Alkaloid στο Metal View: Η δουλειά μας είναι να επαναφέρουμε στην πραγματικότητα ότι πια δεν υπάρχει

Τα υπερταλέντα του σύγχρονου ακραίου metal ευτυχώς δε φθήνουν, και μερικά από αυτά κατάφεραν πριν μερικά χρόνια να δημιουργήσουν τους Alkaloid, οι οποίοι φέτος κυκλοφοφόρησαν το δεύτερο πόνημα τους με τίτλο "Liquid Anatomy". Το Metal View, είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τα δύο ιδρυτικά μέλη της μπάντας, τον τραγουδιστή τους Morean (Dark Fortress, Noneuclid, ex-Nader Sadek) και τον ντράμερ τους, Hannes Grossmann (Hate Eternal, Blotted Science, ex-Obscura, Necrophagist) σχετικά με το νέο τους πόνημα, τις επιρροές τους, το μυστήριο που κρύβεται πίσω από τη σκοτεινή τους θεματολογία, καθώς επίσης τις rock μπάντες που αγάπησαν και όλα όσα τους φέρνουν αυτήν την τρέλη έμπνευση.
 


-Καταρχάς, πίσω στο 2015, πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία των Alkaloid; Γιατί χρειαστήκατε τρία χρόνια για μια νέα κυκλοφορία; 

Morean: Το 2012, ο Hannes μου τηλεφώνησε λέγοντας μου το σχέδιο για ένα νέο συγκρότημα και φυσικά αμέσως δέχτηκα. Λίγο αργότερα δημιουργήθηκε και το line-up και έτσι φτιάξαμε τα πρώτα κομμάτια. Στα τέλη του 2014 δημιουργήσαμε το πρώτο άλμπουμ, και το νέο τελείωσε ολοκληρωτικά στα τελη του 2017. Στην ουσία δεν είναι τόσος πολύς ο χρόνος μεταξύ των άλμπουμ αν σκεφτεί κανείς την παραγωγή που χρειάζεται, αφού είσαι απασχολημένος για μήνες κάθε φορά με το να γράφεις, έπειτα να ηχογραφείς στη συνέχεια να μιξάρεις και μετά να ασχολείσαι με το artwork και όλα όσα χρειαζονται πριν δωθει ο δίσκος στην εταιρία. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε κερδίσει ούτε ένα cent από αυτό το συγκρότημα, οπότε αναγκαστικά "κλέβουμε" χρόνο και ενέργεια από τις κανονικές δουλειές μας, τις μπάντες, τη διδασκαλία και οτιδήποτε μας κάνει να επιβιώνουμε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εργαστούμε πειρσσότερο, ούτως ώστε να αναπληρώσουμε όλους τους μήνες που δουλεύαμε σε ένα άλμπουμ σαν αυτό. Αν αυτή ήταν μια αμειβόμενη δουλειά, τότε θα ξεκινούσαμε το επόμενο άλμπουμ από αύριο...χωρίς έλλειψη ιδεών και έμπνευσης! Βέβαια αυτό δεν είναι τόσο κακό μάλλον, εάν ορισμένες από τις πιο περίπλοκες ιδέες μπορούν να μεγαλώσουν και να ζυμωθούν στο κεφάλι μας όσο ασχολούμαστε με κάτι άλλο.

- Στον νέο σας δίσκο βλέπω αρκετά κοινά με τον προκάτοχο του. Το "Liquid Anatomy" είναι σαν μια φυσική συνέχεια του "The Malkuth Grimoire; 

Μ: Απόλυτα! Αυτό ακριβώς πιστεύω και εγώ. Εξετάσαμε κάποια πράγματα που δεν υπήρχαν στο πρώτο άλμπουμ και τα προσθέσαμε στο "Liquid Anatomy'', αλλά γενικότερα συνεχίσαμε από εκεί που είχαμε μείνει. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως αντιγράψαμε την προηγούμενη μας δουλειά, και όποιος έχει ακούσει τα νέα τραγούδια, το καταλαβαίνει. Μοιάζει περισσότερο με κάποια νέα κεφάλαια σε συνεχείς ιστορίες, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, κι εμείς οι ίδιοι δε ξέρουμε τι όρια υπάρχουν μέχρι αν τελειώσουν...αν γίνει αυτό ποτέ. Αυτό είναι που κάνει το έργο της μπάντας τόσο συναρπαστικό. 

Hannes: Συμφωνώ απόλυτα σε αυτο. Θέλουμε να κάνουμε κάτι νέο και φρέσκο με κάθε κυκλοφορία, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να βγάζουμε τίποτα προς τα έξω.

 -Το προηγούμενο σας άλμπουμ είχε πολλές επιρροές από τον μυστικισμό και τη λογοτεχνια του HP Lovecraft. Εδώ βλέπω ένα κομμάτι που λέγεται "Azagthoth", και ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει η ίδια γραμμή στους στίχους...

 Μ: Ναι, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στο έπος του Dyson (από την προηγοούμενη δουλειά), οι στίχοι και τα κομμάτια έχουν μια κοινή γραμμή. Η δουλειά του Lovecraft είναι ένα από τα πολλά συστατικά μας, αφού κατάφερε να φτιάξει λέξεις με απερίγραπτους τρόπους και να δημιουργήσει έτσι διάφορα πράγματα, ιδέες ακόμα και βασίλεια, όπως για παράδειγμα το "Nyarlahotep" και "Ghatanothoa". Bλέπω παραλληλισμούς μέσω των θεμάτων του και κάποια ερωτήματα της σύγχρονης επιστήμης που ταιριάζουν με τις σκέψεις της μπάντας. Η γέφυρα μεταξύ του Cthulu και της εξέλιξης των μαλάκιων στο απώτερο μέλλον για παράδειγμα, καθώς επίσης και στο "Azagthoth" αναφέρομαι στη θεότητα του Lovecraft, που τρώει το σύμπαν, μιλώντας αλληγορικά για το φαινόμενο της μαύρης τρύπας. Επιφανειακά αυτά τα πράγματα μπορεί να φαίνονται μεταξύ τους άσχετα, αλλά συχνά βλέπω τη μυθολογία ως μια πιθανή μεταφορά της πραγματικότητας. Την ίδια στιγμή πιστεύω πως μπορεί κανείς να διοχετεύσει τις ενέργειες και τις αρχές όλων αυτών των θεοτήτων στο μυαλό, αν και ακόμα είναι απρόσιτο στα εργαλεία της επιστήμης. Φανταστικό ή όχι, μπορεί να έχετε και εσείς κάποια περίεργη επειρία που να ερέθισε τις αστρικές σας αισθήσεις σε τέτοια συχνότητα. Βέβαια, ίσως όλα αυτά να είναι στο μυαλό, αλλά έχω συναντήσει μερικά πράγματα σε εκείνα τα εσωτερικά μονοπάτια, που είναι τόσο ακραία, ώστε θα σήμαινε πως είμαι μια τρελή ιδιοφυΐα αν όλα αυτά ήταν μόνο επινοήματα της φαντασίας μου, και είναι δύσκολο να το πιστέψω. Αν κάποιος που λέει πως μπορεί να μιλάει με τον Ιησού και να μένει σοβαρός, γιατί να μη μπορεί και με τον Azagthoth;! Ο βαθμός της "αλήθειας" σε τέτοια οράματα είναι ακριβώς ο ίδιος. Ως δημιουργικοί καλλιτέχνες, δουλεύουμε πολύ με τη φαντασία μας, οπότε η ερώτηση αν κάτι είναι φανταστικο ή πραγματικό, δεν έχει σημασία. Η δουλειά μας είναι να αναπληρώσουμε πράγματα, να φέρουμε στην πραγματικότητα ότι πια δεν υπάρχει, χωρίς να μας νοιάζει από που θα επηρρεαστούμε.

 -Πόσο δύσκολο είναι να ενώσετε το prog rock με το ακραίο metal; Tι σας ώθησε να το κάνετε αυτό;

 Μ: Θα έλεγα ότι είναι αρκετά δύσκολο, γιατί κανονικά, τα δύο είδη δεν έχουν τίποτα κοινό παρά μόνο ίσως τους Opeth. Το Death Metal είναι από μόνο του πολύ ακραίo, βρώμικο και άσχημο , και μουσικά συνδέεται με αυτή την αισθητική, ενώ η πλειοψηφία του prog rock είναι άκακη , περιποιημένη ακόμη και χαρωπή αν τα συγκρίνουμε . Κάτω όμως από την επιφάνεια, μπορεί να βρει κανείς ένα αρκετά δίκαιο ποσό μικρών συνδετικών σημείων. Φαντάσου το κύριο riff του "Heart of the Sunrise" των Yes, δύο οκτάβες χαμηλότερα με blastbeat, έχοντας έτσι ένα μικρό κομματάκι πρώιμου, 70 's Death Metal. Το "Careful With That Axe Eugene" των Pink Floyd θα έλεγα ότι πλησιάζει κάποια εκφραστικά και αισθητικά "βασίλεια" τα οποία ήρθαν στο προσκήνιο στο Death Metal, οπότε υπάρχει μεγαλύτερη σύνδεση σε επίπεδο καλλιτεχνικής πρόθεσης. To "Insurgentes" του Steven Wilson μπορεί να απέχουν από το Metal, αλλά εμπεριέχουν πολλές απροσδόκητες στιγμές μέγιστου ηχητικού κακού που θα ντρόπιαζε πολλές extreme metal μπάντες. Γενικά , το Metal είναι ένα πολύ "άκαμπτο" είδος μουσικής, είναι δύσκολο να το ενώσεις οργανικά με άλλα είδη μουσικής όταν η κάθε νότα θα πρέπει να είναι η πιο δυνατή,πιο brutal και πιο άμεση από την πρώτη έως την τελευταία του δίσκου. Δεν είναι ακριβώς και πολύ εύκαμπτο με αυτή την έννοια, ενώ με το prog , μπορείς να ξεφύγεις με ο,τι θελεις, από "άμυαλο" Folk μέχρι απόλυτα αφαιρετικό είδος σύνθεσης με κομμάτια υπερβολικής διάρκειας κ.τ.λ. Είναι και αναμενόμενο από μια καθαρά prog μπάντα να είναι έστω και λιγάκι περίεργη και ιδιοτροπη, αν όχι εντελώς ριζοσπαστική και -εκει που είναι δυνατόν- ακραία. Εκεί λοιπόν είναι το σημείο όπου συναντώνται και τα δύο είδη, στην ακρότητα τους κι εκεί είναι όπου βλέπουμε τη δυνατότητα. Γράφοντας, πέρασα ,τον περισσότερο χρόνο μου δημιουργώντας ένα context το οποίο απαιτούσε και τα δύο στοιχεία σε ενα κομμάτι. Διότι τότε, το υποκείμενο και το θέμα ή το κομμάτι διηγείται το πώς πρέπει να ακούγεται και που. Οπότε, η συνδετική ιδέα είναι το πραγματικό θέμα, και από εκεί πηγαζουν οι νότες μου. Ο Hannes από την άλλη προσπάθησε να δοκιμάσει την φαινομενικά εύκολη αντιπαράθεση Α-Β στο Kernel Panic και είμαι ακόμη έκθαμβος με το πόσο καλά δούλεψε. Αλλά στο “Rise of the Cephalopods”, το πήγε εντελώς συμφωνικά.

 
 -Το τραγούδι σας "Kernel Panic", μου θύμισε σε μερικά σημεία το "Owner Of A Lonely Heart" των Yes, έχετε επιρροές από αυτές τις κλασικές μπάντες; 

Μ: Θεωρώ πως το κλασικό prog rock, γίνεται αναπόφευκτα κομμάτι μάθησης και μελέτης για τους rock μουσικούς στο θέμα των συνθέσεων.Ως μουσικός εκτιμώ εκείνες τις μπάντες για την δεξιοτεχνία και την πολυπλοκότητα τους καθώς ο καθένας μπορεί να μάθει ένα σωρό πράγματα από αυτές. Το "Owner Of A Lonely Heart" ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω μουσική, και οι Yes η πρώτη μου αγαπημένη μπάντα. Στην πορεία ήρθαν και οι ELP, οι Pink Floyd και οι Queen και αργότερα οι Voivod, Mekong Delta, Watchtower, Marillion, Fates Warning και Celtic Frost...όλοι αυτοί έπαιξαν ρόλο στη μουσική που άκουγα μικρός, και είμαι σίγουρος πως το ίδιο ισχύει και για τον Hannes και τον Danny. Kαι οι τρεις μας αγαπάμε αυτό το υλικό, και θεωρώ πως χρειαζόταν περισσότερος χώρος για τέτοια πράγματα στη μπάντα. Είμαι χαρούμενος που το κάναμε και υπερβολικά ενθουσιασμένος για κάθε τι νέο φέρνουν οι bandmates μου. 

 Η: Εγώ έγραψα το "Kernel Panic", και το "Owner Of A Lonely Heart" με το κιθαριστικό riff του έπαιξε σημαντικο ρόλο. Βέβαια δεν υπήρχε σαν ιδέα να μοιάζει αποκλειστηκα σε αυτό το κομμάτι, απλώς χρειάστηκα ένα κλασικό hard rock riff για να εμφανίζεται στο τραγούδι, και το "Owner..." των Yes ήταν ένα τέλειο πρότυπο. Θα μπορούσες επίσης να πάρεις και το "Pinball Wizard" των The Who ως τέλειο παράδειγμα για ένα hard rock riff, που πάει με το κομμάτι. Στο "Kernel Panic" η σύνδεση του κλασικού prog rock με το death metal λειτουργεί λόγω του βασικού riff. Είναι ένας ισχυρός τρόπος επικοινωνίας για όσους ακούν hard rock, και αυτό το κομμάτι, λίγο πολύ το εισητήριο τους για τον ακραίο ήχο.

 -Πώς αποφασίσατε για ένα κομμάτι 20 λεπτών; Πόσο δύσκολο ήταν; 

Η: Δεν ήταν ακριβώς μια συνειδητή απόφαση. Πρόκειται περισσότερο για διαμόρφωση κάποιων τμημάτων που σιγά σιγά θα μας πήγαιναν πιο μακριά. Ήθελα να γράψω ένα μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι εδώ και πολύ καιρό, αλλά χρειαζόμουν τις σωστές ιδέες που θα λειτουργούσαν στο πλαίσιο μιας μακριά σύνθεσης που θα ακουγόταν σωστή. Αρχικά κάποιες ενώσεις των κομματιών του τραγουδιού δε ταίριαζαν απόλυτα και εφόσον συνέβαινε αυτό παρεμπόδιζε στη φυσική ροή του τραγουδιού. Έτσι αποφάσισα να σταματήσω λίγο τη σύνθεση και να κατασταλάξουν στο κεφάλι μου όσες ιδέες υπήρχαν. Έτσι χρειάστηκε μια περίοδος μερικών μηνών, που ήταν πολύ δύσκολη αφού το τραγούδι είχε πολλά διαφορετικά κομμάτια. όπως προείπα αυτά τα σημεία πρέπει να έχουν κάποια φυσική σύνδεση είτε στο feeling, είτε στους χρόνους είτε στις αρμονικές του. Αν δεν πήγαινε φυσικά θα έπρεπε τεχνικά να το βολέψουμε, κάτι που είναι επικίνδυνο καθώς μπορεί να μη πετύχει εύκολα. Πολλές μπάντες θα χρησιμοποιούσαν μόνο έναν τόνο από breaks και γεμίσματα, για να ενώσουν τα σημεία μεταξύ τους, κάτι που προσωπικά δε θα μου άρεσε. Πιστεύω πως όταν συνδέεις δύο διαφορετικά riffs, πρέπει να ακούγονται σαν να γράφτηκαν αμέσως, παρόλο που στην πραγματικότητα γράφτηκαν ξεχωριστά. Είναι αρκετά δύσκολη όλη αυτή η διαδικασία ειδικά για ένα μεγάλο κομμάτι σαν αυτό, και θα χρειαστεί ακόμα περισσότερος χρόνος για να αναλυθεί λεπτομερώς.

 -Επηρρεαστήκατε καθόλου από τις άλλες μπάντες που παίζετε/παίζατε;

 Μ: Στην περίπτωση μου οι Νοneuclid, oι οποίοι δεν είναι και πρόσφατοι, ήταν μια τέλεια επαναγορά μου στο extreme metal μετά το ωδείο.Ήμουν εξίσου ελεύθερος και αποτελούσε ένα κατάλληλο ανοιχτό πεδίο για να κάνω ότι θέλω με το metal. Από εκεί έμαθα πάρα πολλά, από τα λάθη μου στη σύνθεση κτλ, και στη συνέχεια ήρθαν οι Dark Fortress όπου έμαθα για το φωνητικό κομμάτι, κάτι που βοήθησε και στους Alkaloid, και για να πω την αλήθεια, οφείλω πολλά στην εμπειρία του V Santura. 

H: Για εμένα η μεγαλύτερη έμπνευση, είναι οι άνθρωποι με τους οποίους παίζω. Αυτός είναι ακριβώς και ο λόγος που ήθελα να ξεκινήσω τους Alkaloid με αυτά τα παιδιά. Έχω επηρρεαστεί και από τους Necrophagist και τους Blotted Science μόνο και μόνο επειδή έπαιζα μαζί τους για χρόνια, και όταν υπάρχει μια συνεργασία με κάποιον πάντα θα παρεις κάτι από αυτό. Αυτό συνεχίστηκε και όσο ήμουν με τους Obscura, αφού ήμουν ο βασικός συνθέτης, αλλά αυτή τη στιγμή με τον νέο δίσκο των Alkaloid, αίσθανομαι πως κατέληξα να παίζω τη μουσική που πάντα ήθελα. 

 -Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον; Να περιμένουμε κάποια περιοδεία; 

Μ: Ας ελπίσουμε! Σίγουρα θέλουμε και ψάχνουμε κάποια πράγματα τώρα. Το να έρθουμε με τους Alkaloid και να παίξουμε σε ένα τρελό κοινό σαν αυτό της Αθήνας για παράδειγμα, θα ήταν απίστευτο! 

 -Σας ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σας...

 Κι εμείς ευχαριστούμε για τη συνέντευξη, και ελπίζουμε να σας δούμε σύντομα σε αυτό το όμορφο μέρος του κόσμου! Η Ελλάδα είναι ένα τέλειο metal μέρος με καλές μπάντες, εκπληκτικό κοινό και γερή την υποκουλτούρα...Stay brutal brothers and sisters! 

Γιάννης Χαρτζανιώτης

ENGLISH VERSION

-Firstly, back in 2015, how became the idea about Alkaloid founding? Why you needed 3 years for a new album release?

Morean: In 2012, Hannes called me with a plan for this new band, and of course I said yes. Shortly after, we had the line-up set up, and the first songs started coming in. In late 2014, we produced the first album. The new one was then finished in late 2017. It’s not actually that much time between albums if you consider how much time goes into such a production - you’re busy for months at a time, first writing, then recording, then mixing, then the artwork and all the bullshit you need to do before handing in the record to the label. So far, we haven’t really earned a cent with this band, so you have to “steal” all this time and energy from your normal working time in other bands and projects, teaching, or whatever else you sell your time to to survive. Which in turn means you have to work extra for quite some time to gain those months for working on an album like this. If this was a paid job, we could start the next album tomorrow… no shortage of ideas or inspiration! But maybe it’s actually not too bad if some of the more complex ideas get time to grow and ferment in your head for a while, while you do other things.

-On your new album I see many same elements with your previous one. "Liquid Anatomy" is like a natural continue of "The Malkuth Grimoire”?

M: Absolutely! This is exactly how I feel. We do explore some things we didn’t on the first album on “Liquid Anatomy”, but in general, we just continued exactly where we left off. It’s by no means a repeat of what worked before, and anyone listening to the new songs hears that immediately. No, it’s more that we wrote new chapters to ongoing stories, both musically and lyrically, and we ourselves still have no clue where all these threads are going to end - if they ever do. This is part of what makes the work for this band so exciting.

Hannes: I absolutely agree on this. We wanna make something new and fresh with every release, otherwise there's no point releasing anything.

-Your previous album, has many influences by mysticism and HP Lovecraft Literature. On this album I see a song called "Azagthoth", and I would like to ask you, if "Liquid Anatomy" follows the same line in lyrics…

M: Yes, and in some cases like the Dyson saga, the lyrics and songs actually continue the story in a linear way. HP Lovecraft’s work is just one of many ingredients, and also just because he managed to assign words to indescribable things, ideas and principles, even if those are words like “Nyarlathotep” and “Ghatanothoa”. I see parallels between his subjects and some questions in modern science, which is why they’re relevant for the concepts of this band. The bridge from Cthulhu to the projected evolution of octopuses in the far future is quickly laid, for example, and in the case of Azagthoth, I relate the principle of HPL’s outer deity that eats the universe to the black hole phenomenon. On the surface, these things may seem totally unrelated, but often I see the mythology as a potential metaphor for the extremes of physical reality - a way to wrap your tiny human head around concepts way too far away from our daily life to comprehend. At the same time, I believe one can channel the energies and principles of those deities in the mind, which is an area still quite inaccessible to the tools of science. Fictional or not, you can have mind-blowing experiences tuning your astral senses to those frequencies, as anyone who has done so will confirm. Sure, maybe it’s all “in the head”, but I’ve encountered some things on those inner paths that were so extreme that it would mean I’m an absolutely amazing genius if they are truly just figments of my imagination, and I have a hard time believing that! If a person can say they talk to Jesus and keep a straight face, why not call Azagthoth instead? The principle, and the degree of “truth” to those visions, is exactly the same. As creative artists, we work from our imagination, so the question if something is real or fiction is irrelevant. Our work is to make up things, to make things real that didn’t exist yet, and inspiration doesn’t care where it springs from.

-How difficult is it to combine prog rock with death metal? What motivated you to write like that?

M: I’d say pretty difficult, because traditionally, the two genres have nothing in common except maybe Opeth. Death metal is by definition extreme, dirty and ugly, and musically tied to this esthetic, while most prog rock is pretty harmless, neat and even happy in comparison. But digging under the surface, you can find a fair bit of small possible connection points. Imagine the main riff of Yes’ “Heart of the Sunrise” played two octaves lower with a blast beat underneath, and you have a brief piece of early 70’s death metal. Pink Floyd’s “Careful With That Axe Eugene” I would say touches certain expressive and esthetic realms that got put in full spotlight in death metal, so more a connection on a level of artistic intention. Steven Wilson’s “Insurgentes” is far away from any metal, but contains unexpected moments of great looming sonic evil that put many an extreme metal band to shame.

In general, metal is a very rigid genre; it’s hard to mix organically with other music if every note has to be the most loud, brutal, direct ever from the first to the last note of the album. It’s not exactly flexible in that sense, whereas in “prog”, you can get away with pretty much anything you want, from brainless folk noodling to complete abstraction, ridiculously long songs etc. It’s even expected from proper prog to be at least quirky and off-center, if not radical and where possible, extreme. And that’s where the two meet, in their extremity, and where we saw potential.

Writing, I spent the most time creating a context that requires both to be there in a song. Because then the subject or story of the song tells you where it has to sound how. So the connecting idea is what it’s really about, and it’s where my notes come from. Hannes on the other hand tried seemingly simple A-B-juxtaposition in Kernel Panic, and I’m still amazed it works. But in “Rise of the Cephalopods”, he went full symphonic with his material also.

- Your song "Kernel Panic" reminds me in some parts "Owner Of A Lonely Heart" by Yes, have you influences from those classical bands?

M: I guess classic prog rock to some extent becomes inevitable for studying rock musicians and developing composers. As a musician, one must appreciate these bands already for their mere virtuosity and complexity, and you learn a ton from that. For me, “Owner of a Lonely Heart” was the reason I started playing music, and Yes was my first favorite band; later ELP, Pink Floyd, Queen, then Voivod, Mekong Delta, Watchtower, Marillion, Fates Warning, Celtic Frost… they all played huge roles in my musical youth. I’m sure the same is true for Hannes and Danny. All three of us love that stuff, so I guess it was just bound to get more space in our new band. I’m delighted it did. I get super excited about new stuff from my band mates.

H: I wrote the music for Kernel Panic, and „Owner of a lonely heart“ did play a role here when shaping the stand-alone guitar riff. But it wasn't the idea to just sound like that song, actually not at all. I needed to have a classic Hard Rock riff to be featured in the song. And „Owner...“ by YES is just a perfect role model. You could also take a song like „Pinball Wizzard“ by The Who as a perfect example for the idea of a classic Hard Rock guitar riff and what it does to the song. In Kernel Panic the connection of classic/prog rock and death metal works only because of the main riff. It's a strong communicator, because it's something many people know from these classic Rock songs. That's more or less the ticket to enter the more extreme sound world in this song.

-How did you decide for a an almost 20min, song? How diffucult was it?

H: It's not really a concious decision. It's more about shaping the parts that allow you to go that far. I wanted to write a long-track for quite some time, but you need the right ideas that will work in the context of a longer composition to sound cohesive. At first some connections wouldn't work fluidly, and if that's the case I just take out everything that's in the way of the song's natural flow. But here I decided to just step away from the composition, giving the parts time to sit in the back of my head. So it all took a bit longer, a period of a few month. And it was quite difficult to write the song, simply because it has many different parts. Like I said these different parts must have some sort of natural connection, either in feel, timing, harmonics or even conceptually. If they don't go together naturally you need to construct that connection artificially. But that is dangerous, because you can really screw up here easily. Many bands would just use a ton of breaks and fills to connect two separate parts with another. But I just don't like this approach. I think when you connect two different riffs they should sound like if they were written in one session, even though when in reality those ideas originated from completely different sources. And there is a natural limit of how far you can go without sounding artificial or stiff. It is quite difficult, especially for such a long song, but it would take much longer to explain it in detail.

-Have you inspired from the other bands that you play/played?

M: In my case, Noneuclid, which has not been doing much lately, was a perfect re-entry into extreme metal after the conservatory. I was equally free there always, and it was a perfect laboratory and playground to do whatever I want with metal. I learned a lot there, also from mistakes in composing etc. Then in Dark Fortress I learned about the vocal thing, which carries through to Alkaloid of course; what I can croak out, I owe to V Santura’s training.

H: For me the biggest inspiration are the people I play with. That's exactly why I wanted to start Alkaloid with exatly these guys. I was influenced a lot by Necrophagist and Blotted Science, simply because I played in these bands for years and you surely take something with you. That influence I worked into Obscura, where I was the main songriter. Right now with this new Alkaloid album I feel like I finally arrived playing the music I always wanted to play.

-What are your plans for the future? Can we expect for a tour?

M: Hopefully! We certainly want to, and we’re looking into some things right now. Taking Alkaloid to play to that crazy Athens audience for example would be incredible!

-Thank you for this interview, the last lines are yours...

Thanks for the interview, and hope to see you soon down there in that beautiful part of the world! And Greece is such a metal place, good bands, amazing fans, a big subculture… stay brutal, brothers and sisters! \m/ ;;; \m/