Τρία χρόνια πέρασαν μετά την προηγούμενη κυκλοφορία των Amon Amarth, και φέτος ακόνισαν ξανά τα ξίφη και τα τσεκούρια τους, για μια νέα επέλαση. Το φουλ της αξυρισίας κυκλοφορεί το "Berserker", το οποίο θα είναι στο πλευρό τους, ως σύντροφος σε νέες, αιματοβαμμένες περιπέτειες.
Η επική αλλά παράλληλα απαλή ακουστική εισαγωγή του "Father's Gold" μας προετοιμάζει σιγά σιγά για τη νέα μάχη που θα γίνει, με τη συνέχεια να έρχεται γεμάτη οργή, ταχύτητα και τραχιά κιθαριστικά περάσματα, και τον Hegg να ουρλιάζει σαν λύκος για ακόμα μια φορά, ενώ η απαγγελία του προς το τέλος με τη συνοδεία του μπάσου προσωπικά με ανατρίχιασε.
Τα "Crack The Sky" και "Raven's Flight" που δεν έγιναν τυχαία τα πρώτα δείγματα του νέου δίσκου, δείχνουν μια πιο τραχιά και κλασικομεταλάδικη πλευρά των Σουηδών, χωρίς τα πολλά, γνωστά φιλεράκια των προηγούμενων κυκλοφοριών, ενώ και το "Mjolner Hammer Of The North" έχει πολλά Maiden-ικά σολιστικά περάσματα, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της μπάντας.
Από την άλλη, το "Shield Wall" μας επιστρέφει στην κανονικότητα, για τα δεδομένα των Amon Amarth, με τα μελωδικά στοιχεία να είναι κατευθείαν αναγνωρίσιμα, όντας πιο κοντά στη λογική του "Twilight Of The Thunder God". Φυσικά μερικές ακόμα catchy στιγμές θα συναντήσουμε και στα "Valkyria"και "When Once Again We Can Set Our Sails", χωρίς όμως να γίνονται κουραστικές, στολίζοντας όμορφα το σύνολο.
Το "Ironside" που ακολουθεί είναι ίσως από τα πιο αμιγώς καθαρά death metal και groovy κομμάτια τους, με το τέλος να γίνεται μεγαλειώδες και επικό, ενώ από την άλλη το σχεδόν ομότιτλο "The Berserker At Stamford Bridge" είναι αρκετά αδιάφορο με το μόνο ενδιαφέρον σημείο να είναι οι μελωδικές του κιθάρες.
Λίγο πριν την τελική δυάδα δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο "Skoll And Hati" που μας έρχεται εμφανώς επηρεασμένο από τις πρώτες κυκλοφορίες τους, με την παλιομοδίτικη αισθητική του να πασάρει στο "Wings Of Eagles", ένα ιδιαίτερα αγριεμένο κομμάτι, που αντιθέτως με τον soundtrack-ικό επίλογο του "Into The Dark", έχει περίσσιο τσαμπουκά.
Το "Berserker" είναι ένας από τους μεγαλύτερους σε διάρκεια δίσκους των γνωστών death metallers, παρομοιάζοντας το άνετα, και χωρίς υπερβολή ως έπος. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, ξεφεύγουν αρκετά από τα ήδη γνωστά μονοπάτια τους, χωρίς βέβαια να λείπουν σε διάσπαρτες στιγμές, παίρνοντας έτσι ένα ρίσκο, που θα φανεί στην πορεία αν άξιζε. Προσωπικά για τον γράφοντα, οι Βίκινγκς με όλα όσα έχουν βάλει στο δίσκο τους, ανέβασαν τον πήχη, δημιουργώντας έναν δίσκο αντάξιο του ονόματος και τις ιστορίας τους, γεμάτο έμπνευση και παλιομοδίτικες, νοσταλγικές επιρροές.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Η επική αλλά παράλληλα απαλή ακουστική εισαγωγή του "Father's Gold" μας προετοιμάζει σιγά σιγά για τη νέα μάχη που θα γίνει, με τη συνέχεια να έρχεται γεμάτη οργή, ταχύτητα και τραχιά κιθαριστικά περάσματα, και τον Hegg να ουρλιάζει σαν λύκος για ακόμα μια φορά, ενώ η απαγγελία του προς το τέλος με τη συνοδεία του μπάσου προσωπικά με ανατρίχιασε.
Τα "Crack The Sky" και "Raven's Flight" που δεν έγιναν τυχαία τα πρώτα δείγματα του νέου δίσκου, δείχνουν μια πιο τραχιά και κλασικομεταλάδικη πλευρά των Σουηδών, χωρίς τα πολλά, γνωστά φιλεράκια των προηγούμενων κυκλοφοριών, ενώ και το "Mjolner Hammer Of The North" έχει πολλά Maiden-ικά σολιστικά περάσματα, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της μπάντας.
Από την άλλη, το "Shield Wall" μας επιστρέφει στην κανονικότητα, για τα δεδομένα των Amon Amarth, με τα μελωδικά στοιχεία να είναι κατευθείαν αναγνωρίσιμα, όντας πιο κοντά στη λογική του "Twilight Of The Thunder God". Φυσικά μερικές ακόμα catchy στιγμές θα συναντήσουμε και στα "Valkyria"και "When Once Again We Can Set Our Sails", χωρίς όμως να γίνονται κουραστικές, στολίζοντας όμορφα το σύνολο.
Το "Ironside" που ακολουθεί είναι ίσως από τα πιο αμιγώς καθαρά death metal και groovy κομμάτια τους, με το τέλος να γίνεται μεγαλειώδες και επικό, ενώ από την άλλη το σχεδόν ομότιτλο "The Berserker At Stamford Bridge" είναι αρκετά αδιάφορο με το μόνο ενδιαφέρον σημείο να είναι οι μελωδικές του κιθάρες.
Λίγο πριν την τελική δυάδα δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο "Skoll And Hati" που μας έρχεται εμφανώς επηρεασμένο από τις πρώτες κυκλοφορίες τους, με την παλιομοδίτικη αισθητική του να πασάρει στο "Wings Of Eagles", ένα ιδιαίτερα αγριεμένο κομμάτι, που αντιθέτως με τον soundtrack-ικό επίλογο του "Into The Dark", έχει περίσσιο τσαμπουκά.
Το "Berserker" είναι ένας από τους μεγαλύτερους σε διάρκεια δίσκους των γνωστών death metallers, παρομοιάζοντας το άνετα, και χωρίς υπερβολή ως έπος. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, ξεφεύγουν αρκετά από τα ήδη γνωστά μονοπάτια τους, χωρίς βέβαια να λείπουν σε διάσπαρτες στιγμές, παίρνοντας έτσι ένα ρίσκο, που θα φανεί στην πορεία αν άξιζε. Προσωπικά για τον γράφοντα, οι Βίκινγκς με όλα όσα έχουν βάλει στο δίσκο τους, ανέβασαν τον πήχη, δημιουργώντας έναν δίσκο αντάξιο του ονόματος και τις ιστορίας τους, γεμάτο έμπνευση και παλιομοδίτικες, νοσταλγικές επιρροές.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου