Οι Stalker από την μακρινή Ωκεανία, πριν τρία χρόνια τάραξαν τα νερά του κλασικού underground με το "Shadow Of The Sword". Πλέον, ξανά ορεξάτοι και διαθέσιμοι για την επιβολή του πόνου και του χάους, επιστρέφουν με το δεύτερό τους πόνημα, "Black Majik Terror" συνδυάζοντας τρία από τα στοιχεία που θα φανούν και στη συνέχεια και κάνοντας μας να βγάλουμε τα κολλητά τζιν, τα δερμάτινα και τα λευκά Nike από τη ντουλάπα.
Με μια αλά Araya κραυγή και χωρίς να σηκώνει πολλά, το εναρκτήριο "Of Steel And Fire" εξαπολύει φωτιά και ατσάλινη πυγμή με τους ήχους που ενώνουν το βάναυσο Αμερικάνικο thrash με το κλασικό ύφος των Judas Priest στο "Painkiller". To ομότιτλο "Black Majik Terror" με τους μυστηριακούς ήχους του εκκλησιαστικού οργάνου και τους απειλητικούς του ρυθμούς, προβάλλει περισσότερο τη μοχθηρότητα στο πρόσωπο των Νεοζηλανδών, μέχρι η σπιρτάδα να ξαναβγει στην επιφάνεια και να τα διαλύσουν όλα, σιγοντάροντας στο καπάκι και το "Sentenced To Death" που θα έρθει χωρίς πολλές αλλαγές και με την ίδια σπαρταριστή παράνοια.
Ήδη με τις χορδές να κοντεύουν να σπάσουν στο ανελέητο riffάρισμα τους, φρένο δεν πατιέται, πόσο μάλλον τώρα που ξεπροβάλλει το ομώνυμο της μπάντας, και μετουσιώνει στοιχεία του κλασικού speed metal με την πρώιμη μαυρίλα των Celtic Frost και Venom. To "Ηolocene's End" δίνει μια ανάσα στη μπάντα με τα αργά του περάσματα αλλά και την κολασμένη διάθεσή του, που από τα riffs φτιάχνεται με τις υποβόσκουσες, βαριές του μελωδίες. Στο "Demolition" όπως θα μπορούσε να εννοηθεί, τα γκάζια πάνε από το 0 στο 200 ξανά με τα τύμπανα να πετούν ελαφρώς τις πρώτες γκρούβες πλάι στις ατημέλητες κι οργισμένες κιθάρες και τα λυσσαλέα φωνητικά.
Το "The Cross" αρχικά μας ηρεμεί με την ωμή και βαθιά ατμόσφαιρα του εισαγωγικού rhythm section που πρωταγωνιστεί, αλλά δεν επαναπαύεται αφού θέλει να συνεχίσει ακόμα το κοπάνημα, με μια αμιγώς thrash κατεύθυνση. Πιστό και προσκολλημένο σε αυτή τη βαναυσότητα με ιδιαίτερες στιγμές στην εξάρχορδη θα φανεί το "Iron Genocide" ορμώμενο για μαζική καταστροφή ενώ και το "Intruder" που μας αφήνει με μια horror αισθητική στην αρχή του τέλους, δεν αφήνει κατά μέρος την old school αντίληψή του, κάνοντας την ακόμα πιο έντονη και θυμίζοντας λίγο περισσότερο στιγμές του ντεμπούτου της μπάντας.
Μεγαλωμένοι σε λάθος εποχή (ή μήπως στη σωστότερη;), οι Stalker προχωρούν ακλόνητοι στα μονοπάτια που χάραξε το ντεμπούτο τους, με τον ίδιο αυθορμητισμό αλλά και με έντονη την επαγγελματική τους κατάρτιση. Έπειτα από πολλές περιοδείες, φαίνεται πως το ρετρολαγνικό μέλλον είναι μπροστά τους, και για αυτό πολλοί τους αγαπούν ενώ το μίσος και το πάθος τους είναι διάχυτο. Η καλτ αισθητική και η τρομακτική θεματολογία τους από τη μία βάζει το κερασάκι στην τούρτα κι από την άλλη φαντάζει τόσο de minimis, αλλά είναι το βασικό στοιχείο που συμπληρώνει το παζλ ώστε και αυτό το άλμπουμ να αγκαλιαστεί από τους απανταχού παλιομοδίτες. Τέλος η μαυρίλα που ξεπροβάλλει για ακόμα μια φορά σηκώνει λίγη ακόμα εξέλιξη, αφού τα παιδιά από την πλευρά του Ειρηνικού ούτως ή άλλως το έχουν στο έπακρο.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου