Μεταλομάνα η Γερμανία, που στην ποδιά της μεγάλωσε το Ευρωπαϊκό thrash μεγαλείο, με μικρές και μεγάλες μπάντες. Μία από αυτές, και εγκληματικά υποτιμημένη θα μπορούσαμε να πούμε, είναι οι Νecronomicon, που εδώ και 35 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, ακόμα θα ψάχνονται και θα συνεχίζουν τον σκληρό δρόμο. Έπειτα από την επανένωση τους φαίνονται όλο και πιο δραστήριοι, και φέρνουν φέτος το "The Final Chapter" σε μια δύσκολη περίοδο.
Ευθύ, γεμάτο νεύρο και οργή, το εναρκτήριο "Violence" βάζει τις εξάχορδες να πρωταγωνιστούν και να παίρνουν κεφάλια στη σειρά, όπως αρμόζει άλλωστε στον ανάλογο τίτλο αν το συγκρότημα σέβεται τον εαυτό του. Μάλιστα με μια διάθεση απόλυτα κομμένη και ραμμένη στα Τευτονικά μέτρα, συνεχίζει και το ομώνυμο "The Final Chapter" με τσιτωμένα γκάζια και κοφτές μελωδίες, που θα μπορούσαν να ζηλέψουν μέχρι και οι Kreator, ενώ το "Wall Of Pain" μέσα στην οδύνη που μοιράζει ο δίσκος, χώνει μερικά ακατέργαστα heavy/power στοιχεία.
Με ένα μαύρο πέπλο κάπου στο χάος, το "Purgatory" με τη μυστηριώδη απαγγελία της αρχής και τα απειλητικά του riffs δίνει φρεσκάδα αλλά και ποικιλία στο σύνολο, σε λιγότερο thrash μονοπάτια, τα οποία συνεχίζουν και στο "Burning The Fury" και την κιθαριστική τεχνική του, αλλά και στο "Spilling Blood" που η όλη του εξωτερική οπτική πέρα από το γνωστό στυλ της μπάντας αρχίζει να πλατειάζει όσο πιασάρικοι κι αν είναι οι ήχοι του. Για καλό της μπάντας, αλλά και δικό μας, το "Selling Nightmares" με τα τύμπανα του πολέμου και το ξυραφιασμένο συν φορτωμένο shredding της εισαγωγής μας φέρνει πάλι στα γνώριμα, γρήγορα μέρη ενώ με μερικούς πειραματισμούς και ξεσπάσματα το "World On Fire" προσπαθεί να μας ανάψει με αρκετή επιτυχία.
Μια πραγματικά όμορφη σύνθεση που αξίζει στο άλμπουμ θα έρθει λίγο πριν την τελική τριάδα με το "The Devil's Tears" που συνδυάζει στο πέρασμά του τη δραματικότητα με τη δύναμη και την ταχύτητα. Πιο μακάβριο και επικό με απανωτά χτυπήματα, θα έρθει το "The Unnamed" αρκετά φρεσκαρισμένο αλλά στην ίδια λογική με το υπόλοιπο σύνολο, δίνοντας πάσα λίγο πριν το φινάλε στο "Me Against You' με την κλασική thrash-ύτατη αγριάδα που πρέπει. Tέλος, το "The Stormreaper" μας αφήνει με ακουστικές στιγμές που ξεφεύγουν, θυμίζοντας μια ανάμιξη King Diamond και Dissection, ώσπου να έρθει το τελικό, βαρύ ολοκαύτωμα που θα φτάσει στην τελεία.
Αναντίρρητα ο νέος δίσκος των Γερμανών έχει ενδιαφέρον και πληθώρα ωραίων στιγμών που δεν περνούν απαρατήρητες. Από εκεί και πέρα, σαν μια ηλικιακή κρίση, οι γερόλυκοι του ήχου προσπαθούν να ανακαλύψουν κι άλλες πτυχές του μεταλλικού ιδιώματος που δε χρίζουν ανάγκης να ταιριάξουν με το thrash τους, όσο κι αν το παλεύουν. Αυτό βέβαια δε μπορεί να μη φέρει διαμάντια στην επιφάνεια, και πόσο μάλλον όταν τα πνεύματα τους είναι ανήσυχα, αλλά σίγουρα θα λείψει η "ολντσχουλιά" και το αίσθημα της αμεσότητας και του αυθορμητισμού. Εν κατακλείδι όση οργή και αν υπάρχει στο "The Final Chapter" θα είναι λίγη έναντι της τεχνικότητας, και ελπίζω το επόμενο κεφάλαιο, αν έρθει, να φέρει κάτι πιο κοντά στις ρίζες των Necronomicon.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου