Μόλις δύο χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά, και σχεδόν έναν χρόνο από το live album τους, οι θρύλοι του Αμερικάνικου thrash metal επέστρεψαν με νέο δίσκο. Το ''The Wings of War", παρόλο που βγαίνει λίγο πριν κλείσουν τα σαράντα τους χρόνια, σφύζει από πάθος και δύναμη, με τους Overkill να δείχνουν πόσο ορεξάτοι είναι.
Η έναρξη γίνεται με το ήδη γνωστό στους φίλους της μπάντας, "Last Man Standing", και τους γρήγορους, δυναμικούς του ρυθμούς καθώς και τα μοντέρνα περάσματά του. Με εξίσου δυναμικό ύφος και grove-άτα στοιχεία θα συναντήσουμε και το "Head Of A Pin, το οποίο παρόλα αυτά δεν φέρει κάτι που έχουμε συνηθίσει από τους Overkill, σε αντίθεση με το "Believe In The Fight", το οποίο είναι επιθετικό με κλασικές Αμερικάνικες, thrash δομές.
To "Βat City Crazy" παίρνει σειρά, και συνεχίζει στο σύγχρονο δρόμο των Overkill, αλλά με αγριάδα και τσαμπουκά, κάτι που δυστυχώς δεν υπάρχει στο "A Mother's Prayer" και "Where Few Dare To Walk" που δε μας μένουν καθόλου στη μνήμη, και μάλλον μπήκαν για να γεμίσει ο δίσκος. Η εξιλέωση ευτυχώς θα έρθει όμως με το "Welcome To The Garden State", και την ψιλό-crossover διάθεση του για πάρτυ!
Από την άλλη, με τα "Distortion" και "Out On The Roadkill", επιστρέφουμε σε παλιές καλές κλασικές heavy metal φόρμες, αναμεμιγμένες με το thrash που γνωρίσαμε από του εν λόγω κυρίους, ενώ οι κιθάρες και το μπάσο εδώ έχουν την τιμητική τους. Τέλος, το "Hole In My Soul", όσο οξύμωρο και αν φανεί, στα αυτιά μου ακούστηκε σαν μια thrash-άτη εκδοχή της ύστερης περιόδου των Bathory, με τη συνέχεια να εξελίσσεται σε ένα ακόμα ατελείωτο party, με τα τύμπανα του νεοφερμένου, από τους Flotsam And Jetsam, Jason Bittner, να είναι φοβερά και με νέα στοιχεία πάνω τους, κάτι το οποίο μάλιστα αξίζει να σχολιαστεί για την πλειοψηφία του συγκεκριμένου άλμπουμ.
Έχοντας όρεξη για συνεχόμενες, νέες κυκλοφορίες, οι Νεοϋορκιέζοι metallers, με το "The Wings Of War", προβάλλουν τη δεύτερη τους νιότη. Μπορεί πειραματικά, στα αυτιά μου να μην τα κατάφεραν αυτή τη φορά, αλλά παρόλα αυτά το 19ο τους πόνημα, συγκαταλλέγεται σε ένα από τα πιο δυνατά, θορυβώδη και ποικίλα έργα τους τα τελευταία χρόνια, και σε αυτό σιγουρα συνέβαλε και η νέα μεταγραφή πίσω από τα drums. Κλείνοντας ο νέος δίσκος, με χαρατηριστική τη ζωντάνια, θα λειτουργήσει σαν καφεΐνη στον ακροατή και θα τον βαλει σε πλήρη εγρήγορση.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Η έναρξη γίνεται με το ήδη γνωστό στους φίλους της μπάντας, "Last Man Standing", και τους γρήγορους, δυναμικούς του ρυθμούς καθώς και τα μοντέρνα περάσματά του. Με εξίσου δυναμικό ύφος και grove-άτα στοιχεία θα συναντήσουμε και το "Head Of A Pin, το οποίο παρόλα αυτά δεν φέρει κάτι που έχουμε συνηθίσει από τους Overkill, σε αντίθεση με το "Believe In The Fight", το οποίο είναι επιθετικό με κλασικές Αμερικάνικες, thrash δομές.
To "Βat City Crazy" παίρνει σειρά, και συνεχίζει στο σύγχρονο δρόμο των Overkill, αλλά με αγριάδα και τσαμπουκά, κάτι που δυστυχώς δεν υπάρχει στο "A Mother's Prayer" και "Where Few Dare To Walk" που δε μας μένουν καθόλου στη μνήμη, και μάλλον μπήκαν για να γεμίσει ο δίσκος. Η εξιλέωση ευτυχώς θα έρθει όμως με το "Welcome To The Garden State", και την ψιλό-crossover διάθεση του για πάρτυ!
Από την άλλη, με τα "Distortion" και "Out On The Roadkill", επιστρέφουμε σε παλιές καλές κλασικές heavy metal φόρμες, αναμεμιγμένες με το thrash που γνωρίσαμε από του εν λόγω κυρίους, ενώ οι κιθάρες και το μπάσο εδώ έχουν την τιμητική τους. Τέλος, το "Hole In My Soul", όσο οξύμωρο και αν φανεί, στα αυτιά μου ακούστηκε σαν μια thrash-άτη εκδοχή της ύστερης περιόδου των Bathory, με τη συνέχεια να εξελίσσεται σε ένα ακόμα ατελείωτο party, με τα τύμπανα του νεοφερμένου, από τους Flotsam And Jetsam, Jason Bittner, να είναι φοβερά και με νέα στοιχεία πάνω τους, κάτι το οποίο μάλιστα αξίζει να σχολιαστεί για την πλειοψηφία του συγκεκριμένου άλμπουμ.
Έχοντας όρεξη για συνεχόμενες, νέες κυκλοφορίες, οι Νεοϋορκιέζοι metallers, με το "The Wings Of War", προβάλλουν τη δεύτερη τους νιότη. Μπορεί πειραματικά, στα αυτιά μου να μην τα κατάφεραν αυτή τη φορά, αλλά παρόλα αυτά το 19ο τους πόνημα, συγκαταλλέγεται σε ένα από τα πιο δυνατά, θορυβώδη και ποικίλα έργα τους τα τελευταία χρόνια, και σε αυτό σιγουρα συνέβαλε και η νέα μεταγραφή πίσω από τα drums. Κλείνοντας ο νέος δίσκος, με χαρατηριστική τη ζωντάνια, θα λειτουργήσει σαν καφεΐνη στον ακροατή και θα τον βαλει σε πλήρη εγρήγορση.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου