Συμπληρώνοντας φέτος μια δεκαπενταετία από την επαναδραστηριοποίηση τους, οι Καλιφορνέζοι βετεράνοι του thrash metal, Death Angel επέστρεψαν με το έκτο τους πόνημα. Τρία χρόνια μετά το πολύ συμπαθές, "The Evil Divide" κάνουν το πιο δυναμικό τους comeback, με ένα άλμπουμ που δε θα περάσει απαρατήρητο στους μεταλλικούς κύκλους.
Με μια μελωδική κιθαριστική εισαγωγή και συνοδεία στιβαρών μπασογραμμών, μπαίνει το εναρκτήριο, ομίτλο κομμάτι πυο συνδυάζει το κλασικό αμερικάνικο αλήτικο στυλ της μπάντας, με κλασικές heavy metal φόρμες, δίνοντας έπειτα πάσα στο εκρηκτικό και ογκώδες "Divine Defector", που με τις γκαρίδες και το γρέζι του, ο Mark Osegueda βγάζει όλο του τον θυμό και έναν ολόκληρο δαίμονα από μέσα του.
Παρατηρώντας πως σε αυτό το άλμπουμ κυριαρχεί το groove στοιχείο, μετά το παλιομοδίτικο, ακουστικό intro του "Aggressor", ακολουθούν αργά περάσματα που γεμίζουν το σύνολο, ενώ το ρεφρέν προχωράει σε κλασικές ταχύτητες του είδους και gang vocals, ενώ δε λείπουν και πολλά τεχνικά στοιχεία σε μια γενική σκοτεινη΄ατμόσφαιρα. Φυσικά μακριά από τα συνηθισμένα thrash καλούπια θα συναντήσουμε στην πορεία το πιο χεβυμεταλάδικο, με γεύση από Dio "Immortal Beheated" αλλά και τo στακάτο "The Pack".
Το "I Came For Blood" που θα έρθει, ακολουθεί μια speed-άτη rock προσέγγιση στον ήχο τους, εμφανώς επηρρεασμένη από μπάντες όπως οι Motorhead, ενώ υποβόσκουν NWOBHM πινελιές που θυμίζουν Saxon ή Satan. Aπό την άλλη όμως το "Alive And Screaming", όντας πιο αγριεμένο, ξαναγκαζώνει, επανερχόμενο σε κλασικούς thrah-ύτατους ρυθμούς, κάτι το οποίο συμβαίνει και στο "Ghost Of Me".
Mε το "Revelation Song" λίγο πριν το τέλος, βλέπουμε αναμειγμένα heavy στοιχεία, αλλά και riffs που θυμίζουν Sepultura εποχής "Chaos AD", ενώ το καταληκτικό "Of Rats And Men" κλείνει αυτόν τον κύκλο με όλες τις κλασικές δομές των ίδιων των Death Angel.
Το "Humanicide" καταφερνει εν έτει 2019, να μην είναι ένα ακόμα thrash αλμπουμ, αλλά κατάφερε να είναι ίσως το καλύτερο της χρονιάς. Οι Death Angel ανέκαθεν είχαν δικό τους χαρακτήρα και μια ιδιαίτερη ταυτότητα στο σύγχρονο bay area thrash metal, και μετά από τριάντα χρόνια πορείας, έδωσαν το πιο ποικίλο άλμπουμ τους. Όπως φάνηκε παραπάνω, σχεδόν όλοι οι φίλοι του σκληρού ήχου θα μπορέσουν να βρουν στοιχεία που τους αρέσουν, και τους αρμόζουν, ενώ το ίδιο το συγκρότημα δείχνει μέσω του ήχου του πως για να παίζεις ωραίο thrash δε χρειάζεται απαραίτητα να βάζεις τι ταχύτητες σου στο Θεό.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με μια μελωδική κιθαριστική εισαγωγή και συνοδεία στιβαρών μπασογραμμών, μπαίνει το εναρκτήριο, ομίτλο κομμάτι πυο συνδυάζει το κλασικό αμερικάνικο αλήτικο στυλ της μπάντας, με κλασικές heavy metal φόρμες, δίνοντας έπειτα πάσα στο εκρηκτικό και ογκώδες "Divine Defector", που με τις γκαρίδες και το γρέζι του, ο Mark Osegueda βγάζει όλο του τον θυμό και έναν ολόκληρο δαίμονα από μέσα του.
Παρατηρώντας πως σε αυτό το άλμπουμ κυριαρχεί το groove στοιχείο, μετά το παλιομοδίτικο, ακουστικό intro του "Aggressor", ακολουθούν αργά περάσματα που γεμίζουν το σύνολο, ενώ το ρεφρέν προχωράει σε κλασικές ταχύτητες του είδους και gang vocals, ενώ δε λείπουν και πολλά τεχνικά στοιχεία σε μια γενική σκοτεινη΄ατμόσφαιρα. Φυσικά μακριά από τα συνηθισμένα thrash καλούπια θα συναντήσουμε στην πορεία το πιο χεβυμεταλάδικο, με γεύση από Dio "Immortal Beheated" αλλά και τo στακάτο "The Pack".
Το "I Came For Blood" που θα έρθει, ακολουθεί μια speed-άτη rock προσέγγιση στον ήχο τους, εμφανώς επηρρεασμένη από μπάντες όπως οι Motorhead, ενώ υποβόσκουν NWOBHM πινελιές που θυμίζουν Saxon ή Satan. Aπό την άλλη όμως το "Alive And Screaming", όντας πιο αγριεμένο, ξαναγκαζώνει, επανερχόμενο σε κλασικούς thrah-ύτατους ρυθμούς, κάτι το οποίο συμβαίνει και στο "Ghost Of Me".
Mε το "Revelation Song" λίγο πριν το τέλος, βλέπουμε αναμειγμένα heavy στοιχεία, αλλά και riffs που θυμίζουν Sepultura εποχής "Chaos AD", ενώ το καταληκτικό "Of Rats And Men" κλείνει αυτόν τον κύκλο με όλες τις κλασικές δομές των ίδιων των Death Angel.
Το "Humanicide" καταφερνει εν έτει 2019, να μην είναι ένα ακόμα thrash αλμπουμ, αλλά κατάφερε να είναι ίσως το καλύτερο της χρονιάς. Οι Death Angel ανέκαθεν είχαν δικό τους χαρακτήρα και μια ιδιαίτερη ταυτότητα στο σύγχρονο bay area thrash metal, και μετά από τριάντα χρόνια πορείας, έδωσαν το πιο ποικίλο άλμπουμ τους. Όπως φάνηκε παραπάνω, σχεδόν όλοι οι φίλοι του σκληρού ήχου θα μπορέσουν να βρουν στοιχεία που τους αρέσουν, και τους αρμόζουν, ενώ το ίδιο το συγκρότημα δείχνει μέσω του ήχου του πως για να παίζεις ωραίο thrash δε χρειάζεται απαραίτητα να βάζεις τι ταχύτητες σου στο Θεό.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου