Πέντε χρόνια μετά την επιστροφή του Matt Barlow, του Freddie Vidales και του Van Williams στη δισκογραφία, και τη γνωριμία του κοινού με τους Ashes of Ares, το Αμερικανικό metal συγκρότημα έρχεται, έστω και καθυστερημένα, με το δευτερο πόνημα του, το "Well Of Souls". Τα μέλη, έχοντας στιγματίσει τον χώρο με την παρουσία τους, ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους, μέσω της "δικής" μας Rock Of Angels Records.
Με δραματικές, μεγαλοπρεπείς μελωδίες στα πλήκτρα, και καρδοχτύπια υποδεχόμαστε το εναρκτήριο "Consuming The Mana", το οποίο στη συνέχεια βγάζει την ενέργεια που όλοι αγαπήσαμε στον Matt Barlow, ενώ το "Alien" που ακολουθεί, με τις τσιρίδες του θρυλικού μπροστάρη επαναφέρει στη μνήμη τις εποχές των Iced Earth, ενώνοντας την με τη δύναμη και τον τσαμπουκά των παλαι ποτέ Nevermore, στα riff και τα τύμπανα.
Το "Unworthy" όντας λίγο πιο σκοτεινό, και με έντονα, βαρύγδουπα τύμπανα στα αργά tempos του, δείχνει τα πιο τεχνικά μέρη των Ashes of Ares, προς τα έξω ειδικά εκεί που η φωνη΄με τα μελωδικά leads του Vidales συμβαδίζουν. Σε σχετικά σκοτεινά μοτίβα θα συναντήσουμε το "Let All Despair" που έχει όλα τα στοιχεία των δυναμικών μπαλαντων των Iced Earth, ενώ λίγο παραπάνω, το "Soul Searcher" θα μας μαγέψει με τα μελωδικά και smoothy στοιχεία του.
Μέσα στο άλμπουμ, απόσο φαίνεται ο Freddy Vidales, θυμήθηκε την εποχή του "Dystopia", και είπε να πειραματιστεί με τον Barlow πίσω από τα φωνητικά σε κομμάτια όπως το "Sun Dragon", "In The Darkness" και "Time Traveller".
Βέβαια θα συναντήσουμε και το πιο καθαρό Nevermore-ικό "Transcending" και κάποια πιο κλασικά heavy/power ξεσπάσματα στα "Spirit Of Man" και "The God of War", που ακολουθούν έναν πιο τραχύ και αργό, αλλά δυναμικό δρόμο, προσπαθώντας να βρουν ένα προσωπικό στοιχείο για την μπάντα.
Τέλος, ο δίσκος κλείνει με μια όμορφη διασκευή, στο "You Know My Name", ως φόρος τιμής στον αδικοχαμένο Chris Cornell.
Το "Well Of Souls" είναι ο δίσκος που ανεβάζει τον πήχη στη μουσική των Ashes of Ares, καθώς υπάρχει ποικιλία στον ήχο, και τρομερές στιγμές. Δεν περιμένω από μια τριάδα που τα προηγούμενα χρόνια έβαλαν το λιθαράκι τους στον Αμερικάνικο metal ήχο, να ερθουν και να ανακαλύψουν τον τροχό, μετά από τόσα χρόνια παρουσιας σε μεγάλα συγκροτήματα της σκηνής αυτής. Η νοσταλγία που βγαίνει μέσω της αψεγάδιαστης φωνής του Matt Barlow, του αγέρωχου drumming από τον Van Williams και των riffs του κυρίου Vidales, είναι σημαντική, και φαίνεται πως το συγκρότημα τιμά τις ρίζες του, ενώνοντας τες χωρίς, τα μέλη να γίνουν καρικατούρες των εαυτών τους.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου