Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε που μας απασχόλησαν για τελευταία φορά με κάτι ολοκληρωμένο, οι δικοί μας, Battleroar. Η μπάντα του Κώστα Τζώρτζη επέστρεψε μετά από έναν πλήρη ανασχηματισμό, φέρνοντας στις δυνάμεις του, τον Μιχάλη Κοντογιώργη στην κιθάρα, τον Γρηγόρη Βλάχο στα τύμπανα και τον Sverd στο μπάσο, κρατώντας ακόμα ακέραιο τον φωνητικό τιτάνα από τη Γερμανία, Gerrit Mutz. To όμορφο βράδυ του περασμένου Σαββάτου λοιπόν, στο cafe Salida του Αιγάλεω, έλαβε χώρα το listening session του επερχόμενου "Codex Epicus", όπου η μπάντα προσκάλεσε μέλη του μεταλλικού τύπου. Η καλή προσέλευση των συναδέλφων έδειξε πως δεν ήμουν μόνο εγώ χαρούμενος για την επιστροφή των Ελλήνων metallers με το πέμπτο τους album, το οποίο, όπως φαίνεται βγάζει νέες λεπτομέρειες στην επιφάνεια.
Awakening The Muse: Όπως στον προκάτοχο του, έτσι και τώρα, η εισαγωγή του "Codex Epicus" μας αφήνει τον δυναμισμό για τη συνέχεια, δίνοντας τώρα βάση στην ατμόσφαιρα. Έτσι το εναρκτήριο κομμάτι, με έναν αργό και μελωδικο τόνο με χορωδίες και κινηματογραφικά, soundtrack-ικά χαρακτηριστικά δίνει την πάσα για το επόμενο.
We Shall Conquer: Η κιθαριστική του εισαγωγή φέρνει στο μυαλό την ένδοξη δεκαετία του 80', όπου σε συνδυασμό με τα φωνητικά, σε πολλά σημεία πετάγονται στιγμές από Brocas Helm και Ostrogoth, ενώ κάποια ξεσπάσματα, νοερά μου θύμισαν την πρώτη περίοδο των Iced Earth. To πρώτο solo έχει κλασικές φόρμες που καλύπτει περίτεχνα τα επικά ρυθμικά, ενώ μετά ακολουθούν ψίθυροι που μαγεύουν την ατμόσφαιρα του κομματιού, μέχρι να οδηγηθούμε προς το τέλος με άλλο ένα σολιστικό ξέσπασμα.
Sword Of The Flame: Tην ακουστική του αρχή, την ακολουθούν στην πορεία τα απαλά, smoothy και μυστηριακά φωνητικά του Mark Shelton από τους Manilla Road, o oποίος έχει γράψει και τους στίχους του συγκεκριμένου κομματιού. Τα πράγματα σοβαρεύουν στα στακάτα, δυναμικά ρεφρέν όπου υποβόσκει και μια οκταμελής χορωδία, ενώ καταμεσίς ανεβαίνουν οι ταχύτητες με τις κιθάρες να αναλαμβάνουν τα ηνία, με ένα σόλο να έπεται. Το κομμάτι κλείνει με τον ακουστικό ρυθμό που ξεκίνησε, ενώ λίγο πριν ένα ακόμα σόλο που προηγήθηκε ήταν παιγμένο από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή αυτού του τραγουδιού.
Chronicles of Might: Tα βαρύγδουπα τύμπανα της εισαγωγής και ένα σόλο προετοιμάζουν το έδαφος για την επική διάθεση που θα εμφανιστεί σιγά σιγά. Η συνέχεια μας βρίσκει με ένταση και πολλά κιθαριστικά solos, ενώ η επική διάθεση που προανέφερα σε πολλά σημεία μου θυμίζει τους Manowar κυρίως στο ρυθμικό κομμάτι και τα φωνητικά ξεσπάσματα.
The Doom of Medusa: Eδώ οι απαλές μελωδίες με τη χορωδία δημιουργούν μια τελετουργική ατμόσφαιρα, ενώ οι πένες που ξύνουν τις ηλεκτρισμένες χορδές ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ πλάι στα φωνητικά που ακολουθούν τον πομπώδη ρυθμό. Ο Gerrit Mutz φαίνεται να λύνεται περισσότερο και η χροιά του θυμίζει αρκετά την άλλη του μπάντα Sacral Rage, και το ρυθμικό του "οοο" δίνει μια πολεμική και ταυτόχρονα live-άδικη αντίληψη. Η πορεία φαίνεται να πατάει λίγο γκάζι καθώς το palm mute έχει μια παλιομοδίτικη power metal αύρα.
Palace Of The Martyrs: Οι σάλπιγγες ηχούν όσο ο στρατός κρατόντας δόρατα και ξίφη προελαύνει με τις ιαχές του, με τη συνέχεια να θυμίζει την ύστερη εποχή των Bathory, και κυρίως το "Twilight Of The Gods". Έπειτα, κάνοντας μπάσιμο τα τύμπανα, αλλάζουν τους ρυθμούς και την ατμόσφαιρα ακολουθώντας στη συνέχεια ένα όμορφο tapping solo.
Kings of Old: Συνεχίζοντας με mid tempo ρυθμούς, ενώ η μετέπειτα εποχή του Quorthon καλά κρατεί, η αρχή είναι μεγαλειώδης με τα τύμπανα και το μπάσο να πρωταγωνιστούν, μέχρι ένα γρήγορο riff, αρκετά ακραίο που θα μπορούσαν να έχουν και οι Bolt Thrower την εποχή 89-91, αλλάζει το όλο ύφος του κομματιού φέρνοντας μακελειό, ενώ το τέλος θα έρθει υπό χορωδιακούς ήχους.
Εnchanting Threnody: Ξεφεύγοντας από τα συνηθισμένα, η εισαγωγή έρχεται υπό τους ήχους καλρίνου και με πολλές Ηπειρώτικές επιδράσεις. Το συνεχές και αρκετά γρήγορο riffing δίνει τον επικό χαρακτήρα του κομματιου, συνδιασμένο με την ελληνικότητα του, ενώ η πιο τραχιά φωνή στην μεγάλη πλην δυναμική ηχητική δημιουργεί μια δραματική ατμόσφαιρα, με τον Ευθύμη Καραδήμα των Nightfall και την βαριά, μπάσα χροιά του στη συνέχεια, να ταλανίζεται μεταξύ τραγουδιού και απαγγελίας, θυμίζοντας κάποια θεϊκή φωνή από τον Όλυμπο. Τέλος τα ήδη γνωστά χορωδιακά δημιουργούν μια γέφυρα στο κομμάτι, εντείνοντας την σκοτεινή του ατμόσφαιρα ενώ το τέλος θυμίζει παρδοασιακό μοιρολόι με τα πεντατονικά φωνητικά του, κλείνοντας έτσι επίσημα το άλμπουμ.
Stronghold (new version-CD Bonus Track): Το συγκεκριμένο κομμάτι, έναν χρόνο πριν αποτέλεσε τη γνωριμία μας με τα νέα μέλη των Battleroar, καθώς επίσης έγινε και ο πρόδρομος του νέου δίσκου, ενώ βρισκόταν σε ένα 7'' EP με τους ιστορικούς Omen. H νέα εκδοχή του κομματιού φαίνεται πιο καθαρή αλλά εξίσου ξεσηκωτική και δυναμική ενώνοντας το παλιό με το σύγχρονο, ενώ υπάρχουν και πολλά ακουστικά στοιχεία.
O κρυφός άσσος στο μανίκι των συμπατριωτών μας όπως φαίνεται είναι η χορωδία, η οποία καταφέρνει να προσθέσει με τον τρόπο της λίγη παραπάνω ατμόσφαιρα από την προϋπάρχουσα. Σε αντίθεση με τα βιολιά και τον υπέρμετρο δυναμισμό του "Blood Of Legends", με το "Codex Epicus" εστω και από τη μια φορά που το άκουσα, είδα την γκρίζα και σχετικά doomy πλευρά των Battleroar, και δε μένει πλέον τίποτα άλλο μέχρι τις 15 Ιουνίου που θα δώσω και τα παραπάνω ακούσματα που χρειάζεται.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Awakening The Muse: Όπως στον προκάτοχο του, έτσι και τώρα, η εισαγωγή του "Codex Epicus" μας αφήνει τον δυναμισμό για τη συνέχεια, δίνοντας τώρα βάση στην ατμόσφαιρα. Έτσι το εναρκτήριο κομμάτι, με έναν αργό και μελωδικο τόνο με χορωδίες και κινηματογραφικά, soundtrack-ικά χαρακτηριστικά δίνει την πάσα για το επόμενο.
We Shall Conquer: Η κιθαριστική του εισαγωγή φέρνει στο μυαλό την ένδοξη δεκαετία του 80', όπου σε συνδυασμό με τα φωνητικά, σε πολλά σημεία πετάγονται στιγμές από Brocas Helm και Ostrogoth, ενώ κάποια ξεσπάσματα, νοερά μου θύμισαν την πρώτη περίοδο των Iced Earth. To πρώτο solo έχει κλασικές φόρμες που καλύπτει περίτεχνα τα επικά ρυθμικά, ενώ μετά ακολουθούν ψίθυροι που μαγεύουν την ατμόσφαιρα του κομματιού, μέχρι να οδηγηθούμε προς το τέλος με άλλο ένα σολιστικό ξέσπασμα.
Sword Of The Flame: Tην ακουστική του αρχή, την ακολουθούν στην πορεία τα απαλά, smoothy και μυστηριακά φωνητικά του Mark Shelton από τους Manilla Road, o oποίος έχει γράψει και τους στίχους του συγκεκριμένου κομματιού. Τα πράγματα σοβαρεύουν στα στακάτα, δυναμικά ρεφρέν όπου υποβόσκει και μια οκταμελής χορωδία, ενώ καταμεσίς ανεβαίνουν οι ταχύτητες με τις κιθάρες να αναλαμβάνουν τα ηνία, με ένα σόλο να έπεται. Το κομμάτι κλείνει με τον ακουστικό ρυθμό που ξεκίνησε, ενώ λίγο πριν ένα ακόμα σόλο που προηγήθηκε ήταν παιγμένο από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή αυτού του τραγουδιού.
Chronicles of Might: Tα βαρύγδουπα τύμπανα της εισαγωγής και ένα σόλο προετοιμάζουν το έδαφος για την επική διάθεση που θα εμφανιστεί σιγά σιγά. Η συνέχεια μας βρίσκει με ένταση και πολλά κιθαριστικά solos, ενώ η επική διάθεση που προανέφερα σε πολλά σημεία μου θυμίζει τους Manowar κυρίως στο ρυθμικό κομμάτι και τα φωνητικά ξεσπάσματα.
The Doom of Medusa: Eδώ οι απαλές μελωδίες με τη χορωδία δημιουργούν μια τελετουργική ατμόσφαιρα, ενώ οι πένες που ξύνουν τις ηλεκτρισμένες χορδές ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ πλάι στα φωνητικά που ακολουθούν τον πομπώδη ρυθμό. Ο Gerrit Mutz φαίνεται να λύνεται περισσότερο και η χροιά του θυμίζει αρκετά την άλλη του μπάντα Sacral Rage, και το ρυθμικό του "οοο" δίνει μια πολεμική και ταυτόχρονα live-άδικη αντίληψη. Η πορεία φαίνεται να πατάει λίγο γκάζι καθώς το palm mute έχει μια παλιομοδίτικη power metal αύρα.
Palace Of The Martyrs: Οι σάλπιγγες ηχούν όσο ο στρατός κρατόντας δόρατα και ξίφη προελαύνει με τις ιαχές του, με τη συνέχεια να θυμίζει την ύστερη εποχή των Bathory, και κυρίως το "Twilight Of The Gods". Έπειτα, κάνοντας μπάσιμο τα τύμπανα, αλλάζουν τους ρυθμούς και την ατμόσφαιρα ακολουθώντας στη συνέχεια ένα όμορφο tapping solo.
Kings of Old: Συνεχίζοντας με mid tempo ρυθμούς, ενώ η μετέπειτα εποχή του Quorthon καλά κρατεί, η αρχή είναι μεγαλειώδης με τα τύμπανα και το μπάσο να πρωταγωνιστούν, μέχρι ένα γρήγορο riff, αρκετά ακραίο που θα μπορούσαν να έχουν και οι Bolt Thrower την εποχή 89-91, αλλάζει το όλο ύφος του κομματιού φέρνοντας μακελειό, ενώ το τέλος θα έρθει υπό χορωδιακούς ήχους.
Εnchanting Threnody: Ξεφεύγοντας από τα συνηθισμένα, η εισαγωγή έρχεται υπό τους ήχους καλρίνου και με πολλές Ηπειρώτικές επιδράσεις. Το συνεχές και αρκετά γρήγορο riffing δίνει τον επικό χαρακτήρα του κομματιου, συνδιασμένο με την ελληνικότητα του, ενώ η πιο τραχιά φωνή στην μεγάλη πλην δυναμική ηχητική δημιουργεί μια δραματική ατμόσφαιρα, με τον Ευθύμη Καραδήμα των Nightfall και την βαριά, μπάσα χροιά του στη συνέχεια, να ταλανίζεται μεταξύ τραγουδιού και απαγγελίας, θυμίζοντας κάποια θεϊκή φωνή από τον Όλυμπο. Τέλος τα ήδη γνωστά χορωδιακά δημιουργούν μια γέφυρα στο κομμάτι, εντείνοντας την σκοτεινή του ατμόσφαιρα ενώ το τέλος θυμίζει παρδοασιακό μοιρολόι με τα πεντατονικά φωνητικά του, κλείνοντας έτσι επίσημα το άλμπουμ.
Stronghold (new version-CD Bonus Track): Το συγκεκριμένο κομμάτι, έναν χρόνο πριν αποτέλεσε τη γνωριμία μας με τα νέα μέλη των Battleroar, καθώς επίσης έγινε και ο πρόδρομος του νέου δίσκου, ενώ βρισκόταν σε ένα 7'' EP με τους ιστορικούς Omen. H νέα εκδοχή του κομματιού φαίνεται πιο καθαρή αλλά εξίσου ξεσηκωτική και δυναμική ενώνοντας το παλιό με το σύγχρονο, ενώ υπάρχουν και πολλά ακουστικά στοιχεία.
O κρυφός άσσος στο μανίκι των συμπατριωτών μας όπως φαίνεται είναι η χορωδία, η οποία καταφέρνει να προσθέσει με τον τρόπο της λίγη παραπάνω ατμόσφαιρα από την προϋπάρχουσα. Σε αντίθεση με τα βιολιά και τον υπέρμετρο δυναμισμό του "Blood Of Legends", με το "Codex Epicus" εστω και από τη μια φορά που το άκουσα, είδα την γκρίζα και σχετικά doomy πλευρά των Battleroar, και δε μένει πλέον τίποτα άλλο μέχρι τις 15 Ιουνίου που θα δώσω και τα παραπάνω ακούσματα που χρειάζεται.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου