Οι Michael Schenker Fest, είναι το πιο πρόσφατο "παιδί" του Τεύτωνα ροκ θρύλου της κιθάρας, μαζί με τη μπάντα του και όλες τις φωνές από την προσωπική του πορεία, όπως Gary Barden, Graham Bonnet, Robin McAuley και Dogie White. Πέρσι, το ομαδικό τους ντεμπούτο που προσωπικά αγάπησα, μου έδωσε ελπίδες για τη συνέχεια, αν και τώρα με το "Revelation" που συνεχίζει σε αρκετά σημεία όσα ξέρουμε από τη μουσική των μελών του, με άφησε με ανάμικτα συναισθήματα.
Με το εναρκτήριο "Rock Steady", που ίσως αποτελεί και βιωματικό κομμάτι για τον θρυλικό κιθαρίστα, να με αφήνει λίγο χλιαρό σχετικά με τι μέλλει γενέσθαι, έχοντας μια οπερατική ροκ ατμόσφαιρα, σε αντίθεση με το "Under A Blood Red Sky" και "Headed For The Sun" που φέρνουν λίγη ενέργεια μπροστά σε ένα σκληρό ροκ παλαιάς κοπής με αρκετά ωραίες μελωδίες και απαλές ατμοσφαιρικές στιγμές από το hammond.
Oι κλασικές riff-oλογίες από το alternate picking του Michael συνεχίζουν στο προσωπικό μου αγαπημένο "Silent Again" που θυμίζει σε αρκετά σημεία και με τη συμμετοχή του McAuley, κάτι από το "Save Yourself". Όσον αφορά ένα από τα ήδη γνωστά κομμάτια του δίσκου, το "Sleeping With The Light On", θα παρατηρήσουμε τους γεροντοροκάδες να βγάζουν λίγο από τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος, σε ένα επίσης αρκετά δυναμικό και ακρητκικό κομμάτι, όπου ο Graham Bonnet σώζει από μόνος του όλη την παρτίδα, μιας και η όλη σύνθεση δεν αποκλίνει από τις εποχές του "Assault Attack". To "The Beast In The Shadows", είναι αρκετά επικό και σκοτεινό, αλλά χωρίς μια σύγχρονη νότα να σπάσει την όλη old-school-ια, αν και σίγουρα η κατρακύλα που θα έρθει από τα σχεδόν μέτρια "Behind The Smile" και "Lead You Astray" που δίνουν κάποιες χαζοχαρούμενες μελωδίες προς τα έξω, είναι ότι χειρότερο στο άλμπουμ.
Από την άλλη το "Crazy Daze" ξαναομορφαίνει κάπως την ατμόσφαιρα με το heavy blues του ενώ το "We Are The Voice" είναι ίσως το πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου, θυμίζοντας της πρώτες μέρες των MSG αν και λίγα σόλο ενδιάμεσα στα κομμάτια θα τα ήθελα πολύ. Αργότερα το "Old Man" που καλώς ή κακώς περιγράφει την πλειοψηφία της μπάντας", δείχνει πως ροκάρουν αυτοί οι άνθρωποι σήμερα, σε ένα πιο κλασικό στυλ. To "Still In The Fight" κάνει πάλι ζωηρό με τις γρήγορες ταχύτητες του το άλμπουμ, έστω και λίγο πριν το τέλος του, με τον επίλογο να φτάνει αμέσως μετά με το instrumental "Ascension" που με το ύφος του ο Γερμανός το προσυπογράφει.
Το δεύτερο άλμπουμ ενός από τα πολλά project που ο θεός της εξάχορδης μας έχει δώσει, δυστυχώς δεν αποκαλύπτει τίποτα ιδιαίτερο, σε αντίθεση με τον τίτλο του. Αν και είμαι "βαμμένος" φαν της μουσικής του, αυτός ο δίσκος παρόλη τη διάθεση και το ροκ μπρίο του, δε με άγγιξε σχεδόν καθόλου, με όλους τους βετεράνους να προτιμούν απλά να μαζέψουν τα ένσημα για τη σύνταξη. Ο μεγαλύτερος λόγος της απογοήτευσης μου είναι όμως ότι ο άνθρωπος που μας χάρισε τραγούδια σαν τα "Rock Bottom", "Belladona", "Doctor Doctor", "Anytime", "Destiny", "Desert Song" και "Nightmare", τα οποία έγιναν από κάθε γενιά ύμνοι, τώρα να μας πλασάρει συμπαθητικές και χλιαρές συνθέσεις, οι οποίες υστερούν από σολιστικής πλευράς, με το περισσότερο φως να λαμβάνουν οι αμέτρητοι τραγουδιστές του, αν και πιστεύω πως κάτι αντικειμενικά κακό δε θα περάσουν από την ταστιέρα του.
(6,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με το εναρκτήριο "Rock Steady", που ίσως αποτελεί και βιωματικό κομμάτι για τον θρυλικό κιθαρίστα, να με αφήνει λίγο χλιαρό σχετικά με τι μέλλει γενέσθαι, έχοντας μια οπερατική ροκ ατμόσφαιρα, σε αντίθεση με το "Under A Blood Red Sky" και "Headed For The Sun" που φέρνουν λίγη ενέργεια μπροστά σε ένα σκληρό ροκ παλαιάς κοπής με αρκετά ωραίες μελωδίες και απαλές ατμοσφαιρικές στιγμές από το hammond.
Oι κλασικές riff-oλογίες από το alternate picking του Michael συνεχίζουν στο προσωπικό μου αγαπημένο "Silent Again" που θυμίζει σε αρκετά σημεία και με τη συμμετοχή του McAuley, κάτι από το "Save Yourself". Όσον αφορά ένα από τα ήδη γνωστά κομμάτια του δίσκου, το "Sleeping With The Light On", θα παρατηρήσουμε τους γεροντοροκάδες να βγάζουν λίγο από τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος, σε ένα επίσης αρκετά δυναμικό και ακρητκικό κομμάτι, όπου ο Graham Bonnet σώζει από μόνος του όλη την παρτίδα, μιας και η όλη σύνθεση δεν αποκλίνει από τις εποχές του "Assault Attack". To "The Beast In The Shadows", είναι αρκετά επικό και σκοτεινό, αλλά χωρίς μια σύγχρονη νότα να σπάσει την όλη old-school-ια, αν και σίγουρα η κατρακύλα που θα έρθει από τα σχεδόν μέτρια "Behind The Smile" και "Lead You Astray" που δίνουν κάποιες χαζοχαρούμενες μελωδίες προς τα έξω, είναι ότι χειρότερο στο άλμπουμ.
Από την άλλη το "Crazy Daze" ξαναομορφαίνει κάπως την ατμόσφαιρα με το heavy blues του ενώ το "We Are The Voice" είναι ίσως το πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου, θυμίζοντας της πρώτες μέρες των MSG αν και λίγα σόλο ενδιάμεσα στα κομμάτια θα τα ήθελα πολύ. Αργότερα το "Old Man" που καλώς ή κακώς περιγράφει την πλειοψηφία της μπάντας", δείχνει πως ροκάρουν αυτοί οι άνθρωποι σήμερα, σε ένα πιο κλασικό στυλ. To "Still In The Fight" κάνει πάλι ζωηρό με τις γρήγορες ταχύτητες του το άλμπουμ, έστω και λίγο πριν το τέλος του, με τον επίλογο να φτάνει αμέσως μετά με το instrumental "Ascension" που με το ύφος του ο Γερμανός το προσυπογράφει.
Το δεύτερο άλμπουμ ενός από τα πολλά project που ο θεός της εξάχορδης μας έχει δώσει, δυστυχώς δεν αποκαλύπτει τίποτα ιδιαίτερο, σε αντίθεση με τον τίτλο του. Αν και είμαι "βαμμένος" φαν της μουσικής του, αυτός ο δίσκος παρόλη τη διάθεση και το ροκ μπρίο του, δε με άγγιξε σχεδόν καθόλου, με όλους τους βετεράνους να προτιμούν απλά να μαζέψουν τα ένσημα για τη σύνταξη. Ο μεγαλύτερος λόγος της απογοήτευσης μου είναι όμως ότι ο άνθρωπος που μας χάρισε τραγούδια σαν τα "Rock Bottom", "Belladona", "Doctor Doctor", "Anytime", "Destiny", "Desert Song" και "Nightmare", τα οποία έγιναν από κάθε γενιά ύμνοι, τώρα να μας πλασάρει συμπαθητικές και χλιαρές συνθέσεις, οι οποίες υστερούν από σολιστικής πλευράς, με το περισσότερο φως να λαμβάνουν οι αμέτρητοι τραγουδιστές του, αν και πιστεύω πως κάτι αντικειμενικά κακό δε θα περάσουν από την ταστιέρα του.
(6,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου