Η δισκογραφία των Nightwish κατά καιρούς διακρίνεται με διαμάντια, στιγμές που καλό θα ήταν να λείπουν και θησαυρούς που εν τέλει αποδείχθηκαν άνθρακες. Πλέον με το εσωτερικό του γνωστού κι αγαπημένου συγκροτήματος να δέχεται αλλαγές, ο Tuomas Holopainen, με την όμορφη παρέα του συνεχίζει με ένα νέο στουντιακό βήμα, έπειτα από πέντε χρόνια που θα κάνει τη διαφορά.
Με μια αύρα ανάλογη των σύγχρονων Therion, και με βλέψεις για κάτι μεγαλειώδες, το νέο πόνημα των Φιλανδών ανοίγει με το 'Music" και τις απόκοσμες σινεματικές του διαθέσεις που εν συνεχεία διαδέχονται χορωδιακά φωνητικά και μια μοντέρνα heavy pop/rock λάμψη, που χαρίζει την γνωστή ταυτότητα της μπάντας. Μάλιστα το "Noise" που ακολουθεί συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος σαν μια φυσική συνέχεια του προηγούμενου κομματιού ενώ το "Shoemaker" δημιουργεί κάτι παραμυθένιο με τις folk μελωδίες του, οι οποίες δε θα λείψουν ούτε στη συνέχεια, με τα "Harvest' και "Pan" να εντείνουν αυτό το στοιχείο. ΄
Από την άλλη, και παρόλο που η εισαγωγή του "How's The Heart" στοιβάζει μερικές παραδοσιακές νότες, θα έρθει για να αναδείξει περισσότερο το κλασικό στυλ των Nightwish, και φυσικά τη δεινή τεχνική του μαέστρου Holopainen η οποία θα πετάξει τα βέλη της και στο ''Procession" με τους συγκινητικούς ήχους και τις prog πινελιές του.
Με το "Tribal" θα έρθει μια έκρηξη ρυθμών, μελωδιών και συναισθημάτων, πάλι στο γνωστό ύφος του γκρουπ με τις κιθάρες να παίρνουν για λίγο τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Λίγο πριν το τέλος το 'Endlessness" θα έρθει πιο βαρύ και γκρίζο με τον Marko Hietala να παίρνει τα ηνία και το μικρόφωνο από την Ολλανδή θεά, δίνοντας έναν διαφορετικό χαρακτήρα στο σύνολο.
Για φινάλε έχουμε το μισάωρο "All The Works Which Adorn The World" που χωρίζεται σε οχτώ ολόκληρα κεφάλαια, κάνοντας την εντύπωση πως ακούμε μια rock όπερα, ακόμα πιο έντονη. Συγκεκριμένα αυτό που συμβαίνει από το "Vista" μέχρι το "Ad Astra" είναι σαν ένα συνεχές μουσικό ταξίδι που βάζει τη φαντασία να σε πάει σε άλλες διαστάσεις, ονειρεμένες. Τα τεχνικά στοιχεία κυριαρχούν, μαζί με ακουστικές και κλασικές μελωδίες που μέχρι την τελευταία νότα δημιουργούν ένα μαγευτικό, εξωπραγματικό αποτέλεσμα.
Το πείραμα της θρυλικής αυτής μπάντας φαίνεται πως πέτυχε και με το παραπάνω, σε κάτι ουσιαστικό και διαφορετικό. Σίγουρα χρειάζεται μερικές ακροάσεις μέχρι αυτό το σύνολο να χωνευτεί καλά, αλλά η μιάμιση ώρα διάρκειας δεν κουράζει ούτε στο ελάχιστο, με την έννοια του φανταστικού να θεωρείται καταλυτική στα αυτιά μας. Το μυαλό του ιθύνοντα νου τους φαίνεται πως δουλεύει διαρκώς κι αυτό βγαίνει ,όχι μόνο στις μουσικές και την εκπληκτική φωνή της Floor Jansen, αλλά και στα συναισθήματα που δημιουργούνται στον ακροατή. Η περίοδος της μετριότητας φαίνεται πως πέρασε για το στρατόπεδο των Nightwish, κοιτάζοντας έτσι ακόμα πιο ψηλά.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με μια αύρα ανάλογη των σύγχρονων Therion, και με βλέψεις για κάτι μεγαλειώδες, το νέο πόνημα των Φιλανδών ανοίγει με το 'Music" και τις απόκοσμες σινεματικές του διαθέσεις που εν συνεχεία διαδέχονται χορωδιακά φωνητικά και μια μοντέρνα heavy pop/rock λάμψη, που χαρίζει την γνωστή ταυτότητα της μπάντας. Μάλιστα το "Noise" που ακολουθεί συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος σαν μια φυσική συνέχεια του προηγούμενου κομματιού ενώ το "Shoemaker" δημιουργεί κάτι παραμυθένιο με τις folk μελωδίες του, οι οποίες δε θα λείψουν ούτε στη συνέχεια, με τα "Harvest' και "Pan" να εντείνουν αυτό το στοιχείο. ΄
Από την άλλη, και παρόλο που η εισαγωγή του "How's The Heart" στοιβάζει μερικές παραδοσιακές νότες, θα έρθει για να αναδείξει περισσότερο το κλασικό στυλ των Nightwish, και φυσικά τη δεινή τεχνική του μαέστρου Holopainen η οποία θα πετάξει τα βέλη της και στο ''Procession" με τους συγκινητικούς ήχους και τις prog πινελιές του.
Με το "Tribal" θα έρθει μια έκρηξη ρυθμών, μελωδιών και συναισθημάτων, πάλι στο γνωστό ύφος του γκρουπ με τις κιθάρες να παίρνουν για λίγο τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Λίγο πριν το τέλος το 'Endlessness" θα έρθει πιο βαρύ και γκρίζο με τον Marko Hietala να παίρνει τα ηνία και το μικρόφωνο από την Ολλανδή θεά, δίνοντας έναν διαφορετικό χαρακτήρα στο σύνολο.
Για φινάλε έχουμε το μισάωρο "All The Works Which Adorn The World" που χωρίζεται σε οχτώ ολόκληρα κεφάλαια, κάνοντας την εντύπωση πως ακούμε μια rock όπερα, ακόμα πιο έντονη. Συγκεκριμένα αυτό που συμβαίνει από το "Vista" μέχρι το "Ad Astra" είναι σαν ένα συνεχές μουσικό ταξίδι που βάζει τη φαντασία να σε πάει σε άλλες διαστάσεις, ονειρεμένες. Τα τεχνικά στοιχεία κυριαρχούν, μαζί με ακουστικές και κλασικές μελωδίες που μέχρι την τελευταία νότα δημιουργούν ένα μαγευτικό, εξωπραγματικό αποτέλεσμα.
Το πείραμα της θρυλικής αυτής μπάντας φαίνεται πως πέτυχε και με το παραπάνω, σε κάτι ουσιαστικό και διαφορετικό. Σίγουρα χρειάζεται μερικές ακροάσεις μέχρι αυτό το σύνολο να χωνευτεί καλά, αλλά η μιάμιση ώρα διάρκειας δεν κουράζει ούτε στο ελάχιστο, με την έννοια του φανταστικού να θεωρείται καταλυτική στα αυτιά μας. Το μυαλό του ιθύνοντα νου τους φαίνεται πως δουλεύει διαρκώς κι αυτό βγαίνει ,όχι μόνο στις μουσικές και την εκπληκτική φωνή της Floor Jansen, αλλά και στα συναισθήματα που δημιουργούνται στον ακροατή. Η περίοδος της μετριότητας φαίνεται πως πέρασε για το στρατόπεδο των Nightwish, κοιτάζοντας έτσι ακόμα πιο ψηλά.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου