Διόλου λησμονημένοι στο underground, ειδικά τα τελευταία χρόνια, οι Ολλανδοί Soulburn, του μεγάλου πρωτοπόρου της death εξάχορδης, Eric Daniels, επιστρέφουν. Το συγκρότημα που άρρητα έχει συνδεθεί με τους Asphyx, αφότου έχει αναδιαμορφωθεί, κυκλοφορεί τώρα το τέταρτο δημιούργημά του, που τιτλοφορείται με το έξυπνο και μοχθηρό λογοπαίγνιο "Noa's D'Ark".
Με μια μυσταγωγική, ομιχλώδη ατμόσφαιρα μέσα από τα βαριά και αργόσυρτα riffs της αρχής, η αλά-μεγαθηριακή-"Last One On Earth" εισαγωγή του "The Morgue Of Hope" ανοίγει της πύλες της ιδιαίτερης αυτής κιβωτού πολύ κινηματογραφικά, ενώ πιο μακάβρια επικό και δαιμονισμένο, το ομώνυμο "Noah's Dark" ακούγεται σαν μια τριχτή απαγγελία με έντονους ήχους και στιβαρούς ρυθμούς που παγώνουν το αίμα. Έτσι βέβαια θα σηματοδοτηθεί και η πορεία με τον μπροστάρη Twan Van Geel να μοιάζει για τον ιθύνοντα νου της μπάντας σαν ο τέντζερης να βρήκε το καπάκι!
Πιο κοντά σε blackened κατευθύνσεις, με το εναρκτήριο δίδυμο να τις έχει ήδη προϋπαντήσει, το "Tempter Ov The White Light" καταφέρνει μέσα από τις εκφραστικές του μπασογραμμές να διογκώσει κι άλλο το αποτέλεσμα του άλμπουμ ενώνοντας τες με τις δυναμικές των Bathory και το Σουηδικό death metal. Στο ίδιο μοτίβο ελαφρώς ακολουθεί και το "Anarchrist" που πέρα από την κατραμιασμένη του διάθεση, παίζει με τις ταχύτητες αφού καταφέρνει να κρατήσει σε υψηλό επίπεδο το πάλαι ποτέ ύφος των Asphyx σε έναν μοναδικό συνδυασμό με το thrash των συμπατριωτών τους Legion Of The Damned. Αντιθέτως, το "Shrines Of Apathy" πέρα από μερικές ταχείες γραμμές, βυθίζει και μπουκώνει το σύνολο κάνοντας την έννοια του old school λίγο πιο φρέσκια.
Καθαρά Quorthon-κο χωρίς ίχνος αμφιβολίας, και μοιάζοντας να βγήκε από το "Hammerheart" με το μεγαλειώδες, στυλ του και τις απεγνωσμένες κραυγές πλάι στους λυρισμούς του, το "Assailed By Cosmic Light" δίνει ειδική μνεία στις επιρροές των Ολλανδών, ενώ το "Triumphant One" πάλι πίσω από ένα βραδύ μαυρομεταλλικό πρίσμα ψυχραίνει με τα αβυσσικά του παραμορφωμένα αρπίσματα τα πάντα. Με αυτόν τον τρόπο μάλιστα καταφέρνει να γεφυρωθεί πιο περίτεχνα το black με το death αφού ευθύς αμέσως θα ακολουθήσει μία από τις σημαντικότερες στιγμές του δίσκου, το νεκροζώντανο κι ακραίο "Anointed-Blessed-and Born For Burning" μαζί με τη συμμετοχή ενός φίλου από τα παλιά, του Martin Van Drunen πίσω από το μικρόφωνο, όπου άμεσα και γρήγορα η ιδέα του κομματιού χρονολογείται από τα 90s μέσα σε μια ξεχασμένη κασέτα του Daniels για τις ανάγκες του πρώτου του γνωστού γκρουπ.
Πάνω εκεί που τα αίματα άναψαν, θα έρθει και το "The Godless I" να βάλει το χεράκι του ώστε όλα τα ύφη λίγο πολύ να χωρέσουν μέσα, με γκρούβες, εναλλαγές ταχυτήτων και την απόλυτη καφρίλα στο ζενίθ ώστε οι εν λόγω κύριοι να δείξουν την ισχύ τους καλύτερα από πριν με τον καταιγιστικό νεοφερμένο ντράμερ, Marc Verhaar να κάνει για αυτή τη βρώμικη δουλειά. Κάπως έτσι μάλιστα φτάνουμε και στον επίλογο με το "From Archaeon Into Oblivion", ως ένα κομμάτι-σύνοψη του δίσκου με διάφορα χορωδιακά και τελετουργικά στοιχεία, καθώς και μια riff-ολογία που συνδυάζει την υγρασία των Κάτω Χωρών με το Νοτιοευρωπαϊκό, σύγχρονο στυλ των Rotting Christ σε ένα μακρύ οραματικό, μουσικό ταξίδι.
Όση συνοχή και να υπάρχει σε αυτό το άλμπουμ, κάποια πράγματα ακούγονται τελείως ανεξάρτητα και ασύνδετα στην, παρόλα αυτά, όμορφη κυκλοφορία αν και ο ακατέργαστος μπαρουτοκαπνισμένος ήχος του, κάθε τι νέο το ντύνει με ένα παλιομοδίτικο κάλυμμα και κάπως όλα ενώνονται. Πέρα από αυτό, το "Noa's D'Ark" αναδεικνύει την τιμιότητα και τις προθέσεις για μεστό, ακραίο metal ενώ σίγουρα πάει ένα βήμα μπροστά τον ήχο των Soulburn μετά το "Earthless Pagan Spirit". Μπορεί να ξεφεύγουν από τις πρώτες δουλειές τους, αλλά οι ρίζες είναι πολύ γερές ώστε να διαφοροποιηθούν, κάνοντας το συγκρότημα του Eric Daniels να αναζωογονείται με κάθε καινούρια προσθήκη. Τέλος οι φίλοι κάθε extreme ηχοχρώματος θα βρουν καταφύγιο σε αυτή την κιβωτό.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου