EVILE-HELL UNLEASHED (Album Review)

Πολλοί μπορεί να ξέχασαν όλο αυτό το διάστημα τους Evile, άλλοι βέβαια μπορεί να τους περίμεναν όπως η Πηνελόπη τον Οδυσσέα, γιατί το κενό τους και όσα έγιναν στο εσωτερικό αποτέλεσαν μια μικρή Οδύσσεια. Φέτος λοιπόν, έπειτα από όλα αυτά και τις αλλαγές που προηγήθηκαν, οι Βρετανοί, σπάνε την οκταετή σιωπή τους με το ολοκαίνουριο, πέμπτο άλμπουμ τους, που φέρει τον τίτλο "Hell Unleashed", σε ένα τίμιο και πολυεπίπεδο σύνολο.

Με μια επιθετική είσοδο, το σχεδόν Sepultur-ικό "Paralysed" δείχνει το γρέζι του ηγέτη πλέον, Ol Drake για πρώτη φορά πλάι στις τρυπητές του κιθάρες που ενδυναμώνονται με αυτές του νεοφερμένου Adam Smith. Mετά από τέτοια έναρξη μάλιστα, το "Gore" έρχεται να κολλήσει με την απειλητική του εισαγωγική διάθεση, και την πύρινη, ταχεία του συνέχεια, όπου στο διάβα του φέρνει τους Slayer να συναντηθούν με τους Judas Priest σε ένα ηχητικό όργιο από βαρείς ρυθμούς και τρελά σόλο και τo guest του γνωστού κωμικού Brian Posehn. Από την άλλη, καθαρτήριο με τα μονότονα, τρανταχτά του τύμπανα και τις ακουστικές προσθήκες στο στακάτο ύφος του, το "Incarcerated" προχωρά ευθεία, συρόμενο σαν ερπύστρια, και θυμίζοντας τις εποχές του "Infected Natioons" ανά περιόδους, ενώ το μπάσιμο του "War Of Attrition" πατάει πάλι γκάζι δίνοντας πόνο και ξύλο σε κάθε κοπάνημα.

Πιο τεχνικό στα μισά του άλμπουμ, με έναν shredo-πρόλογο, το "Disorder" που στην πολυπλοκότητα του, ένα ακόμα γέμισμα θα φέρουν και  οι γκρούβες του και η πιο heavy αισθητική του, πάλι ξεσκονίζει στιγμές του παρελθόντος της μπάντας σε μια πολύ ολοκληρωμένη σύνθεση που ανάγοντας την ατμόσφαιρα όλου του άλμπουμ. Επιστρέφοντας στο bay area σκηνικό, το παλιομοδίτικο, μαγκιόρικο και γρεζάτο "The Thing (1982)" μας γυρνάει στην εποχή που τονίζει και ο τίτλος ισοπεδώνοντας τα πάντα σε κάθε πενιά και σε κάθε φτύσιμο λέξεων, ενώ το σόλο ραφινάρει το κομμάτι χωρίς φιοριτούρες, λίγο πριν τη σκοτεινή και θριλερική συνέχεια του επίκαιρου (;) "Zombie Apocalypse" υπό τα τονικά σκαμπανεβάσματά του και τις βομβώδεις εκρήξεις.

Με το βάθος των μπασογραμμών να οδηγούν το κάθε τι προς το τέλος, εμφανίζεται το "Control From Above" ρίχνοντας λίγο τα τέμπο με ανεβασμένα όμως τα ντεσιμπέλ του όπως πρέπει, άφθαρτο και ατσάλινο γεμάτο και καταλυτικό σε κάθε του ξέσπασμα. Τέλος, το ομότιτλο που σηματοδότησε στον κόσμο και την επιστροφή της μπάντας,  χτυπά κατά ριπάς με όση ενέργεια και δύναμη απέμεινε, ώστε να μη μείνει τίποτα όρθιο εξαπολύοντας την Κόλαση όπως υπόσχεται,  σε ένα ύφος ταιριαστό με αυτό του ξεκινήματος, δημιουργώντας έτσι έναν -σίγουρα- μη φαύλο, κύκλο.

Η επιστροφή των Βρετανών θα μπορούσε να αναφερθεί και ως θριαμβευτική τόσο για τους ίδιους όσο και για τη μικρή σκηνή της χώρας τους και φυσικά το αναγεννημένο thrash metal των τελευταίων χρόνων. O καιρός που έλειψαν σίγουρα ήταν πολύς και μάλιστα με διάφορες αλλαγές στο μεταίχμιο, αλλά όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος άξιζε τον κόπο και την αναμονή, αφού η νέα τους κυκλοφορία είναι μεστή και γεμάτη. Mάλιστα οι ίδιοι μπορεί να μεγάλωσαν, μα για το καλό μας, μυαλό δεν έβαλαν και συνεχίζουν να τσιτώνουν νεύρα με κάθε εκάστη τους σύνθεση. Εν κατακλείδι, φρενήρες και μανιώδες το "Hell Unleashed" θα δείξει στους πιτσιρικάδες ένα ακόμα κεφάλαιο του σύγχρονου ήχου, αλλά και στους παλαιότερους θα φρεσκάρει τη μνήμη γιατί αγάπησαν αυτή τη μπάντα και το γρήγορο, φασαριόζικο στυλ τους, που μέσα στις επιρροές δείχνει τον δικό τους χαρακτήρα, ο οποίος εδώ γίνεται ξανά έντονος.

(8,5/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης