O Phil Cambell είναι γνωστός σε όλους μας ως ο κιθαρίστας των μεγάλων Motorhead, κυκλοφορώντας μαζί τους πληθώρα θρυλικών δίσκων τις τελευταίες τριάμισι δεκαετίες. O σπουδαίος μουσικός, που χαίρει μεγάλης αγάπης από το ελληνικό κοινό, συνεχίζει να μας συναρπάζει μαζί με τους "μπάσταρδους" του, που φέτος κυκλοφορούν τη δεύτερη δουλειά τους. Ο ίδιος άνοιξε την καρδιά του στο Metal View για το παρασκήνιο του νέου "We're The Bastards", τη δεύτερη νεότητα του πλάι στους γιους του, ιστορίες του "κοφτερού" Μηχανοκέφαλου και φυσικά τον Lemmy και τις συναυλίες.
Σίγουρα κάπως έτσι συμβαίνει. Ξέρεις είμαι στον χώρο μου, στο σπίτι με τόσες κιθάρες κι ενισχυτές τριγύρω, οπότε θα πιάσω μία κι απλώς θα παίζω για ώρα. Κάποιες στιγμές ίσως βρω κάτι και ξεκινήσω να το ηχογραφώ, οπότε χτίζω τις ιδέες μου, και νιώθω γεμάτος έμπνευση, αλλά κάποιες μέρες νιώθω τελείως κενός χαχα. Μέχρι στιγμής έχω ηχογραφήσει κάποια ακόμα πράγματα αλλά θέλω τον χρόνο μου για να νιώσω έτοιμος πως θα κάνω την επόμενη μου δουλειά. Θέλει πολύ κόπο και δε θέλω να πιέζομαι για αυτό. Συνεχώς γράφω αλλά όπως είπα κάποιες μέρες είναι καλές και κάποιες όχι τόσο. Δε νομίζω πως θα βγει άλλος δίσκος του χρόνου. Ξέρεις με όλα αυτά που συνέβησαν φέτος θα προσπαθήσω να επικεντρωθώ σε συναυλίες και περιοδείες με εμένα και τους Bastard Sons και να αφήσω λίγο στην άκρη κάποια κυκλοφορία. Μάλλον όχι στις αρχές του 2021, αλλά από το καλοκαίρι κι έπειτα θα προσπαθήσουμε, αν κι ο καιρός το ευνοήσει, να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες εμφανίσεις.
-Φαντάζομαι πάντως, ειδικά τώρα με την παρούσα κατάσταση έχεις άπλετο χρόνο για αυτό...
Ναι, ακριβώς, γράφω και παίζω συνεχώς, σχεδόν κάθε στιγμή, οπότε απασχολούμαι λίγο-πολύ με αυτό.
-Σχετικά με τον τίτλο του άλμπουμ "We're The Bastards", είναι σαν παραλληλισμός του "We're Motorhead" που κλείνει φέτος και 20 χρόνια;
Καλή παρατήρηση. Να είμαι ειλικρινής οι γιοι μου, μου έφεραν τον τίτλο καθώς είχαν κάνει ήδη την λίστα με τα υπόλοιπα κομμάτια. Από όλους τους τίτλων των τραγουδιών που γράψαμε, αυτός θεώρησα πως ήταν ο πιο cool και ο πιο ταιριαστός μιας και το ομότιτλο ανοίγει το άλμπουμ. Πολύς κόσμος νομίζω θα πιάσει το νόημα και αυτό που είπες. Επίσης νομίζω πως είναι από τους πιο ωραίους τίτλους που έχω σε δίσκο.
-Στο ομότιτλο τραγούδι υπάρχει ένας στίχος που λέει "music is medicine, music is therapy". Θεωρείς πως είναι ό,τι πιο ταιριαστό ειδικά για τις μέρες που περνάμε; Πως η μουσική και η τέχνη γενικά είναι γιατρικό για τη ψυχή μας;
Ναι, απόλυτα. O κόσμος εμπιστεύεται και βασίζεται στη μουσική. Ειδικά τώρα που τα πράγματα είναι δύσκολα κι όλοι είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας ή δε δουλεύουμε, η μουσική μας φτιάχνει τη διάθεση και μας κάνει λίγο να ξεφεύγουμε. Μια καλή μουσική σου δίνει ελπίδα, σε κάνει να αδράξεις την ημέρα. Βέβαια αυτό νομίζω συνέβαινε πάντα και πριν τις εποχές της πανδημίας, Τόσο η μουσική όσο και κάθε άλλη μορφή τέχνης σώζουν γιατί μας συντροφεύουν. Για εμένα η κυκλοφορία ενός νέου δίσκου μέσα σε αυτή την περίοδο ήταν κατάλληλη ώστε ο κόσμος μέσα στην καραντίνα του και το lockdown θα χρειαστεί να δυναμώσει τα ηχεία με λίγο rock n roll. Πιστεύω πως αυτός ο δίσκος πρεσβεύει όσα λέω.
-Υπήρξαν σημεία της μουσικής ή των στίχων που να γράφτηκαν κατά την περίοδο του lockdown, θέλοντας να δείξετε μια θετική πλευρά των πραγμάτων με αυτή τη δουλειά;
Όλη η μουσική γράφτηκε πριν την μεγάλη έξαρση της πανδημίας αν και όλα ολοκληρώθηκαν τελικά στο ξεκίνημα της, οπότε κάποια στοιχεία επηρεάστηκαν από αυτή. Προσωπικά εμείς, ήμασταν τυχεροί γιατί έχουμε το δικό μας στούντιο, δε χρειαστήκαμε να μετακινούμαστε, σε όλη την καρνατίνα ήμασταν κλεισμένοι εκεί κι απλώς ηχογραφούσαμε και παίζαμε, δίχως όρια και deadlines. Μέσα στην όλη κατάσταση βγάλαμε μια πολύ δυνατή δουλειά θέλοντας να περάσουμε τη δική μας ευχάριστη διάθεση. Ήμασταν προετοιμασμένοι πως δε θα παίξουμε ζωντανά φέτος, απλώς θέλαμε να βγάλουμε μια δουλειά σε αυτή τη σκατένια χρονιά που αριθμείται ως 2020. Εν τέλει νιώσαμε τυχεροί για αυτό με κάτι όμορφο.
-Με αυτό το άλμπουμ βλέπω τους Bastard Sons να ωριμάζουν και να βρίσκουν καλύτερα τα πατήματά τους. Επίσης υπάρχει μια μίξη κλασικών Motorhead στοιχείων με πιο φρέσκες hard rock ματιές. Η σύνθεση των κομματιών είναι μια ομαδική δουλειά ή κάθε κομμάτι του δίσκου αυτομάτως δείχνει τον χαρακτήρα του καθενός;
Ο καθένας μας γράφει και παίζει με βάση τις δικιές του επιρροές και ακούσματα. Δηλαδή εγώ ξεκάθαρα φέρνω το κλασικό Motorhead στοιχείο μέσα, μιας και αυτός είναι ο τρόπος που γράφω και έτσι συνέθετα όλα τα κομμάτια τους και έπαιζα με συγκεκριμένο τρόπο τα riffs. Τα παιδιά ανήκουν σε μια άλλη γενιά οπότε έρχονται με πιο φρέσκιες ιδέες. Είμαστε μπάντα δύο γενιών, και αφιερώνουμε το παίξιμο μας σε κάθε άκουσμα που αγαπάμε. Εννοείται πως ο ένας βοηθά τον άλλον, αλλά το κάθε κομμάτι φαίνεται σε ποιον ανήκει πάνω κάτω. Να σου πω την αλήθεια είναι πιο εύκολο να γράφω με τα υπόλοιπα παιδιά μιας και αυτοί έχουν μπόλικες ιδέες να φέρουν και υπάρχει και μια δεύτερη κιθάρα, πράγμα που από ένα σημείο και μετά στους Motorhead δεν υπήρχε, οπότε τα αναλάμβανα εξ ολοκλήρου με μία και κάποιες φορές ήταν λίγο δύσκολο. Τώρα κάπως ισορρόπησαν τα πράγματα ξανά.
-Νιώθεις μια δεύτερη νεότητα παίζοντας με τους γιους σου;
Ω ναι. Δεν περίμενα ποτέ να το κάνω αυτό κιόλας, αφού σχεδόν όλη μου η ζωή ήταν οι Motorhead, και είχα αφιερωθεί εκεί. Οι γιοι μου ήδη έπαιζαν μεταξύ τους μουσική, και είπαμε να τζαμάρουμε αρχικά δύο χρόνια πριν οι Motorhead διαλυθούν. Βέβαια δεν είχε γίνει κάτι στα σοβαρά, απλώς παίζαμε για να περάσουμε καλά. Μερικούς μήνες αφού ο Lemmy "έφυγε", αποφασίσαμε να το πάρουμε πιο σοβαρά και αυτό με βοήθησε. Σιγά σιγά ξεκινήσαμε να γράφουμε τα δικά μας κομμάτια παρέα, και ενώ χρειάστηκε πολλή δουλειά το πιέσαμε γιατί το γουστάραμε και είχε πλάκα. Νομίζω πως είμαστε κάπως μοναδική σαν μπάντα, κι αυτό είναι ακόμα πιο cool.
-Για εμένα είστε η πιο cool οικογένεια. Ξέρεις συνήθως οι πατεράδες πάνω με τα παιδιά τους για ψάρεμα ή για κυνήγι ενώ εσείς βγαίνετε για περιοδεία...
Χαχα ναι είναι πολύ ωραίο αυτό. Έχει πλάκα που πάμε όλοι μαζί να παίξουμε σε συναυλίες, και όταν έχουμε ρεπό βγαίνουμε για φαγητό, επισκεπτόμαστε μουσεία, παίζουμε μπόουλινγκ. Αναπληρώνουμε πολύ χρόνο από παλιά. Μετά ξεδίνουμε πάνω στη σκηνή δυναμώνοντας τους ενισχυτές και παίζοντας τα κομμάτια μας σε όλον τον κόσμο!
-Σαν σήμερα (η συνέντευξη έγινε 12/11), πριν πέντε χρόνια πέθανε ο Philthy Animal. Τι θυμάσαι από εκείνον και τη συνεργασία σας;
Ω φίλε, αυτός ο άνθρωπος ήταν υπέροχος ειλικρινά. Είχε ένα μοναδικό ταλέντο να παίζει ντραμς, ήταν σαν θηρίο και πρωτοπόρος για την εποχή. Είχε απίστευτο χιόυμορ. Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα από τις εποχές μαζί του, ήδη από το ξεκίνημά μου στους Motorhead. Μιλούσαμε συχνά και αφότου έφυγε από τη μπάντα. Μια χαρακτηριστική στιγμή για να καταλάβεις λίγο από τον χαρακτήρα του, ήταν μετά από μια συναυλία, είχαμε πιει και εκείνος ήταν μεθυσμένος και ήθελε να μπει στο ξενοδοχείο. Εκεί είχε μια κεντρική κυκλική πόρτα και χωρίς να το έχει αντιληφθεί γυρνούσε μαζί με την πόρτα και ξεκίνησε να βγάζει τις μπότες και τη ζώνη του, με τις αλυσίδες να έχουν μπλεχτεί και η πόρτα συνέχιζε να γυρίζει μαζί του ξανά και ξανά. Αυτό γινόταν για πέντε λεπτά περίπου και μετά γέλαγε μαζί μας ενώ είχε μείνει έξω από το ξενοδοχείο. Χαχα.
-Τελείως rock n roll στιγμές. Επίσης φέτος συμπληρώνονται και 5 χρόνια από τον θάνατο του Lemmy. Από τότε νιώθεις όλα να πέρασαν γρήγορα ή κάπως ο χρόνος πάγωσε;
Για τους Motorhead πάγωσε σίγουρα, και θεωρώ πως είναι μια μεγάλη απώλεια από τη rock και metal σκηνή. Γενικά μου λείπει και ο ίδιος, και ο Philthy, και ο Wurzel...κάπως όλοι μαζί με τον θάνατό τους επισφράγισαν το τέλος των Motorhead. Αλλά με τον Lemmy ήμουν πολύ δεμένος γιατί έπαιζα μαζί του ακατάπαυστα για 32 χρόνια. Δεν υπάρχει μέρα να μην τον σκέφτομαι. Σίγουρα η ζωή προχωρά κι ο ίδιος κάνω πράγματα που γουστάρω, και συνεχίζω να παίζω τη μουσική που μ'αρέσει, αλλά ο Lemmy ήταν τόσο ήρωας όσο και φίλος. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που κατάφερα να μοιράζομαι τη σκηνή και τη ζωή μαζί με έναν σπουδαίο άνθρωπο. Αυτός έδωσε τον χαρακτήρα ενός μεγάλου, μοναδικού, τρελού συγκροτήματος.
-Νομίζω πως ειδικά για εσένα η πορεία σου μαζί του ήταν πολύτιμη γιατί ξεκίνησες σαν φαν των Hawkwind με τον Lemmy να σου δίνει αυτόγραφο, κι έπειτα από μερικά χρόνια θα ξεκινούσατε να παίζετε μαζί έως το τέλος...
Ακριβώς αυτό που λες. Ήταν σαν ευλογία η εμπειρία μαζί του. Ακόμα το έχω αυτό το αυτόγραφο πάνω στο σπίτι μου, πάνω σε ένα πρόγραμμα εκείνης της συναυλίας.
-Επιστρέφοντας στους Phil Cambell And The Bastard Sons, έχετε σκεφτεί να κάνετε κάποιο livestream show μιας και οι περισσότερες μπάντες όπως φαίνεται το συνηθίζουν πλέον;
Όχι καθόλου. Προτιμούμε με άλλα μέσα και με συνεντεύξεις να προωθήσουμε αυτό το άλμπουμ, και με κάποια απλά βιντεάκια που ίσως ανεβάσουμε. Δεν είμαι καν φίλος αυτού του είδους των εμφανίσεων, οπότε δε θα ήθελα και να τις κάνω. Δεν μου κολλάει να είμαι στην τηλεόραση και να βλέπω κάτι σαν συναυλία. Προτιμώ να βλέπω τον κόσμο μπροστά μου κι να νιώθω τον παλμό. Θα κάνουμε υπομονή μέχρι του χρόνου που ελπίζουμε να βγούμε ξανά στον δρόμο. Άλλωστε μέχρι τότε πολλά πράγματα θα αλλάξουν, κι ελπίζω προς το καλύτερο αφού περιμένουμε σιγά σιγά και το εμβόλιο. Το εύχομαι πραγματικά.
-Έχεις παίξει από στάδια, μεγάλες αρένες και μικρά ή μεγάλα φεστιβάλ μέχρι απλά venues. Τελικά τι από αυτά προτιμάς περισσότερο συναυλιακά;
-Σε ευχαριστώ Phil για αυτή τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σου...
Χαρά μου που μιλήσαμε φίλε μου. Βάλτε να παίξει το νέο μας άλμπουμ δυνατά και να κοπανηθείτε μαζί του. Ελπίζω να τα ξαναπούμε από κοντά σύντομα!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου