Ένα από τα projects που δημιούργησε πριν μερικά χρόνια ο μεγάλος doom μάστορας, Leif Edling, είναι και οι Avatarium, oι οποίοι κατά καιρούς δανείζονται στοιχεία από το μεγαλείο τη βασικής του μπάντας. Πιστοί στο ραντεβού τους, μετά από δύο χρόνια, επιστρέφουν δισκογραφικά με το "The Fire I Long For", το οποίο θα συζητηθεί ποικιλοτρόπως.
Το εναρκτήριο "Voices" χωρίς μεγάλη προσπάθεια μπορεί να μας συνεπάρει με την αλά Candlemass ριφφ-λογία και την ατμόσφαιρα που βγαίνει από το στόμα της Jennie Ann, σε συνδυασμό με τα πλήκρα και τις μελωδίες. Το "Rubicon" βέβαια, χωρίς να ξεφεύγει από την έντονη αγάπη στις κιθάρες και τις αργές ταχύτητες, θα μας φέρει ένα πιο ραδιοφωνικό cassic rock vibe που παίζει μεταξύ Rolling Stones και Led Zeppelin. Σε αυτό το στυλ, θα συναντήσουμε λίγο αργότερα και τα "Shake That Demon" και "Great Beyond" αλλά και το ομότιτλο "The Fire I Long For" που μέσα στο χαοτικό του μοτίβο, αναβλύζουν μερικές γλυκές μελωδίες.
Το "Lay Me Down" θα έρθει σκοτεινό και μυστηριακό, με πολλές late 60s-70s Αμερικάνικες επιρροές, αν και το "Porcelain Skull" μας επαναφέρει για τα καλά στο ασήκωτο βάρος του doom ήχου. Μέσα σε ένα δυστοπικό μοτίβο, το "Great Beyond" σκιαγραφεί μια μικρή πόρτα ελπίδας, χωρίς όμως από τη γκριζίλα του να βγαίνει κάτι πιο αισιόδοξο, καθώς με τα crunchy riffs του και το synth όλα είναι μπερδεμένα.
Λίγο πριν το τέλος, σε ένα Sabbath-ικό σκηνικό, και τη δεδομένη αγάπη για το old school, θα έρθει το "Epitaph Of Heroes" το οποίο εκτός των θεόβαρων ρυθμών του, χώνονται κρυφά μερικά επικά στοιχεία που ανεβάζουν το αποτέλεσμα, ενώ το "Stars They Move κλείνει το άλμπουμ σαν μια απόκρυφη μίνιμαλ μπαλάντα, που η απαλότητα της εμπνέει μελαγχολία και μυστήριο.
Ο νέος δίσκος των Avatarium όσο κι όμορφος, συναισθηματικός ή ατμοσφαιρικός κι αν είναι, χρειάζεται τον χρόνο του για να το ακούσεις και αν το καταλάβεις, αλλά δυστυχώς δύσκολα θα βρεις κάτι που ενδεχομένως να μην έχεις ακούσει κάποια στιγμή στο παρελθόν. Τέλος, ενώ φαίνεται ξεκάθαρα το ταλέντο και τα skills της μπάντας, εδώ το πράγμα αρχίζει και χάνεται, αφού όπως φαίνεται άλλωστε, σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, δεν υπάρχει ταυτότητα, κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μείον για μία μπάντα που άλλα μας έδειχνε με την προηγούμενη δισκογραφία τους.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το εναρκτήριο "Voices" χωρίς μεγάλη προσπάθεια μπορεί να μας συνεπάρει με την αλά Candlemass ριφφ-λογία και την ατμόσφαιρα που βγαίνει από το στόμα της Jennie Ann, σε συνδυασμό με τα πλήκρα και τις μελωδίες. Το "Rubicon" βέβαια, χωρίς να ξεφεύγει από την έντονη αγάπη στις κιθάρες και τις αργές ταχύτητες, θα μας φέρει ένα πιο ραδιοφωνικό cassic rock vibe που παίζει μεταξύ Rolling Stones και Led Zeppelin. Σε αυτό το στυλ, θα συναντήσουμε λίγο αργότερα και τα "Shake That Demon" και "Great Beyond" αλλά και το ομότιτλο "The Fire I Long For" που μέσα στο χαοτικό του μοτίβο, αναβλύζουν μερικές γλυκές μελωδίες.
Το "Lay Me Down" θα έρθει σκοτεινό και μυστηριακό, με πολλές late 60s-70s Αμερικάνικες επιρροές, αν και το "Porcelain Skull" μας επαναφέρει για τα καλά στο ασήκωτο βάρος του doom ήχου. Μέσα σε ένα δυστοπικό μοτίβο, το "Great Beyond" σκιαγραφεί μια μικρή πόρτα ελπίδας, χωρίς όμως από τη γκριζίλα του να βγαίνει κάτι πιο αισιόδοξο, καθώς με τα crunchy riffs του και το synth όλα είναι μπερδεμένα.
Λίγο πριν το τέλος, σε ένα Sabbath-ικό σκηνικό, και τη δεδομένη αγάπη για το old school, θα έρθει το "Epitaph Of Heroes" το οποίο εκτός των θεόβαρων ρυθμών του, χώνονται κρυφά μερικά επικά στοιχεία που ανεβάζουν το αποτέλεσμα, ενώ το "Stars They Move κλείνει το άλμπουμ σαν μια απόκρυφη μίνιμαλ μπαλάντα, που η απαλότητα της εμπνέει μελαγχολία και μυστήριο.
Ο νέος δίσκος των Avatarium όσο κι όμορφος, συναισθηματικός ή ατμοσφαιρικός κι αν είναι, χρειάζεται τον χρόνο του για να το ακούσεις και αν το καταλάβεις, αλλά δυστυχώς δύσκολα θα βρεις κάτι που ενδεχομένως να μην έχεις ακούσει κάποια στιγμή στο παρελθόν. Τέλος, ενώ φαίνεται ξεκάθαρα το ταλέντο και τα skills της μπάντας, εδώ το πράγμα αρχίζει και χάνεται, αφού όπως φαίνεται άλλωστε, σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, δεν υπάρχει ταυτότητα, κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μείον για μία μπάντα που άλλα μας έδειχνε με την προηγούμενη δισκογραφία τους.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου