Οι Steel Prophet, απασχόλησαν για τελευταία φορά το κοινό μέσω του "Omniscient" το 2014, και από τότε άλλαξαν πολλά στο στρατόπεδο τους. Πλέον, επιστρέφουν με το "The God Machine" και φέρνουν μαζί όμορφα στοιχεία, καθώς και έναν τραγουδιστή από τη χώρα μας!
Με εναρκτήριο, το ομώνυμο του δίσκου, "The God Machine", παρατηρούμε πως η φωνή του "δικού" μας Δημήτρη Λιαπάκη ταιριάζει στο ύφος των Αμερικανών metallers, ενώ μουσικά το κομμάτι μου θυμίζει την ύστερη power πλευρά των Iced Earth. To "Crucify" στη συνέχεια, επίσης αρκετά δυναμικό στα ρεφρέν, κρατά τον λυρισμό στα κουπλέ, θυμίζοντας αρκετά κάποιες από τις πρώτες δουλειές των Mystic Prophecy, ενώ και τα κιθαριστικά leads, έχουν την αίσθηση αυτών του Gus G, όσο έκανε τη θητεία του στη μπάντα του Έλληνα frontman.
Από την άλλη, το "Thrashed Relentlessly" έρχεται πιο στακάτο, και πιο κοντά στην Αμερικανική, μαγκιόρικη, δυναμική, μεταλλική πλευρά, κάτι που θα συναντήσουμε και στο "Soulhunter" αλλά με περισσότερους επικούς τόνους. Eπίσης το "Dark Mask" έχει έναν δυνατό χαρακτήρα, αλλά με περισσότερες old school μελωδίες, σιγοντάροντας με το "Damnation Calling" το οποίο επίσης αποτελεί σήμα κατατεθέν του Αμερικάνικου power metal.
Η δυναμική μπαλάντα που ακολουθεί, φέρει το όνομα "Buried And Broken", και αποτελεί ένα πάντρεμα έντασης και ατμόσφαιρας, ενώ το "Lucifer-The Devil Inside" με τη χροιά και το ύφος της φωνής, δημιουργεί την αίσθηση μιας μεταλλικής ραψωδίας!
Λίγο πριν τον επίλογο, το "Fight Kill" έρχεται απειλητικά και αργά μέχρι να δωθεί η απαραίτητη ζωντάνια, και να το διαδεχτεί το καταληκτικό "Life=Love=God Machine" που μας αφήνει με μια groov-άτη hard rock διάθεση.
Η πενταετής απουσία των Steel Prophet μαζί με τη νέα μεταγραφή πίσω από το μικρόφωνο, σίγουρα δε θα περάσει απαρατήρητη από τους φίλους του είδους. Ο Λιαπάκης για ακόμα μια φορά δείχνει το φωνητικό του εύρος, άλλοτε με τις ψιλές του νότες και άλλοτε με το τρομερό του γρέζι, αλλά και το ταλέντο του φυσικά στην παραγωγή, που έκανε τον δίσκο σύγχρονο και γυαλισμένο, αλλά χωρίς να λείπει το πιο παλιομοδίτικο στυλ της μπάντας. Μουσικά μπορεί το "The God Machine" να μην ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά όλα τα νέα στοιχεία που δίνονται, και η ποικιλία που υπάρχει στα κομμάτια, το κάνουν ένα άκρως ενδιαφέρον και δυνατό άλμπουμ.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με εναρκτήριο, το ομώνυμο του δίσκου, "The God Machine", παρατηρούμε πως η φωνή του "δικού" μας Δημήτρη Λιαπάκη ταιριάζει στο ύφος των Αμερικανών metallers, ενώ μουσικά το κομμάτι μου θυμίζει την ύστερη power πλευρά των Iced Earth. To "Crucify" στη συνέχεια, επίσης αρκετά δυναμικό στα ρεφρέν, κρατά τον λυρισμό στα κουπλέ, θυμίζοντας αρκετά κάποιες από τις πρώτες δουλειές των Mystic Prophecy, ενώ και τα κιθαριστικά leads, έχουν την αίσθηση αυτών του Gus G, όσο έκανε τη θητεία του στη μπάντα του Έλληνα frontman.
Από την άλλη, το "Thrashed Relentlessly" έρχεται πιο στακάτο, και πιο κοντά στην Αμερικανική, μαγκιόρικη, δυναμική, μεταλλική πλευρά, κάτι που θα συναντήσουμε και στο "Soulhunter" αλλά με περισσότερους επικούς τόνους. Eπίσης το "Dark Mask" έχει έναν δυνατό χαρακτήρα, αλλά με περισσότερες old school μελωδίες, σιγοντάροντας με το "Damnation Calling" το οποίο επίσης αποτελεί σήμα κατατεθέν του Αμερικάνικου power metal.
Η δυναμική μπαλάντα που ακολουθεί, φέρει το όνομα "Buried And Broken", και αποτελεί ένα πάντρεμα έντασης και ατμόσφαιρας, ενώ το "Lucifer-The Devil Inside" με τη χροιά και το ύφος της φωνής, δημιουργεί την αίσθηση μιας μεταλλικής ραψωδίας!
Λίγο πριν τον επίλογο, το "Fight Kill" έρχεται απειλητικά και αργά μέχρι να δωθεί η απαραίτητη ζωντάνια, και να το διαδεχτεί το καταληκτικό "Life=Love=God Machine" που μας αφήνει με μια groov-άτη hard rock διάθεση.
Η πενταετής απουσία των Steel Prophet μαζί με τη νέα μεταγραφή πίσω από το μικρόφωνο, σίγουρα δε θα περάσει απαρατήρητη από τους φίλους του είδους. Ο Λιαπάκης για ακόμα μια φορά δείχνει το φωνητικό του εύρος, άλλοτε με τις ψιλές του νότες και άλλοτε με το τρομερό του γρέζι, αλλά και το ταλέντο του φυσικά στην παραγωγή, που έκανε τον δίσκο σύγχρονο και γυαλισμένο, αλλά χωρίς να λείπει το πιο παλιομοδίτικο στυλ της μπάντας. Μουσικά μπορεί το "The God Machine" να μην ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά όλα τα νέα στοιχεία που δίνονται, και η ποικιλία που υπάρχει στα κομμάτια, το κάνουν ένα άκρως ενδιαφέρον και δυνατό άλμπουμ.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου