Από τις πρώτες κυκλοφορίες του 2019, η AFM Records, κάνει ποδαρικό μέσω των Flotsam And Jetsam. Οι Αμερικάνοι power/thrashers, δυόμιση χρόνια από το ομώνυμο άλμπουμ τους, επιστρέφουν με νέο μέλος πίσω από τα τύμπανα και το 13ο πόνημα τους " Τhe End Of Chaos".
Με κιθάρες που ξεσπούν και δυνατά μπάσα που γεφυρώνουν το ρυθμό με τη μελωδία, υποδεχόμαστε το "Prisoner Of Time", το οποίο συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το "Flotsam And Jetsam" το 2016, γεμάτο εντονες NWOBHM επιρροές και speedάτα περάσματα.
Το "Control" που ακολουθεί δίνει το στίγμα της μπάντας με τα κλασικά παντρέματα μεταξύ thrash και power metal, με το κιθαρίστικο δίδυμο Gilbert-Conley να είναι αχώριστο στα riffs και τα leads που δεν τσιγκουνέυονται, ενώ το "Prepare for Chaos" γίνεται πιο σκληροτράχηλο στα ίδια όμως αμερικάνικα thrash μοτίβα.
Το "Recover" από την άλλη, με περίσσια ζωντάνια επιστρέφει στις επιρροές της αρχής και με ανατολίτικα μοτίβα μου θυμίζει τους Rainbow αν είχαν πιει 10 καφέδες. Βέβαια δεν ισχύει το ίδιο και για το "Slowly Insane", το οποίο το συναντάμε πολύ πιο αγριεμένο με απειλητικές και πιο αργές μελωδίες, και έτσι βλέπουμε στην πορεία και τα "Archtiects Of Hate", "Demmolition Man" το οποίο είναι και από τα πιο heavy κομμάτια του δίσκου, αλλά και το "Survive".
Το ρυθμικό "Unwelcome Surprise" αφήνει να ξεχειλίσει όλη η δύναμη και η ένταση που έχει ακόμα στα στήθια του ο Α.Κ, καθώς βγάζει από τις καλύτερες χροιές των τελευταίων χρόνων, ενώ το "Snake Eye", φλερτάροντας ακόμα με το power, δεν αφήνει να ξεφύγει από το πιο thrash/speed μοτίβο. Λίγο πριν το τέλος, το "Good&Bad" φέρνει πιο groov-άτα πράγματα στον ορίζοντα, ενώ το φινάλε δε θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλο και αναμενόμενο με το "The End" και τα τεχνικά του κιθαριστικά περάσματα σαν κερασάκι στην τούρτα.
Mε τους Αμερικάνους να βρίσκονται έστω και αργά, στην ίσως καλύτερη φάση της καριέρας τους ανέβασαν και άλλο τον πήχη μετά τον προηγούμενο δίσκο τους. Χωρίς να ξεφεύγουν από το ύφος που τους μάθαμε, εδώ γίνεται πιο σύγχρονοι με κλεφτές ματιές στο παρελθόν τους για να κρατιέται η ισοροπία. Χωρίς να πέφτουν σε παγίδες τα κομμάτια δε γίνονται βαρετά και το rhythm section βρίσκεται στο ζενίθ τους, καθώς ο κύριος Spencer με την επιστροφή του βάζει το μπάσο σε πρωτσγωνιστικό ρόλο, ενώ και ο νεοφερμένος drummer τους, Ken Mary, που έγινε γνωστός από τους Fifth Angel και τον Alice Cooper, μπήκε για τα καλά στην αρμοδιότητα του.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με κιθάρες που ξεσπούν και δυνατά μπάσα που γεφυρώνουν το ρυθμό με τη μελωδία, υποδεχόμαστε το "Prisoner Of Time", το οποίο συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το "Flotsam And Jetsam" το 2016, γεμάτο εντονες NWOBHM επιρροές και speedάτα περάσματα.
Το "Control" που ακολουθεί δίνει το στίγμα της μπάντας με τα κλασικά παντρέματα μεταξύ thrash και power metal, με το κιθαρίστικο δίδυμο Gilbert-Conley να είναι αχώριστο στα riffs και τα leads που δεν τσιγκουνέυονται, ενώ το "Prepare for Chaos" γίνεται πιο σκληροτράχηλο στα ίδια όμως αμερικάνικα thrash μοτίβα.
Το "Recover" από την άλλη, με περίσσια ζωντάνια επιστρέφει στις επιρροές της αρχής και με ανατολίτικα μοτίβα μου θυμίζει τους Rainbow αν είχαν πιει 10 καφέδες. Βέβαια δεν ισχύει το ίδιο και για το "Slowly Insane", το οποίο το συναντάμε πολύ πιο αγριεμένο με απειλητικές και πιο αργές μελωδίες, και έτσι βλέπουμε στην πορεία και τα "Archtiects Of Hate", "Demmolition Man" το οποίο είναι και από τα πιο heavy κομμάτια του δίσκου, αλλά και το "Survive".
Το ρυθμικό "Unwelcome Surprise" αφήνει να ξεχειλίσει όλη η δύναμη και η ένταση που έχει ακόμα στα στήθια του ο Α.Κ, καθώς βγάζει από τις καλύτερες χροιές των τελευταίων χρόνων, ενώ το "Snake Eye", φλερτάροντας ακόμα με το power, δεν αφήνει να ξεφύγει από το πιο thrash/speed μοτίβο. Λίγο πριν το τέλος, το "Good&Bad" φέρνει πιο groov-άτα πράγματα στον ορίζοντα, ενώ το φινάλε δε θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλο και αναμενόμενο με το "The End" και τα τεχνικά του κιθαριστικά περάσματα σαν κερασάκι στην τούρτα.
Mε τους Αμερικάνους να βρίσκονται έστω και αργά, στην ίσως καλύτερη φάση της καριέρας τους ανέβασαν και άλλο τον πήχη μετά τον προηγούμενο δίσκο τους. Χωρίς να ξεφεύγουν από το ύφος που τους μάθαμε, εδώ γίνεται πιο σύγχρονοι με κλεφτές ματιές στο παρελθόν τους για να κρατιέται η ισοροπία. Χωρίς να πέφτουν σε παγίδες τα κομμάτια δε γίνονται βαρετά και το rhythm section βρίσκεται στο ζενίθ τους, καθώς ο κύριος Spencer με την επιστροφή του βάζει το μπάσο σε πρωτσγωνιστικό ρόλο, ενώ και ο νεοφερμένος drummer τους, Ken Mary, που έγινε γνωστός από τους Fifth Angel και τον Alice Cooper, μπήκε για τα καλά στην αρμοδιότητα του.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου