Το 2019 ήταν η χρονιά που μου εκπληρώθηκαν δύο συναυλιακά απωθημένα, αρχικά με τη παρθενική εμφάνιση των Enslaved, και τώρα με αυτή των Voivod. Μπορεί η Αθήνα στα μέσα του Αυγούστου να ήταν άδεια αλλά το Temple γέμισε φίλους των Γαλλοκαναδών και η κάψα όλων ήταν ανάλογη με αυτή του εποχιακού καιρού. Προσωπικά η ανάγκη μου να τους δω ήταν μεγαλύτερη από αυτή των καλοκαιρινών διακοπών μου, γυρνώντας άρον άρον για να τιμήσω τη χάρη τους, το λαμπρό παρελθόν τους και φυσικά ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της περασμένης χρονιάς. Η δεύτερη τους εμφάνιση λοιπόν στην Ελλάδα, ως εναρκτήρια της σεζόν, φαινόταν πως θα ήταν εκρηκτική και κανείς στο τέλος δεν διαψεύστηκε.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τη λεγόμενη ως "δύσκολη θέση" για το άνοιγμα της συναυλίας ανέλαβαν οι Stereo Animal από τη Συμπρωτεύουσα, οι οποίοι ομολογουμένως βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια πληθώρα διψασμένου κόσμου, χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις. Μουσικά, την περασμένη Τετάρτη, ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μπάντα, και αυτό το σύγχρονο πάντρεμα τόσων ειδών της rock n roll κουλτούρας, μεταξύ των οποίων punk, groove, και thrash ταίριαζε τέλεια ώστε να ζεσταθεί λίγο ακόμα ο κόσμος και να πωρωθεί με ήχους που έκλιναν αρκετά προς τη μεριά των headliners της βραδιάς. Όσον αφορά τον ήχο, τα φωνητικά χάνονταν πίσω από τις εντάσεις στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης τους, αλλά τίποτα δεν πτόησε ούτε τους πάνω ούτε τους κάτω για την αρχή ενός καλοκαιρινού πάρτυ στην καρδιά της Αθήνας.
Μετά από μερικά λεπτά, τη σκυτάλη παίρνουν οι Sacral Rage, που για τους φίλους του παλιομοδίτικου κλασικού metal, αποτελούν ελληνικό φαινόμενο. Με τον κόσμο να κατακλύζει το Temple, οι Αθηναίοι με "denim and leather" look, ξεκινούν και δείχνουν τα δόντια τους, σε ένα όργιο ταχυτήτων, σόλο και κραυγών. Με τη φωνή να μου θυμίζει ανά περιόδους, αυτή του King Diamond, η θεατρικότητα έδειχνε πόσο αναπόσπαστο κομμάτι είναι για τη μπάντα, καθώς εκτός από ηχητικά, τα εφέ των πράσινων λέιζερ έδιναν μια φουτουριστική εντύπωση, επίσης αρκετά ταιριαστή με το ύφος των Voivod. Φυσικά από ένα τόσο πετυχημένο δεύτερο άλμπουμ, με διθυραμβικές δε θα μπορούσαν να λείπουν κομμάτια από το setlist τους, ενώ μέχρι το τέλος της παρουσίας τους, αυτό που με κέρδισε περισσότερο από όλα ήταν η κιθαριστική αρτιότητα και η τεχνική των lead σημείων.
Το ρολόι έδειχνε μόλις λίγα λεπτά πριν τις 23:00, και με το sold out να ήδη έχει γίνει στο παρά πέντε, ο κατάμεστος Ναός, ήταν έτοιμος πλέον να υποδεχθεί τους Καναδούς metal θρύλους. Ξεκινώντας δυναμικά με το "Post Society" του ομώνυμου ΕΡ τους, δίνεται στη συνέχεια πάσα για το "Psychic Vacuum" από το "Dimension Hatröss" του οποίου θα ακούσουμε στην πορεία και το "Technocratic Manipulators". Το παρελθόν βέβαια είχε θέση και με το "Overreaction" που ήταν και το μόνο κομμάτι που ακούστηκε από το εμβληματικό "Killing Technology" αλλά και με τα "Into My Hybercube" και "The Unknown Knows" από το "Nothingface". Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν στιγμές από το πιο πρόσφατο και πολύ καλό "The Wake", στο οποίο οι Voivod συνδύασαν πολλά progressive και κλασικά thrash metal στοιχεία με κομμάτια όπως "The Obsolete Beings" και "Inconspiracy" να ξεσηκώνουν το κοινό, ενώ τα "End Of Dormancy" και "Always Moving" έδειχναν πως τα δυσαρμονικά ρυθμικά στοιχεία του μακαρίτη Piggy ενέπνευσαν τον Chewy, βάζοντας τον για τα καλά στη συνθετική ατμόσφαιρα της μπάντας. Ο κόσμος τρελαμένος για το μεγαλείο τους, φώναζε ρυθμικά και οπαδικά το όνομα τους, με τους ίδιους να κοκκινίζουν και να υποκλίνονται ουκ ολίγες φορές, ενώ το γλυκό χαμόγελο του Away γέμιζε τον χώρο και ο Rocky ερχόμενος για πρώτη φορά στη χώρα μας, έδειξε το πάθος του. Λίγο πριν το τέλος, προς τιμήν του εκλιπόντος Piggy, έπαιξαν το "Voivod" από το πρώτο τους άλμπουμ "War And Pain", με όλους να γινόμαστε ένα, τα crowd surfings να προκαλούν τρικυμίες ενώ τα μικρόφωνα ήταν στραμμένα προς τα εμάς, μέχρι τι στιγμή που το ακραίο στυλ τους, μετουσιώθηκε με το ατμοσφαιρικό και προοδευτικό των Pink Floyd στο "Astral Domine" με το οποίο κιόλας μας αποχαιρέτησαν.
Τέλος, η μεγάλη και πολυποίκιλη κληρονομιά που μας έχουν αφήσει οι κύριοι από το Κεμπέκ, είναι δύσκολη να αποτυπωθεί ζωντανά, αλλά επί μιάμιση ώρα, κάθε τι που έπαιξαν, ένωσε fans κάθε ηλικίας και κάθε διαφορετικής περιόδου της μπάντας, δείχνοντας πως με το πέρασμα του χρόνου το κοινό δεν είναι κολλημένο και εν μέρει ανίδεο. Αυτό που πλέον ελπίζω είναι να μην αργήσουν ξανά να κυκλοφορήσουν νέο άλμπουμ, και να μην περιμένουμε άλλα οκτώ χρόνια για να τους ξαναδούμε στα μέρη μας.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τη λεγόμενη ως "δύσκολη θέση" για το άνοιγμα της συναυλίας ανέλαβαν οι Stereo Animal από τη Συμπρωτεύουσα, οι οποίοι ομολογουμένως βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια πληθώρα διψασμένου κόσμου, χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις. Μουσικά, την περασμένη Τετάρτη, ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μπάντα, και αυτό το σύγχρονο πάντρεμα τόσων ειδών της rock n roll κουλτούρας, μεταξύ των οποίων punk, groove, και thrash ταίριαζε τέλεια ώστε να ζεσταθεί λίγο ακόμα ο κόσμος και να πωρωθεί με ήχους που έκλιναν αρκετά προς τη μεριά των headliners της βραδιάς. Όσον αφορά τον ήχο, τα φωνητικά χάνονταν πίσω από τις εντάσεις στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης τους, αλλά τίποτα δεν πτόησε ούτε τους πάνω ούτε τους κάτω για την αρχή ενός καλοκαιρινού πάρτυ στην καρδιά της Αθήνας.
Μετά από μερικά λεπτά, τη σκυτάλη παίρνουν οι Sacral Rage, που για τους φίλους του παλιομοδίτικου κλασικού metal, αποτελούν ελληνικό φαινόμενο. Με τον κόσμο να κατακλύζει το Temple, οι Αθηναίοι με "denim and leather" look, ξεκινούν και δείχνουν τα δόντια τους, σε ένα όργιο ταχυτήτων, σόλο και κραυγών. Με τη φωνή να μου θυμίζει ανά περιόδους, αυτή του King Diamond, η θεατρικότητα έδειχνε πόσο αναπόσπαστο κομμάτι είναι για τη μπάντα, καθώς εκτός από ηχητικά, τα εφέ των πράσινων λέιζερ έδιναν μια φουτουριστική εντύπωση, επίσης αρκετά ταιριαστή με το ύφος των Voivod. Φυσικά από ένα τόσο πετυχημένο δεύτερο άλμπουμ, με διθυραμβικές δε θα μπορούσαν να λείπουν κομμάτια από το setlist τους, ενώ μέχρι το τέλος της παρουσίας τους, αυτό που με κέρδισε περισσότερο από όλα ήταν η κιθαριστική αρτιότητα και η τεχνική των lead σημείων.
Το ρολόι έδειχνε μόλις λίγα λεπτά πριν τις 23:00, και με το sold out να ήδη έχει γίνει στο παρά πέντε, ο κατάμεστος Ναός, ήταν έτοιμος πλέον να υποδεχθεί τους Καναδούς metal θρύλους. Ξεκινώντας δυναμικά με το "Post Society" του ομώνυμου ΕΡ τους, δίνεται στη συνέχεια πάσα για το "Psychic Vacuum" από το "Dimension Hatröss" του οποίου θα ακούσουμε στην πορεία και το "Technocratic Manipulators". Το παρελθόν βέβαια είχε θέση και με το "Overreaction" που ήταν και το μόνο κομμάτι που ακούστηκε από το εμβληματικό "Killing Technology" αλλά και με τα "Into My Hybercube" και "The Unknown Knows" από το "Nothingface". Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν στιγμές από το πιο πρόσφατο και πολύ καλό "The Wake", στο οποίο οι Voivod συνδύασαν πολλά progressive και κλασικά thrash metal στοιχεία με κομμάτια όπως "The Obsolete Beings" και "Inconspiracy" να ξεσηκώνουν το κοινό, ενώ τα "End Of Dormancy" και "Always Moving" έδειχναν πως τα δυσαρμονικά ρυθμικά στοιχεία του μακαρίτη Piggy ενέπνευσαν τον Chewy, βάζοντας τον για τα καλά στη συνθετική ατμόσφαιρα της μπάντας. Ο κόσμος τρελαμένος για το μεγαλείο τους, φώναζε ρυθμικά και οπαδικά το όνομα τους, με τους ίδιους να κοκκινίζουν και να υποκλίνονται ουκ ολίγες φορές, ενώ το γλυκό χαμόγελο του Away γέμιζε τον χώρο και ο Rocky ερχόμενος για πρώτη φορά στη χώρα μας, έδειξε το πάθος του. Λίγο πριν το τέλος, προς τιμήν του εκλιπόντος Piggy, έπαιξαν το "Voivod" από το πρώτο τους άλμπουμ "War And Pain", με όλους να γινόμαστε ένα, τα crowd surfings να προκαλούν τρικυμίες ενώ τα μικρόφωνα ήταν στραμμένα προς τα εμάς, μέχρι τι στιγμή που το ακραίο στυλ τους, μετουσιώθηκε με το ατμοσφαιρικό και προοδευτικό των Pink Floyd στο "Astral Domine" με το οποίο κιόλας μας αποχαιρέτησαν.
Τέλος, η μεγάλη και πολυποίκιλη κληρονομιά που μας έχουν αφήσει οι κύριοι από το Κεμπέκ, είναι δύσκολη να αποτυπωθεί ζωντανά, αλλά επί μιάμιση ώρα, κάθε τι που έπαιξαν, ένωσε fans κάθε ηλικίας και κάθε διαφορετικής περιόδου της μπάντας, δείχνοντας πως με το πέρασμα του χρόνου το κοινό δεν είναι κολλημένο και εν μέρει ανίδεο. Αυτό που πλέον ελπίζω είναι να μην αργήσουν ξανά να κυκλοφορήσουν νέο άλμπουμ, και να μην περιμένουμε άλλα οκτώ χρόνια για να τους ξαναδούμε στα μέρη μας.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου