των αναμνήσεων θα ήθελα κάποιον από αυτούς. Στην Ελλάδα επίσης για ένα λάιβ είχα παίξει και με τον Gus G, τρομερό ταλέντο στη νέα γενιά.

-Λίγο πριν κλείσουμε, μιας και ξεκίνησες από άλλο μουσικό είδος, πριν μπεις στο hard rock και το heavy metal, θα ήθελα να σε ρωτήσω αν το "ναι" στους Rainbow ήταν το χρυσό κλειδί για τη συνέχεια της καριέρας σου και της ανακάλυψης του ήχου σου, ή αν το μετάνιωσες ποτέ;

Φίλε οι Rainbow ήταν το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Ήταν μια νέα περίοδος τόσο για εκείνους όσο και για εμένα. Όπως είπα και πριν έμαθα πολλά από αυτούς και η συνεργασία έδωσε κάτι νέο μουσικά και φωνητικά. Δε μετάνιωσα ούτε μια στιγμή που τελικά δέχτηκα να μπω στη μπάντα, άσχετα ότι πριν από αυτό δεν είχα την παραμικρή ιδέα για εκείνους. Ήταν ένα άνοιγμα για εμένα, μια απεικόνιση του διαφορετικού και σίγουρα βοήθησε πολύ για την πορεία μου. Ήταν ταυτόχρονα και περίεργο να βλέπεις κόσμο στις συναυλίες να τρελαίνεται κι από την άλλη ή να βρίζει ή να απορεί τη κάνει ο τύπος με τη φράντζα, το κοντό μαλλί και το κουστούμι εκεί πάνω χαχα. Έπειτα, μαζί με το άλμπουμ κατάλαβαν ότι οι Rainbow συνεχίζουν σοβαρά, έστω και διαφορετικά. Είδαν πως δεν πήγα για να πάρω τη θέση κανενός, απλώς ήμουν εγώ, έστω και με αυτό το στυλ χαχα. Εκεί ανακάλυψα κι άλλες πτυχές του εαυτού μου και της χροιάς μου. Οι Rainbow είναι κομμάτι της ζωής μου και η δουλειά μου εκεί θα με ακολουθεί για πάντα. 

-Μιας και ανέφερες το κουστούμι, πώς προέκυψε αυτό το στυλ, κόντρα στη μόδα των δερμάτινων;

Και πριν τους Rainbow ντυνόμουν έτσι. Ξέρεις στις πρώτες μου δουλειές δεν ήμουν τόσο heavy ούτε κοντά στη μετέπειτα καριέρα μου στη σκηνή. Ήμουν πιο κοντά στο rock n roll και στην κουλτούρα των 50s ή των 60s. Άλλωστε με αυτή ξεκίνησα και μεγάλωσα, έτσι υιοθέτησα το ίδιο στυλ ως κομμάτι του εαυτού μου, κι έπειτα έμεινε και καθιερώθηκε. Ακόμα και σήμερα παραμένω ο ίδιος, είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου χαχα. Ο χαρακτήρας μου ήθελα να πρωταγωνιστεί και στους Rainbow, για αυτό και δεν πήγα με δερμάτινα και αλυσίδες πχ, από την πρώτη πρόβα, αλλά κουστουμάτος και μαλιστα ο Cozzy όταν με είδε είπε "ποιος έφερε νέο μάνατζερ στη μπάντα;" χαχα.  Τελικά όλα δούλεψαν κι έτσι, και συνεχίζει αυτό.

-Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη Graham, ο επίλογος είναι δικός σου...

Σε ευχαριστώ κι εγώ φίλε. Είχα περάσει πολύ ωραία στην Ελλάδα, παίζοντας για πρώτη φορά εκεί το 2017, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα ξανά.

Γιάννης Χαρτζανιώτης