TRIPTYKON WITH THE METROPOLE ORKEST - REQUIEM (Αlbum Review)

Ο Tom G Warrior δεν είναι τυχαία ένας από τους πατέρες του ακραίου ήχου και κυρίως του black metal, αφού η καταθλιπτική και σοβαρή του υπόσταση μας χάρισε πληθώρα κυκλοφοριών που αποτελούν ύμνους για την Κόλαση. Εκτός αυτού όμως, είναι συνεσταλμένος, εσωστρεφής και με ένα μυαλό που θέλει να πειραματίζεται, ως ένας Λεονάρντο Ντα Βίντσι της Λυρικής Τέχνης. Σε ένα συνονθύλευμα όλων αυτών, ο Ελβετός μαζί με τους Triptykon, ανοίγει τα φτερά του για ένα μια ξεχωριστή ζωντανή κυκλοφορία.

Με επιβλητικούς ήχους και μια ατμόσφαιρα που καθόρισε ένα ολόκληρο είδος από τον σκοτεινό θρύλο των Celtic Frost, αυτό το λάιβ άλμπουμ ξεκινάει με το "Rex Irae", αρκετά πιστό και συνάμα φρέσκο σε σχέση με την αυθεντική ηχογράφηση, όπου η συμφωνική ορχήστρα δένει αρμονικά με τον μεταλλικό ηλεκτρισμό των Triptykon. Εκτός αυτού, μιλάμε για ένα κομμάτι-ορόσημο στη σύγχρονη σκηνή, αφού τριάμισι δεκαετίες πριν για πρώτη φορά είδαμε την κλασική μουσική να δίνεται αυτούσια στο heavy metal ενώ τα γυναικεία φωνητικά πρόσθεσαν μια μυστηριώδη χροιά. Οι βαρείς ήχοι καταφέρνουν να μας μαγέψουν και να μας υπνωτίσουν, ενώ εξίσου απορροφημένο και συγκεντρωμένο σε αυτό το ακουστικό υπερθέαμα φαίνεται και το κοινό στο DVD της εν λόγω κυκλοφορίας. 

Ακριβώς στον κορμό, θα οδηγηθούμε σε ένα ακυκλοφόρητο, αλλόκοτο και ανατριχιαστικό κομμάτι των Triptykon, το "Grave Eternal" που προσωπικά με προβλημάτισε. Εδώ θα πετύχουμε πτυχές και από τα δύο ύφη που μας παρουσιάζονται,  αφού στη μισή (!!!) ώρα διάρκειάς του θα δούμε κλιμακωτά heavy/dark περάσματα, συμφωνικές φόρμες και μερικά απαλά, σινεματικά ambient στοιχεία κάνοντας το πρώιμο avant garde να αναστένεται μέσα σε ένα σκιώδες γοτθικό περίβλημα. 

Σχετικά με το παρελθόν των Frost, όπου γυρίζουμε, έπειτα από το πρώτο τους πειραματικό δημιούργημα, οδηγούμαστε στο πιο κατραμιασμένο "Μοnotheist" και το "Winter" που πραγματικά καταφέρνει να δώσει τον πιο κατάλληλο και συνάμα τραγικό επίλογο σε ένα νέο Ρέκβιεμ που μαυρίζει τη ψυχή μας. Το χειροκρότημα στο τέλος, φαντάζει σαν βροχή που λούζει τις γυμνές ψυχές μας, ενώ η ζεστασιά σε όλη τη μελαγχολική έκφραση αυτής της ιδιαίτερης συναυλίας, αποδεικνύει τι πραγματικά ήταν οι Celtic Frost και συνέχισαν οι Triptykon πέρα από μπλακμεταλιές και καφρίλες και φυσικά εμμέσως πλην σαφώς μπορεί να θεωρηθεί ένας φόρος τιμής στον Martin Eric Ain που το πνεύμα του έχει παραμείνει στη σκηνή σαν να μην έφυγε ποτέ από αυτήν.

Μπορεί γενικά να διαφωνώ με τους Triptykon που δε δίνουν τόση μεγάλη βάση στη δική τους μουσική, αλλά στο παρελθόν των υπόλοιπων συγκροτημάτων του Tom G Warrior, μα δε μπορώ να διαφωνήσω πως το μυαλό αυτού του ανθρώπου κάνει το συναίσθημα τέχνη. Το "Requiem" καταφέρνει να δείξει την ιστορία του ακραίου ήχου με τρόπο μοναδικό, ενώ η δομή του κάνει όλο το αποτέλεσμα των τριών αυτών ξεχωριστών κομματιών σαν να είναι ένα. Κλείνοντας αυτό που μου μένει ακούγοντας την πολυετή προσπάθεια για το παρόν εγχείρημα, είναι η ανατριχίλα, κι αν αυτό συμβαίνει ακούγοντας το στην άνεση μου, απορώ πως ενδεχομένως να νιώθει κάποιος που το βίωσε προσωπικά στο περσινό Roadburn με μόνο μία ακρόαση. 

(8,5/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης