Το "Room Of Doom Festival" άνοιξε για πρώτη φορά τα πανιά του φέτος, αναδεικνύοντας τα doom/death metal δρώμενα, ή όπως είπε και ο Στέφανος των headliners του fest, On Thorns I Lay, να αποτελεί δικαιώση για αυτή τη σκηνή. Το προηγούμενο Σάββατο λοιπόν, το Temple γέμισε από φίλους της σκηνής, ήδη από αρκετά νωρίς, περιμένοντας με ανυπομονησία αυτό το κύμα μελαγχολικών και δυνατών στιγμών που θα δημιουργούταν, με τον ήδη συννεφιασμένο ουρανό να σκεπάζει την Αθήνα.
Το έναυσμα του προηγούμενου Σαββατόβραδου έδωσαν οι Ocean Of Grief, όπου απέκτησα και για πρώτη φορά επαφή με τη μουσική τους. Οι 'δικοί" μας doom/death metallers, άρχισαν τη συναυλία με σκοτεινούς και μελαγχολικούς ήχους, και επί ένα μισάωρο μας μάγεψαν με μουσικές που δείχνουν ότι είναι μια μπάντα που έχει όλα τα φόντα για μια τρομερή πορεία στον ήχο, αφού άλλωστε φέτος κυκλοφόρησαν και το ντεμπούτο τους, "Nightfall's Lament". Με τον πόνο να αποτελεί βασική πηγή έμπνευσης, θύμισαν σε πολλές στιγμές Draconian και My Dying Bride, δημιουργώντας το κατάλληλο ζέσταμα για ότι θα επακολουθούσε.
Με τον καλό ήχο να βρίσκεται με την πλευρά των συγκροτημάτων και παρόλο ένα μικρό, αρχικό πρόβλημα στην κιθάρα, τη σκυτάλη έλαβαν οι Marche Funebre, που μας ήρθαν από το Βέλγιο. Συμπληρώνοντας δέκα χρόνια στη σκηνή, το γιόρτασαν με ένα πέρασμα από διάφορα σημεία της καριέρας τους, έχοντας τρομερό πάθος και ένταση, ενώνοντας στοιχεία από κλασικό doom/death αλλά και από black και thrash. Mε τον μπασίστα τους ειδικά να έχει μια τρελή και αρρωστημένη σκηνική παρουσία, αντάξια του ήχου τους, η μπάντα μας άφησε με τη διασκευή του "As I Die" από τους Paradise Lost, το οποίο βρίσκεται και στο νέο τους ΕΡ, "Death Wish Woman".
Συνέχεια είχαν οι Decemberance, με τις καμπάνες να χτυπούν και το τσέλο να της συνοδεύει, μαυρίζοντας τη ψυχή μας. Τα θεόβαρα, αργά και δυσαρμονικά τους κομμάτια, έκαναν το Temple να τρανταχτεί, αν και προσωπικά δεν είμαι φίλος σε τόσο μακροσκελείς συνθέσεις. Από εκεί και πέρα, το 45λεπτο τους ήταν μια συντροφιά με μια γεμάτη πένθιμη ατμόσφαιρα, που απέσπασε ένα έντονο χειροκρότημα πριν τους headliners της βραδιάς.
Λίγα λεπτά πριν το ρολόι δείξει 23:00, και υπό το βιολιστικό σόλο του ''Infinity", ανεβαίνουν σεμνά και υπό τις ιαχές των παρευρισκομένων, οι On Thorns I Lay. Η συνέχεια μας επιφύλασσε ένα πέρασμα από διάφορες πτυχές της μακρόχρονης και πολυποίkιλης καριέρας τους, όπου εκτός από τα "Aegean Sorrow", "Erevos", "Olethros(pt1,2)" και "In Emerald Eyes", από το τελευταίο τους πόνημα, ακούστηκαν και πράγματα από το "Crystal Tears", το πιο πειραματικό "Future Narcotic" και φυσικά το μνημειώδες "Οrama". Μπορεί κάθε σημείο της μπάντας να ήταν ανέκαθεν διαφορετικό, αλλά όλα σε αυτή την εμφάνιση είχαν ένα κοινό, καθώς πολλά στοιχεία προσαρμόστηκαν στο βαρύ και μελαγχολικό ύφος του νέου τος άλμπουμ, ενώ τους ξαναείδαμε σε ένα ντουέτο με γυναικεία φωνητικά, όπου η Ruby Bouzioti κατείχε αυτή τη θέση. Η απόκοσμη παρουσία τους με τους ήχους να έχουν γίνει πραγματικά ογκώδεις, και την θλίψη να πρωταγωνιστεί, το συγκρότημα δείχνει πως στα 90s όντως είχαν περίοπτη θέση, και χαίρομαι που ο τροχός άρχισε πάλι να κινείται και να φαίνονται πιο ενεργοί από ποτέ, με την μιάμιση ώρα στο σανίδι, να περνάει σαν νερό που χύνεται στον Ωκεανό, κλείνοντας κιόλας με το προσωπικό μου αγαπημένο από την πρώιμη εποχή τους, "Oceans". Η πρώτη φορά που τους είδα τον περασμένο Γενάρη να ανοίγουν τους Satyricon, μπορεί να ήταν όντως δυναμική, αλλά πλέον, εννιά μήνες μετά, αυτό που είδα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο σίγουρα κατάφερε να χαραχτεί στη μνήμη, αλλά κυρίως στην καρδιά.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το έναυσμα του προηγούμενου Σαββατόβραδου έδωσαν οι Ocean Of Grief, όπου απέκτησα και για πρώτη φορά επαφή με τη μουσική τους. Οι 'δικοί" μας doom/death metallers, άρχισαν τη συναυλία με σκοτεινούς και μελαγχολικούς ήχους, και επί ένα μισάωρο μας μάγεψαν με μουσικές που δείχνουν ότι είναι μια μπάντα που έχει όλα τα φόντα για μια τρομερή πορεία στον ήχο, αφού άλλωστε φέτος κυκλοφόρησαν και το ντεμπούτο τους, "Nightfall's Lament". Με τον πόνο να αποτελεί βασική πηγή έμπνευσης, θύμισαν σε πολλές στιγμές Draconian και My Dying Bride, δημιουργώντας το κατάλληλο ζέσταμα για ότι θα επακολουθούσε.
Με τον καλό ήχο να βρίσκεται με την πλευρά των συγκροτημάτων και παρόλο ένα μικρό, αρχικό πρόβλημα στην κιθάρα, τη σκυτάλη έλαβαν οι Marche Funebre, που μας ήρθαν από το Βέλγιο. Συμπληρώνοντας δέκα χρόνια στη σκηνή, το γιόρτασαν με ένα πέρασμα από διάφορα σημεία της καριέρας τους, έχοντας τρομερό πάθος και ένταση, ενώνοντας στοιχεία από κλασικό doom/death αλλά και από black και thrash. Mε τον μπασίστα τους ειδικά να έχει μια τρελή και αρρωστημένη σκηνική παρουσία, αντάξια του ήχου τους, η μπάντα μας άφησε με τη διασκευή του "As I Die" από τους Paradise Lost, το οποίο βρίσκεται και στο νέο τους ΕΡ, "Death Wish Woman".
Συνέχεια είχαν οι Decemberance, με τις καμπάνες να χτυπούν και το τσέλο να της συνοδεύει, μαυρίζοντας τη ψυχή μας. Τα θεόβαρα, αργά και δυσαρμονικά τους κομμάτια, έκαναν το Temple να τρανταχτεί, αν και προσωπικά δεν είμαι φίλος σε τόσο μακροσκελείς συνθέσεις. Από εκεί και πέρα, το 45λεπτο τους ήταν μια συντροφιά με μια γεμάτη πένθιμη ατμόσφαιρα, που απέσπασε ένα έντονο χειροκρότημα πριν τους headliners της βραδιάς.
Λίγα λεπτά πριν το ρολόι δείξει 23:00, και υπό το βιολιστικό σόλο του ''Infinity", ανεβαίνουν σεμνά και υπό τις ιαχές των παρευρισκομένων, οι On Thorns I Lay. Η συνέχεια μας επιφύλασσε ένα πέρασμα από διάφορες πτυχές της μακρόχρονης και πολυποίkιλης καριέρας τους, όπου εκτός από τα "Aegean Sorrow", "Erevos", "Olethros(pt1,2)" και "In Emerald Eyes", από το τελευταίο τους πόνημα, ακούστηκαν και πράγματα από το "Crystal Tears", το πιο πειραματικό "Future Narcotic" και φυσικά το μνημειώδες "Οrama". Μπορεί κάθε σημείο της μπάντας να ήταν ανέκαθεν διαφορετικό, αλλά όλα σε αυτή την εμφάνιση είχαν ένα κοινό, καθώς πολλά στοιχεία προσαρμόστηκαν στο βαρύ και μελαγχολικό ύφος του νέου τος άλμπουμ, ενώ τους ξαναείδαμε σε ένα ντουέτο με γυναικεία φωνητικά, όπου η Ruby Bouzioti κατείχε αυτή τη θέση. Η απόκοσμη παρουσία τους με τους ήχους να έχουν γίνει πραγματικά ογκώδεις, και την θλίψη να πρωταγωνιστεί, το συγκρότημα δείχνει πως στα 90s όντως είχαν περίοπτη θέση, και χαίρομαι που ο τροχός άρχισε πάλι να κινείται και να φαίνονται πιο ενεργοί από ποτέ, με την μιάμιση ώρα στο σανίδι, να περνάει σαν νερό που χύνεται στον Ωκεανό, κλείνοντας κιόλας με το προσωπικό μου αγαπημένο από την πρώιμη εποχή τους, "Oceans". Η πρώτη φορά που τους είδα τον περασμένο Γενάρη να ανοίγουν τους Satyricon, μπορεί να ήταν όντως δυναμική, αλλά πλέον, εννιά μήνες μετά, αυτό που είδα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο σίγουρα κατάφερε να χαραχτεί στη μνήμη, αλλά κυρίως στην καρδιά.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου