Το heavy metal είναι από τα μουσικά ιδιώματα που έχουν τρομερά γερές και βαθιές ρίζες. Υπηρετώντας αγέρωχοι, συνεχώς αυτό το είδος, οι σπουδαίοι Saxon βάζουν μπροστά, ξεσκουριάζοντας και λαδώνοντας τις παλιές τους μηχανές. Ο λόγος για όλα αυτά έρχεται με αφορμή το "Inspirations", που όπως δείχνει και ο τίτλος του καθώς και το ασπρόμαυρό του εξώφυλλο, μας κάνει ένα ταξίδι στο παρελθόν και σε ωραίες μουσικές.
Αυτό που καταφέρνουν οι Saxon μέσα από τη νέα τους, νοσταλγική, ρετρό δουλειά, είναι ξεκάθαρα να μάθουν στους νέους και να ξεσκονίσει τη μνήμη των παλιότερων με χρυσές επιτυχίες μεγάλων συγκροτημάτων. Πέρα από προσωπική επιρροή και έμπνευση δηλαδή, που μπορεί να δημιούργησαν όλοι αυτοί οι σπουδαίοι καλλιτέχνες στους Βρετανούς, ώσπου να βρουν τον δικό τους προσωπικό στυλ, γκρουπς σαν τους Black Sabbath, τους Led Zeppelin και τους Motorhead είναι οι στυλοβάτες για την εξερεύνηση του οποιουδήποτε στη σκληρή μουσική, ενώ δεν παραλείπονται και οι ακόμα πιο Μεγάλοι Παλαιοί, σαν τους The Beatles και τους Rolling Stones, γεφυρώνοντας τις "άτυπες" κόντρες των 60s και των 70s.
Για να εμβαθύνουμε όμως σε αυτό το άλμπουμ, με το πρώτο άκουσμα βλέπουμε ποικιλία, τόσο ήχων και φασματικών επιπέδων όσο και συναισθημάτων από κομμάτι σε κομμάτι. Με το εναρκτήριο "Paint It Black" των Rolling Stone, για παράδειγμα φαίνεται η όρεξη για μια υπενθύμιση στο παλιομοδίτικο αλήτικο στυλ των γερόλυκων σε πιο γκρουβάτες και δυναμικές γραμμές, ωστόσο το "Immigrant Song" δείχνει πιο καθαρά την αγάπη και την επιρροή που ασκήθηκε με τον ίδιο τον Biff Byford να πιάνει τις νότες του Robert Plant, κάτι που καταφέρνει να προσαρμόσει και στο πιο στακάτο, σκοτεινό χρώμα του Ozyy με το "Evil Woman" από τους Sabbath, αν και εδώ πραγματική απόλαυση αποτελεί το rhtyhhm section. Από την άλλη το ανάλαφρο, ανέμελο ύφος των Σκαθαριών στο "Paperback Writer" γίνεται πιο γκαζιάρικο, ενώ και το "Stone Free" έρχεται για να συναντηθούν οι σαγηνευτικές κιθαρωδείες ου Jimi Hendrix με τη μεταλλικότητα των Σαξόνων, σε ένα ιδιαίτερο τζαμάρισμα που ξεπερνά τη λογική της διασκευής.
Πιο δυνατό απ'ο,τι ήδη ήταν το "Speed King" των Deep Purple μεταφράζεται στη ψυχή και την ατζέντα των συμπατριωτών τους, βάζοντας λίγο γρέζι παραπάνω, κάτι που θα φανεί χρήσιμο και για όσα έμειναν να ακολουθήσουν, αντιμέτωπο όμως με την κλασική Saxon-ίλα που πηγάζει από τη διασκευή των Motorhead στο "Bomber" γιατί άλλωστε ακόμα και λοιποί θρύλοι δύσκολα αγγίζουν τον "θείο" Lemmy. Χωρίς να αλλάζουν πολλά από τους Thin Lizzy, έρχεται το "The Rocker" σαν ιαχή για όσα η μουσική μας, χαρίζει οδηγώντας μας σε έναν θρύλο, το "Hold The Line" των Toto που γίνεται βαρύ, ογκώδες αλλά εξίσου ταξιδιάρικο όπως το πρωτότυπο με τα δίηχα των εξάχορδων να έχουν κύριο ρόλο.
Mε τις μουσικές των AC/DC οδεύουμε σιγά σιγά προς το φινάλε, μέσω του "Problem Child", όπου ο θρυλικός μπροστάρης, μεν αγέραστος, βάζει στο μαγκιόρικο στυλ των Αυστραλών τον προσωπικό του χαρακτήρα, αφήνοντας την αγριάδα του Βοn Scott κατά μέρος όσο οι υπόλοιποι συνεχίζουν πιστά και σταθερά. Τέλος, το "See My Friends" μας αφήνει, όντας το πιο κατάλληλο κλείσιμο, σε μια πιο heavy αλλά συνάμα και γλυκιά εκδοχή του (ίσως) πιο ιστορικού κομματιού των The Kinks από το 1965.
Λίγο πριν συμπληρώσουν τα 45 τους χρόνια, οι Saxon καταφέραν να μας δείξουν ολοκληρωμένα μια πλευρά τους που δε ξέραμε. Δε μπορώ να φανταστώ γιατί συνέβη τώρα αυτή η κυκλοφορία, αλλά ακόμα και στα πίσω πίσω, είναι ωραίο να βλέπεις από που ξεκίνησε και με ποιες βάσεις κυρίως, ένα από τα πιο αγαπητά ονόματα του metal. Μπορεί γενικά να μη φημίζονται για τις διασκευές τους, αλλά πλήρως οργανωμένοι τώρα και κυρίως ορεξάτοι δίνουν απλόχερα όσα είχαν μαζεμένα μέσα τους. Το σπουδαίο συγκρότημα, κάνει ένα διάλειμμα όπως φαίνεται, πριν τον διάδοχο του υπέροχου Thunderbolt, μας χτυπά με riffs από κλασικοροκιές και παραμιλάμε, περνώντας ωραία στις απανωτές καραντίνες μας. Κλείνοντας, μετά από αυτή τη θύμηση στα παλιά, όλοι μας περιμένουμε την αληθινή τους επιστροφή στη δισκογραφία το συντομότερο δυνατόν.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου