Το συναυλιακό έτος για εμένα προσωπικά ξεκίνησε την Κυριακή που μας πέρασε, με ένα άκρως κιθαριστικό power metal φαινόμενο, που θα πρωτοστατούσαν οι Γερμανοί Primal Fear, οι οποίοι μετά από αρκετά χρόνια ξαναήρθαν στα λημέρια μας, και τον Έλληνα βιρτουόζο Gus G. Μαζί τους βρίσκονταν και οι The Silent Rage και οι Terra Incognita που θα ζέσταιναν με τον ήχο τους την ατμόσφαιρα, και ήδη το Κύτταρο είχε μαζέψει από πολύ νωρίς αρκετό κόσμο.
Μετά από τη σχεδόν 20λεπτη καθυστέρηση, στο σανίδι του Κυττάρου, με μια μεγαλοπρεπή είσοδο, μπαίνουν οι The Silent Rage. Ένα από τα ονόματα που δεν είναι άγνωστα στους φίλους του ελληνικού power ξεκίνησαν πολύ έντονα με ήχους δυναμικούς και κολλητικούς. Το europower στοιχείο τους με τις συνεχόμενες μελωδίες ζέστανε την ατμόσφαιρα των ήδη κάμποσων παρευρισκομένων, με πολύ καλό ήχο, και το συγκρότημα, με τα ήδη νέα μέλη φαινόταν δεμένο ενώ ο τραγουδιστή τους σίγουρα έχει μια από τις πιο όμορφες φωνές στον εγχώριο σκληρό ήχο, και κάθε τι στραβό που μπορεί να τύχαινε το αντιμετώπισε με χιούμορ μέσα στην όρεξη που τον διακατείχε.
Λίγη ώρα αργότερα, και για ακόμα 35 λεπτά όπως η μπάντα που τους έδωσε τη σκιτάλη, με μια πιο επική διάθεση, βγαίνουν οι επίσης "δικοί" μας, Terra Incognita, οι οποίοι μάλιστα πέρσι κυκλοφόρησαν και το δεύτερο άλμπουμ τους. Το βαρύ, αργό αλλά μελωδικό τους ύφος, προσωπικά δε με κέρδισε, σε αντίθεση με τους περισσότερους metalheads που ήδη αυξάνονταν όσο περνούσε η ώρα, οι οποίοι απόλαυσαν κομμάτια με κλασικό heavy metal ύφος, παντρέματα με ελληνοπρεπή στοιχεία αλλά και κλασικές epic/power καταβολές. Έχοντας και αυτοί τον ήχο με το μέρος τους, δημιούργησαν ένα φάσμα από όλες τις μέχρι στιγμής κυκλοφορίες τους, με ένα σκοτεινό κάλυμμα.
Στη συνέχεια, με το ρολόι να δείχνει λίγα λεπτά μετά τις 20.30, ανεβαίνει ο Θεσσαλονικιός guitar hero, και πάλαι ποτέ δεξί χέρι του Ozzy, o Gus G. Έχοντας στη βαλίτσα του το τρίτο του solo album, δε θα μπορούσε να μην αποδώσει τις αρμόζουσες τιμές πάνω του. Ξεκινώντας με το ομότιτλο του άλμπουμ, "Fearless", συνέχισε κάνοντας ένα πέρασμα και στις δύο προηγούμενες προσωπικές του δουλειές καθώς και στους Firewind με το επικό instrumental "Τhe Fire and The Fury". Mαζί του φυσικά βρισκόταν ο νέος του frontman και μπασίστας των Pink Cream 69 και των Unisonic, Dennis Ward, αλλά και ο drummer των Αvantasia και Edguy, Felix Bohnke οι οποίοι αποτέλεσαν ένα ιδανικό ρυθμικό δίδυμο για τον πρωταγωνιστή του σχήματος, οποίος μεταξύ άλλων χάρισε απλόχερα τα solos του χωρίς κάποια σημαντικά προβλήματα στον ήχο, με το πιο "σοβαρό" ίσως να ήταν πως ο Γερμανός τραγουδστής σε κάποια σημεία δεν ακουγόταν. Εκτός αυτού όμως σειρά είχαν και μερικές διασκευές στα "Money For Nothing'' των Dire Straits, το "Cold Sweat" των Thin Lizzy και το "Bark At The Moon", δίνοντας φόρο τιμής στο παλιό του "αφεντικό" ενώ ακόμα και στο solo του "I Am The Fire" πρόσθεσε περίτεχνα το θρυλικό intro του "Don't Let Me Be Misunderstood". Για το τέλος μας είχε το "The Quest" δίνοντας έτσι πάσα στους headliners της βραδιάς!
Έτσι, μαζεύοντας τα κομμάτια μας από τον χαμό που προκάλεσε χωρίς δισταγμό ο Gus με τη μπάντα του, οι Γερμανοί Primal Fear ισοπέδωσαν το σανίδι ξεκινώντας με το σκληρό και γεμάτο ζωντάνια "Final Embrace" ενώ την πύρινη τριπλέτα συμπλήρωσαν τα "In Metal We Trust" και "Blood, Sweat and Fear". Φυσικά γεμάτοι όρεξη και ζωντάνια, το δίδυμο Matt Sinners και Tom Naumann μεταξύ τους έκαναν πολλές πλάκες ενώ οι πένες τους εκτοξεύονταν σαν βροχή, επίσης γεμάτος ενέργεια και με αέρα μεγάλου κιθαρίστα, και όχι άδικα, ο Alex Beyrodt είχε καταλάβει το δεξί μέρος της σκηνής, ενώ φυσικά ο θρυλικός Γερμανός Ralph Scheepers, σαν Halford του eurpower metal δεν άφησε γυαλί που δε ράγισε με τις τσιρίδες του. Μέσα στον πανικό που προκάλεσαν ακούσαμε κομμάτια από το πιο πρόσφατο και πιο μακρινό παρελθόν τους, όπως τα "Face The Emptiness", "Under Your Spell", "Metal Is Forever" και το αγαπημένο "Fighting The Darkness" που κάθε ένας από εμάς δε παίζει να μη ξεσπασε και να μην ανατρίχιασε. Ο φαλακρός μπροστάρης, μας ευχαρίστησε ουκ ολίγες φορές για την παρουσία μας τη χθεσινή βραδιά, έκανε πλάκες, δε στμάτησε να προσπαθει επιτυχώς να μιλήσει Ελληνικά και να μας δίνει τα κίνητρα στη γλώσσα μας, ενώ δεν έλειψαν και τα "γαλλικά" που αποτελύν και αναπόσπαστο κομμάτι της γλώσσας και της κουλτούρας μας ακ΄μη και για τους ξένους. Οι Primal Fear, ερχόμενοι και αυτοί με το νέο τους "Apocalypse" έδωσαν ιδιαίτερη μνεία, αφού ακούσαμε, με πολλούς από εμάς να ξέρουν ήδη τους στίχους, τα "Hounds Of Justice", "The Ritual" και "King Of Madness. Tα λόγια περιττεύουν φυσικά για το ήθος ενός ιστορικού power metal συγκροτήματος όπως είναι οι Primal Fear, αφού ήταν συνεχώς με το χαμόγελο στα χείλη και μέχρι τέλοςυ μας έκαναν και τους κάναμε να κοπανιούνται. Τέλος έχω να πω, πως από εκεί που δεν ήμουν μεγάλος οπαδός της μπάντας, με κέρδισαν και ανήκω πλέον και εγώ στο στρατό τους!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μετά από τη σχεδόν 20λεπτη καθυστέρηση, στο σανίδι του Κυττάρου, με μια μεγαλοπρεπή είσοδο, μπαίνουν οι The Silent Rage. Ένα από τα ονόματα που δεν είναι άγνωστα στους φίλους του ελληνικού power ξεκίνησαν πολύ έντονα με ήχους δυναμικούς και κολλητικούς. Το europower στοιχείο τους με τις συνεχόμενες μελωδίες ζέστανε την ατμόσφαιρα των ήδη κάμποσων παρευρισκομένων, με πολύ καλό ήχο, και το συγκρότημα, με τα ήδη νέα μέλη φαινόταν δεμένο ενώ ο τραγουδιστή τους σίγουρα έχει μια από τις πιο όμορφες φωνές στον εγχώριο σκληρό ήχο, και κάθε τι στραβό που μπορεί να τύχαινε το αντιμετώπισε με χιούμορ μέσα στην όρεξη που τον διακατείχε.
Λίγη ώρα αργότερα, και για ακόμα 35 λεπτά όπως η μπάντα που τους έδωσε τη σκιτάλη, με μια πιο επική διάθεση, βγαίνουν οι επίσης "δικοί" μας, Terra Incognita, οι οποίοι μάλιστα πέρσι κυκλοφόρησαν και το δεύτερο άλμπουμ τους. Το βαρύ, αργό αλλά μελωδικό τους ύφος, προσωπικά δε με κέρδισε, σε αντίθεση με τους περισσότερους metalheads που ήδη αυξάνονταν όσο περνούσε η ώρα, οι οποίοι απόλαυσαν κομμάτια με κλασικό heavy metal ύφος, παντρέματα με ελληνοπρεπή στοιχεία αλλά και κλασικές epic/power καταβολές. Έχοντας και αυτοί τον ήχο με το μέρος τους, δημιούργησαν ένα φάσμα από όλες τις μέχρι στιγμής κυκλοφορίες τους, με ένα σκοτεινό κάλυμμα.
Στη συνέχεια, με το ρολόι να δείχνει λίγα λεπτά μετά τις 20.30, ανεβαίνει ο Θεσσαλονικιός guitar hero, και πάλαι ποτέ δεξί χέρι του Ozzy, o Gus G. Έχοντας στη βαλίτσα του το τρίτο του solo album, δε θα μπορούσε να μην αποδώσει τις αρμόζουσες τιμές πάνω του. Ξεκινώντας με το ομότιτλο του άλμπουμ, "Fearless", συνέχισε κάνοντας ένα πέρασμα και στις δύο προηγούμενες προσωπικές του δουλειές καθώς και στους Firewind με το επικό instrumental "Τhe Fire and The Fury". Mαζί του φυσικά βρισκόταν ο νέος του frontman και μπασίστας των Pink Cream 69 και των Unisonic, Dennis Ward, αλλά και ο drummer των Αvantasia και Edguy, Felix Bohnke οι οποίοι αποτέλεσαν ένα ιδανικό ρυθμικό δίδυμο για τον πρωταγωνιστή του σχήματος, οποίος μεταξύ άλλων χάρισε απλόχερα τα solos του χωρίς κάποια σημαντικά προβλήματα στον ήχο, με το πιο "σοβαρό" ίσως να ήταν πως ο Γερμανός τραγουδστής σε κάποια σημεία δεν ακουγόταν. Εκτός αυτού όμως σειρά είχαν και μερικές διασκευές στα "Money For Nothing'' των Dire Straits, το "Cold Sweat" των Thin Lizzy και το "Bark At The Moon", δίνοντας φόρο τιμής στο παλιό του "αφεντικό" ενώ ακόμα και στο solo του "I Am The Fire" πρόσθεσε περίτεχνα το θρυλικό intro του "Don't Let Me Be Misunderstood". Για το τέλος μας είχε το "The Quest" δίνοντας έτσι πάσα στους headliners της βραδιάς!
Έτσι, μαζεύοντας τα κομμάτια μας από τον χαμό που προκάλεσε χωρίς δισταγμό ο Gus με τη μπάντα του, οι Γερμανοί Primal Fear ισοπέδωσαν το σανίδι ξεκινώντας με το σκληρό και γεμάτο ζωντάνια "Final Embrace" ενώ την πύρινη τριπλέτα συμπλήρωσαν τα "In Metal We Trust" και "Blood, Sweat and Fear". Φυσικά γεμάτοι όρεξη και ζωντάνια, το δίδυμο Matt Sinners και Tom Naumann μεταξύ τους έκαναν πολλές πλάκες ενώ οι πένες τους εκτοξεύονταν σαν βροχή, επίσης γεμάτος ενέργεια και με αέρα μεγάλου κιθαρίστα, και όχι άδικα, ο Alex Beyrodt είχε καταλάβει το δεξί μέρος της σκηνής, ενώ φυσικά ο θρυλικός Γερμανός Ralph Scheepers, σαν Halford του eurpower metal δεν άφησε γυαλί που δε ράγισε με τις τσιρίδες του. Μέσα στον πανικό που προκάλεσαν ακούσαμε κομμάτια από το πιο πρόσφατο και πιο μακρινό παρελθόν τους, όπως τα "Face The Emptiness", "Under Your Spell", "Metal Is Forever" και το αγαπημένο "Fighting The Darkness" που κάθε ένας από εμάς δε παίζει να μη ξεσπασε και να μην ανατρίχιασε. Ο φαλακρός μπροστάρης, μας ευχαρίστησε ουκ ολίγες φορές για την παρουσία μας τη χθεσινή βραδιά, έκανε πλάκες, δε στμάτησε να προσπαθει επιτυχώς να μιλήσει Ελληνικά και να μας δίνει τα κίνητρα στη γλώσσα μας, ενώ δεν έλειψαν και τα "γαλλικά" που αποτελύν και αναπόσπαστο κομμάτι της γλώσσας και της κουλτούρας μας ακ΄μη και για τους ξένους. Οι Primal Fear, ερχόμενοι και αυτοί με το νέο τους "Apocalypse" έδωσαν ιδιαίτερη μνεία, αφού ακούσαμε, με πολλούς από εμάς να ξέρουν ήδη τους στίχους, τα "Hounds Of Justice", "The Ritual" και "King Of Madness. Tα λόγια περιττεύουν φυσικά για το ήθος ενός ιστορικού power metal συγκροτήματος όπως είναι οι Primal Fear, αφού ήταν συνεχώς με το χαμόγελο στα χείλη και μέχρι τέλοςυ μας έκαναν και τους κάναμε να κοπανιούνται. Τέλος έχω να πω, πως από εκεί που δεν ήμουν μεγάλος οπαδός της μπάντας, με κέρδισαν και ανήκω πλέον και εγώ στο στρατό τους!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου