Δέκα χρόνια μετά τη γέννηση των ΧΙΙΙ, οι Βρετανοί thrash metallers, έρχονται με το τρίτο τους πόνημα, να ενώσουν τον ήχο της Αμερικής με αυτόν της Ευρώπης. Το "The Patient Man" λοιπόν, μια εξαετία μετά τον προκάτοχο του θα φέρει ένα πολυπολιτισμικό στυλ στο heavy/thrash metal της εποχής μας.
Μετά την εξωκοσμική industrial εισαγωγή με το "2.0", τη σκυτάλη παίρνει ένα από τα πιο δυναμικά και τσιτάτα κομμάτια του δίσκου, το "Deceit", που καταφέρνει να συνδυάσει το αμερικάνικο, κλασικό heavy/thrash ύφος συγκροτημάτων όπως οι Megadeth και οι ύστεροι Metallica, με ρυθμούς πιο ζωντανούς, σαν των Machine Head.
To "Rust N Coal", χωρίς να ξεφεύγει από αυτή τη νοοτροπία συνεχίζει λίγο πιο επιθετικό ενώ πολλά στοιχεία κυρίως στη χροιά και το ύφος των φωνητικών δίνουν λίγη από την ένταση των Rage Against The Machine και των Sepultura, ενώ κάτι που δίνει πολλά συν στον ήχο τους είναι οι έντονες μπασογραμμές και τα solos του.
Ξεφεύγοντας από την Αμερικανική ήπειρο και τις μουσικές της καταβολές, το "Tomahawk", παρόλο που έχει νεύρο, ένταση και σε πολλά σημεία θυμίζει αγνό παλιομοδίτικο thrash metal, είναι τελείως αταίριαστο με την πλειονότητα του δίσκου, και αρκετά μονότονο. Κάπως έτσι βαδίζει και το "D.C.C" αλλά στην προκειμένη περίπτωση οι ήχοι του είναι πιο κοντά στην ταυτότητα του υπόλοιπου συνόλου.
Από την άλλη το ομώνυμο "The Patient Man" αφήνει πίσω τα πολλά γρήγορα στοιχεία και δίνει το έναυσμα για την ακουστική και μελωδική πλευρά του άλμπουμ, όπου θα συνεχιστεί και με τα "When Beggars Die" που αποτελεί το προσωπικό μου αγαπημένο, καθώς επίσης και με τα "Smiling Damned Villain" και "Interstice", ενώ τέλος, το ''Nihilist" ακολουθώντας τα groove της αρχής, κλείνει τον δίσκο με το ίδιο πάθος που άνοιξε.
Οφείλω να ομολογήσω πως ο ήχος των Βρετανών metallers, ούτε με βρίσκει συγκινημένο, ούτε καν φίλο των επιρροών τους. Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσουμε πως αρκετές φορές η ταυτότητα της μουσικής τους χανόταν από στοιχεία διαφόρων άλλων συγκροτημάτων, το "The Patient Man" θα μπορούσε να αποτελέσει συντροφιά σε όλους όσους μεγάλωσαν με τα metal στοιχεία που άνθισαν μέσα στη δεκαετία του 1990.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μετά την εξωκοσμική industrial εισαγωγή με το "2.0", τη σκυτάλη παίρνει ένα από τα πιο δυναμικά και τσιτάτα κομμάτια του δίσκου, το "Deceit", που καταφέρνει να συνδυάσει το αμερικάνικο, κλασικό heavy/thrash ύφος συγκροτημάτων όπως οι Megadeth και οι ύστεροι Metallica, με ρυθμούς πιο ζωντανούς, σαν των Machine Head.
To "Rust N Coal", χωρίς να ξεφεύγει από αυτή τη νοοτροπία συνεχίζει λίγο πιο επιθετικό ενώ πολλά στοιχεία κυρίως στη χροιά και το ύφος των φωνητικών δίνουν λίγη από την ένταση των Rage Against The Machine και των Sepultura, ενώ κάτι που δίνει πολλά συν στον ήχο τους είναι οι έντονες μπασογραμμές και τα solos του.
Ξεφεύγοντας από την Αμερικανική ήπειρο και τις μουσικές της καταβολές, το "Tomahawk", παρόλο που έχει νεύρο, ένταση και σε πολλά σημεία θυμίζει αγνό παλιομοδίτικο thrash metal, είναι τελείως αταίριαστο με την πλειονότητα του δίσκου, και αρκετά μονότονο. Κάπως έτσι βαδίζει και το "D.C.C" αλλά στην προκειμένη περίπτωση οι ήχοι του είναι πιο κοντά στην ταυτότητα του υπόλοιπου συνόλου.
Από την άλλη το ομώνυμο "The Patient Man" αφήνει πίσω τα πολλά γρήγορα στοιχεία και δίνει το έναυσμα για την ακουστική και μελωδική πλευρά του άλμπουμ, όπου θα συνεχιστεί και με τα "When Beggars Die" που αποτελεί το προσωπικό μου αγαπημένο, καθώς επίσης και με τα "Smiling Damned Villain" και "Interstice", ενώ τέλος, το ''Nihilist" ακολουθώντας τα groove της αρχής, κλείνει τον δίσκο με το ίδιο πάθος που άνοιξε.
Οφείλω να ομολογήσω πως ο ήχος των Βρετανών metallers, ούτε με βρίσκει συγκινημένο, ούτε καν φίλο των επιρροών τους. Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσουμε πως αρκετές φορές η ταυτότητα της μουσικής τους χανόταν από στοιχεία διαφόρων άλλων συγκροτημάτων, το "The Patient Man" θα μπορούσε να αποτελέσει συντροφιά σε όλους όσους μεγάλωσαν με τα metal στοιχεία που άνθισαν μέσα στη δεκαετία του 1990.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου